Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова
кабылка, якраз для цябе. Давай я дапамагу злезці.
Міхал з горам папалам сцягнуў Басю і павёў каня ў стайню. «Які ж Міхал выхаваны, – думала Бася. – Я так аганьбавалася, а ён нават не засмяяўся!» Але тут са стайні пачуліся прыглушаныя ўсхліпы і рохканне, якія абвергнулі Басіны меркаванні. Праз некалькі хвілін юнак, з наўмысна сур’ёзным тварам, вывеў невялікую беласнежную кабылку.
– Гэта Знічка. Здаецца, яна нібы знарок для цябе, – сказаў Міхал.
Бася сама залезла на каня. Яна ўзялася за лейцы і пусціла Знічку ступою. Потым перайшла на рысь. Зараз абышлося без прыгод. Бася добра трымалася ў сядле і ўмела кіравала Знічкай.
– Я ніколі не бачыў, каб паненка так спрытна ўпраўлялася з канём, – пахваліў Басю Міхал.
Ад нечаканага камплімента Бася зачырванелася. Знічка пацягнулася пысай да Басінай кішэні. Дзяўчынка ўспомніла, што за снеданнем сцягнула са стала некалькі яблыкаў. Яна дастала адзін з кішэні і працягнула Знічцы. Тая ўзяла яблык і захрустала ім.
– Што ты мне кабылку песціш? – сярдзіта сказаў Міхал. – Яна ж потым нічога, акрамя яблыкаў, есці не будзе!
Бася прапусціла дакор міма вушэй і працягнула падкормліваць Знічку.
– Яна такая прыгожая! – сказала дзяўчынка. Міхал усміхнуўся:
– Вось бачыш, зараз у цябе з’явіўся яшчэ адзін сябра, – сказаў ён. – Пакуль я буду ў Кракаве, табе будзе не так маркотна.
Тут з дома выскачыў слуга і паведаміў гаспадару:
– Пане Міхалу, вас госць чакае.
– Добра, зараз прыйду.
Калі слуга вярнуўся ў дом, Бася пацікавілася ў юнака:
– А хто да цябе прыйшоў?
– Не ведаю, – адказаў Міхал. – Табе лепш падняцца ў свой пакой.
Бася пакрыўджана натапырылася, заклала за спіну рукі, строячы з сябе зняволенага, і пайшла ў пакой. Хутка да яе паднялася карміцелька і прынесла вячэру.
– Пані Катажына, а хто прыйшоў да Міхала? – спытала дзяўчынка.
– Ды гэта па службе, – растлумачыла кабета і пайшла.
Басі стала маркотна, і яна, падкурчыўшы на ложку ногі, прынялася разважаць, чым стане займацца, пакуль яе сябар будзе ў ад’ездзе.
Праз некалькі гадзін дзверы ў пакой расчыніліся, і ў яго ўвайшоў вясёлы і расчырванелы Міхал.
– Здароў, Баська! – гулліва ўсклікнуў ён і, плюхнуўшыся ў крэсла, бесцырымонна разваліўся ў ім.
Бася прынюхалася: ад юнака падазрона пахла півам. Дзяўчынка незадаволена зморшчылася і спытала яго:
– Хто да цябе прыходзіў?
– А, ты ўсё роўна не ведаеш! – адмахнуўся Міхал, а потым нахабным тонам дадаў: – Ну што, маркоцішся? Чым займацца будзем?
– Ага, тэлевізар паглядзім, – буркнула дзяўчынка. Міхал неўразумела зірнуў на яе.
– Не звяртай увагі, – сказала дзяўчынка і, падумаўшы, спытала: – Можа, ты маеш шахматы?
– А ты што, гуляць умееш? – здзівіўся юнак. Бася кіўнула.
– Ну, калі ты ўмееш, дык пайшлі, – з усмешкай прамовіў Міхал.
Дзяўчынка з выклікам паглядзела на юнака і пайшла следам за ім. Дастаўшы шахматы, Міхал старанна расставіў на дошцы фігуркі