Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

      глядзець у вакно

      калі запытаюць

      чым хачу займацца

      глядзець у вакно

      назіраць як неба

      па-рэнуараўску

      спалучае фарбы

      пераходзячы са спектру

      ў спектр невядомыя Photoshop’у

      мне нават пашанцавала

      у нашым спаснулым мікрараёне

      можна глядзець у вакно

      бачыць неба і сонца ў 3D фармаце

      але

      у нас нават ёсць зялёная зона

      шкада з вакна яе не відно

      толькі я ўсё адно

      люблю

      глядзець у вакно

      дзіцятка

      ты любіш свабоду

      з пялюшак

      хаця пачакай

      менавіта іх ты й не любіш

      а яшчэ ты не любіш

      нагавічкі

      пінеткі

      шкарпэткі

      драпкі

      і каптуркі

      ты ведаеш што такое свабода

      гэта вада

      якая адкрыла табе

      дарогу ў свет

      вада

      у якой ты штодня любіш пялёскацца

      і прывабны водар матулінага малака

      ад якога соладка ў роце

      бацькавы рукі

      што баюкаюць і саграваюць

      бразготка ў вазку

      што так прыемна дзумкае

      твае віскат і плач і пасопванне ўва сне —

      гэта ўсё ты

      наша Свабода

      парасон

      пакінуты гаспадаром

      у вітальні чужой кватэры

      падчас святочнае вечарыны

      жадае быць скарыстаным

      належным чынам

      раскрывацца ад дотыкаў

      дажджу і ўбіраць празрысты атрамант

      якім піша вершы

      непаслухмяны вецер

      а потым сядзець на падлозе

      выпраўляць памылкі

      дапушчаныя нябачным аўтарам

      рабіць найнатуральнейшую рэдактуру

      сярод фарысейства, вар’яцтва і тлуму,

      сляпы ад паўночных часовых агнёў,

      працягваю думаць, і думаць, і думаць

      адно пра цябе, мой вясёлы Анёл;

      пра тое, што знікнуць і людзі,

      і дзверы, а вечар раптоўна запросіць на чай,

      без лішніх размоў і высокіх матэрый

      твой пальчык на вуснах папросіць маўчаць,

      бо вочы ў вачох знойдуць лепш разуменне —

      п’ем сонца заход, як з Фалерны віно.

      …у цемры знікаю ссамочаным ценем,—

      ізноў паміж намі бяздонная ноч.

      Караундж[3] глядзеў на калядныя зоры

      вачыма галодных каменных адтулін,

      нібыта цыклопы ў пярэстай прасторы

      з