Κριτήριο Λάιμπνιτς. Maurizio Dagradi
εγώ πεινάω>, είπε ευχάριστα.
Μισή ώρα αργότερα, κάθονταν σε ένα ιταλικό εστιατόριο όχι μακριά από το μουσείο, και απολάμβαναν μία πλούσια μερίδα λαζάνια. Συνέχισαν για λίγο να μιλούν για ζωγραφική και μετά, ασυνείδητα, άρχισαν να μιλούν για τους εαυτούς τους. Εκείνος ήταν μόνος του, αρκετά χρόνια χωρισμένος και δεν είχε παιδιά. Η σύζυγός του τον είχε αφήσει για κάποιον άλλον, μετά από πολλά χρόνια γάμου, επειδή «ήθελε νέες προκλήσεις», έτσι είπε.
Η Τιμορίνα έσμιξε τα φρύδια με απορία, αναρωτώμενη πώς θα μπορούσε κάποιος να αφήσει έναν τόσο συμπαθητικό άνδρα και έπρεπε να παραδεχτεί ότι, αν και είχαν μόλις γνωριστεί, κατά την άποψή της ταίριαζε πολύ αρμονικά μαζί του. Αισθάνθηκε μία θέρμη να ανεβαίνει μέσα της και τα χέρια της σχεδόν έτρεμαν. Ποτέ πριν δεν είχε βιώσει κάτι τέτοιο, και τώρα πετούσε στον άνεμο τους όρκους της για αγνότητα. Με μισό χαμόγελο τον κοίταξε μέσα στα μάτια.
<Μένεις μακριά;> τον ρώτησε απευθείας στον ενικό.
<Δεν ήξερα πώς να σου το ζητήσω>, της απάντησε. <Περνώ τόσο καλά μαζί σου που ...>
<Σςς!>, τον σταμάτησε η Τιμορίνα, βάζοντας τον δείκτη της στα χείλη του, γνέφοντάς του να είναι σιωπήσει. Σηκώθηκε και περπάτησε προς το ταμείο. Έκανε γρήγορα για να προχωρήσει και να πληρώσει τον λογαριασμό.
Περίπου μία ώρα αργότερα, ήταν περίπου 8:30 το βράδυ, τα ρούχα τους ήταν πεταμένα διάσπαρτα στο πάτωμα, γύρω από το κρεβάτι του Κλιφ, και η Τιμορίνα έχανε την παρθενία της.
Καθώς θυμόταν εκείνη τη μοιραία νύχτα, πριν από λίγους μήνες, η Τιμορίνα αισθανόταν ηλεκτρισμένη, αλλά φρόντιζε να μην το δείξει στον αδελφό της. Βασικά, είχε πει την αλήθεια για το μουσείο, για τη ζωγραφική, για τις τεχνικές συζητήσεις. Η μόνη αλλαγή ήταν ο ενδιαφερόμενος. Προς το παρόν, επανέλαβε στον εαυτό της, θα το κρατούσε για τον εαυτό της. Αργότερα, ίσως, αν τα πράγματα ήταν πιο σταθερά, θα του το έλεγε.
Σηκώθηκε και άρχισε να καθαρίζει το τραπέζι. Ο Ντρου βοήθησε και στη συνέχεια πήγε στην πολυθρόνα του. Ήταν έτοιμος να καθίσει, όταν άλλαξε γνώμη.
<Άκου, σε πειράζει να πάω να πιω μια μπύρα;>
<Φυσικά να πας. Μην γυρίσεις πολύ αργά. Και μην πιεις πάρα πολύ>, τον προειδοποίησε.
<Μείνε ήσυχη>, της απάντησε τρυφερά.
Ο Ντρου πήγε στο δωμάτιό του και φόρεσε, γρήγορα, σπορ ρούχα. Κατέβηκε και χαιρέτησε την αδελφή του.
<Τα λέμε αργότερα. Γεια>.
<Γεια>.
Η πόρτα είχε μόλις κλείσει πίσω από τον Ντρου κι η Τιμορίνα είχε ήδη καθίσει στην πολυθρόνα. Με ένα χαμόγελο που κάλυπτε όλο της το πρόσωπο, σήκωσε το ακουστικό και κάλεσε έναν αριθμό.
Τηλεφωνούσε στον Κλιφ.
Ο Ντρου περπάτησε χαρούμενος προς την αγαπημένη του μπυραρία. Ήταν σε ένα σοκάκι που δεν απέχει πολύ από το Πανεπιστήμιο και, μερικές φορές, πήγαινε να πάρει μία ανάσα σε εκείνο το περιβάλλον από παλαιό ξύλο, με τους σκληρούς πάγκους και τις τεράστιες αντλίες μπύρας. Του άρεσε εκείνος ο παλιομοδίτικος κόσμος, με τον χαμηλό φωτισμό και τα ζεστά χρώματα του χτες. Οι πελάτες ήταν κυρίως ηλικιωμένοι άνδρες, όπως ο ίδιος, αλλά έβρισκε και νεαρά ζευγάρια που ήξεραν να απολαμβάνουν μία καλή