Κριτήριο Λάιμπνιτς. Maurizio Dagradi
και δεν έχω φάει, γι 'αυτό ήθελα να πάω στην κουζίνα και ...>
<Αααα! Μην μιλάς για φαγητό! Σου το είπα!> και έβηξε και πάλι, σαν να επρόκειτο να κάνει εμετό.
<Συγγνώμη, συγγνώμη, αλλά ... πώς θα μπορούσα να εξηγήσω τα πράγματα, αν δεν σου έλεγα πώς είχε η κατάσταση ...>, σώπασε ξαφνικά, συντετριμμένος και περίμενε για να σταματήσει ο βήχας. Μόλις ηρέμησε λίγο, τότε ο ΜακΚίντοκ, χωρίς περιστροφές την πήρε από το μπράτσο και στο σκοτάδι στο οποίο τώρα είχε προσαρμοστεί την πήγε στο δωμάτιο. Την ακούμπησε απαλά στο κρεβάτι και την σκέπασε με μια κουβέρτα που πήρε από την ντουλάπα. Εκείνη μουρμούρισε ένα <Χμμ ...> και ακούμπησε το ένα χέρι στο μέτωπό της. Ο ΜακΚίντοκ της χάιδεψε το χέρι και βγήκε έξω, κλείνοντας αθόρυβα την πόρτα.
Άναψε το φως στον διάδρομο και αμέσως έμεινε θαμπωμένος. Οι κόρες του είχαν διασταλεί στο μέγιστο κατά τη διάρκεια όλου αυτού του διαστήματος στο σκοτάδι, και τώρα η υπερβολική ποσότητα του φωτός πρόλαβε να φτάσει στους αμφιβληστροειδείς του, προτού οι κόρες λάβουν την εντολή να συρρικνωθούν και να τεθούν σε λειτουργία. Ανοιγόκλεισε μερικές φορές τα μάτια και, σύντομα, μπόρεσε να δει και πάλι κανονικά. Πρώτα απ 'όλα, πήγε να σηκώσει το πεσμένο άγαλμα. Κοίταξε σε τι κατάσταση ήταν και ανακουφισμένος το βρήκε εντελώς άθικτο. Το ακούμπησε απαλά στο ράφι που το φιλοξενούσε, και στο τέλος μεταφέρθηκε στην κουζίνα. Έκλεισε την πόρτα για να απομονώσει περαιτέρω τον οποιοδήποτε θόρυβο από το υπνοδωμάτιο και, στη συνέχεια, με αργές και αθόρυβες κινήσεις άνοιξε διάφορα συρτάρια και έφτιαξε το τραπέζι στον εαυτό του.
Ήταν, πραγματικά, πολύ πεινασμένος.
Άνοιξε το ψυγείο και κοίταξε για μια μπύρα. Ευτυχώς, υπήρχαν μερικά μπουκάλια, της μάρκας που προτιμούσε και μίας άλλης, που άρεσε στη Σίνθια. Πήρε την αγαπημένη του μπύρα και την άδειασε σε ένα γενναιόδωρο ποτήρι από το οποίο ήπιε μία αρκετά μεγάλη γουλιά. Αμέσως αισθάνθηκε ανανεωμένος. Στη συνέχεια, έβγαλε το σακάκι του και το έβαλε πάνω στην πλάτη μιας καρέκλας. Άνοιξε το ψυγείο, ψάχνοντας κάτι για να φάει. Δεν υπήρχαν πολλά. Η Σίνθια έτρωγε λίγο, για να κρατιέται σε φόρμα, και ως επί το πλείστον έτρωγε είδη υγιεινής διατροφής, χαμηλά σε λιπαρά και με κλίση προς τη χορτοφαγία.
Προφανώς, αγόραζε τα είδη που έτρωγε εκείνος μόνο σε συνδυασμό με τις προγραμματισμένες επισκέψεις του. Λίγο απαρηγόρητος πήρε ένα μπολ με διάφορα τυριά, μια άλλη λεκάνη με ψητά λαχανικά και ένα μπουκάλι σάλτσα ταρτάρ. Πήρε από το ντουλάπι μία σακούλα κριτσίνια χωρίς λιπαρά και κάθισε να φάει.
Σέρβιρε γενναιόδωρα τον εαυτό του. Με την πείνα που είχε, η μικρή ποικιλία πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Συνοδεύοντάς τα όλα με την μπύρα, όμως, στο τέλος ήταν ικανοποιημένος. Σε γενικές γραμμές, ούτε κι ο ίδιος έτρωγε πολύ, αλλά σίγουρα επιδιδόταν σε πιο υψηλά σε θερμίδες πιάτα, σε σχέση με εκείνα που αποτελούσαν τη διατροφή της Σίνθια.
«Αύριο πρέπει να ψωνίσω», είπε στον εαυτό του. Δεν ήθελε να βρεθεί εκείνη, την επόμενη νύχτα, χωρίς να έχει κάτι να φάει. Ήξερε ότι το μεσημέρι δειπνούσε έξω, αλλά για το δείπνο θα της παρείχε τις απαραίτητες προμήθειες. Το επόμενο πρωί, πριν από την επιστροφή του στο Μάντσεστερ, θα περνούσε