Κριτήριο Λάιμπνιτς. Maurizio Dagradi
εκείνων των έμπειρων καθηγητών και της νέας γενιά που μία μέρα θα έπαιρνε από τα χέρια τους τη σκυτάλη του πολιτισμού και θα συνέχιζε το βασικό αυτό έργο που ήταν το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο της ανθρωπότητας: τη διάδοση της γνώσης και την πρόοδο της Επιστήμης.
Είχε απορροφηθεί σε αυτές τις σκέψεις, ενώ ο Καμαράντα κι ο Σουλτς μιλούσαν ψιθυριστά μεταξύ τους. Για λίγο ακόμη και μετά ο σερβιτόρος επέστρεψε κουβαλώντας έναν μεγάλο βαρύ δίσκο γεμάτο με τις παραγγελίες.
Ακούμπησε τον μισό δίσκο στη μια πλευρά του τραπεζιού και μοίρασε τα φαγητά και τις μπύρες. Μόνο που είδαν τα πιάτα, το στόμα τους γέμισε σάλια, ενώ οι μνημειώδεις μπύρες ήταν ακαταμάχητες. Οι τρεις άνδρες άρπαξαν ο καθένας το ποτήρι του και το σήκωσαν στον αέρα, για πρόποση.
<Στο νέο Σύμπαν!> διακήρυξε δυνατά ο Ντρου.
<Στο Σύστημα!> ανήγγειλε ο Καμαράντα.
<Σ’εμάς!> πρόσθεσε ο Σουλτς με ενθουσιασμό.
Σήκωσαν κι εκείνοι τα ποτήρια τους, ενώνοντάς τα για πρόποση.
Ήπιαν λαίμαργα εκείνο το νέκταρ των θεών, που ήταν δυνατό, δροσερό, γευστικό και μετά οι δύο φιλοξενούμενοι επιτέθηκαν στο δελεαστικό πιάτο τους.
Αυτή ήταν μια στιγμή γιορτής.
Αυτό ήταν το βράδυ τους.
Το άξιζαν.
Κεφάλαιο XVII
Όταν έφυγε ο Ντρου, ο ΜακΚίντοκ έμεινε μόνος του στο γραφείο. Η ενημέρωση που μόλις είχε λάβει, σχετικά με την πρόοδο των εργασιών, με εκείνα τα τόσο εξαιρετικά συναρπαστικά νέα, σχετικά με τις δυνατότητες του Μηχανήματος, τον είχαν συγκλονίσει. Ο ίδιος δεν μπορούσε πλέον να επικεντρωθεί στην δουλειά με την οποία ασχολούταν. Συνέχισε να σκέφτεται τις χρήσεις της νέας επαναστατικής συσκευής. Την αντιμετώπιση των ασθενειών, δρώντας απευθείας μέσα στο σώμα, την μετακίνηση αντικειμένων σε αφάνταστες αποστάσεις, τη μεταφορά ανθρώπων! Φαινόταν να είναι ένα σκουλήκι που μόλις είχε βάλει το κεφάλι του έξω από το έδαφος για πρώτη φορά, συνειδητοποιώντας πόσο απέραντος και ελκυστικός ήταν ο κόσμος έξω. Η αίσθηση του απέραντου τον είχε συνεπάρει, αφήνοντας τον λαχανιασμένο στο κατώφλι του απείρου.
Αναγκάστηκε να καθορίσει τις τελευταίες βασικές λεπτομέρειες της εργασίας του, όσα θα παρέδιδε το επόμενο πρωί στη δεσποινίδα Γουότς, για την τελική επεξεργασία. Η αίσθηση του καθήκοντος ήταν ανένδοτη σε αυτή την συναρπαστική στιγμή, και αυτό τον έκανε τον άνθρωπο που ήταν.
Έγραψε το τελευταίο σημείωμα και ακούμπησε το στυλό του στο γραφείο, στη συνέχεια, του ήρθε μία αστραπιαία ιδέα.
Σηκώθηκε απότομα, με τα χέρια του επάνω στα πλάγια της εργασίας, και σκέφτηκε: «Γιατί όχι;»
Για να γιορτάσει το μεγάλο γεγονός θα πήγαινε στη Σίνθια, αν και δεν ήταν η προγραμματισμένη ημέρα. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να της πει τον πραγματικό λόγο για την απρόσμενη επίσκεψή του, αλλά σίγουρα εκείνη θα ήταν ευτυχής που θα τον έβλεπε και θα περνούσαν ένα ωραίο βράδυ μαζί.
Έκλεισε βιαστικά το γραφείο, πήγε στο αυτοκίνητο και βούτηξε στη βραδινή κυκλοφορία του δρόμου, με προορισμό το Λίβερπουλ. Ευτυχώς, πέτυχε