Бәхетсез җаннар. Хәбир Ибраһим
басып калды…
Биек тауның башларында
Җил түгел, давыл бит ул.
Ефәк түгел, җилгә очмый,
Кайгылар авыр бит ул…
Һәм тагын:
Сызылып таңнар аткан чакта,
Кош куна тирәгемә.
Ефәк булып уралдың ла
Яшь кенә йөрәгемә…
Ниһаять, гармун тынды, гармун белән җыр да тынды.
– Бигрәк моңсу җыр, прәме үзәкне өзә! – дип такылдады Хәсти.
– Күпме өзәргә була үзәкне! – дип зарланды Мәхмүт. – Күңел ачармын дип килгән идем, булмады!
– Әйдәгез, алайса, уеннар уйныйк! – Мондый тәкъдимне Ландыш ясады.
– Зинһар, йөзек салыш кына уйнамыйк! Клубта күп уйнадык! Га-а-рык!
– Минемчә, бер әйбәтләп салырга да таралышырга кирәк! – дип өстәде Хәсти Мәхмүтнең сүзләренә.
– Хәсти, җитте сиңа! – дип, Хәмдия кабат аның авызын япты.
– Бетте, карчык, бетте!
– Карчык! Нинди карчык булыйм мин сиңа?!
«Карчык» дигән сүзгә нигәдер ачуы чыккан хатын кинәт кенә Хәстигә ябышты, тегесе, аңардан качып, урынга барып ауды. Хәмдия аның башын мендәр белән каплады. Чәчәкле-чуклы мендәр шактый зур, күперенке иде, Хәсти чак кына тынга капланмады. Ләкин (егет җитез!) ул, әйләнеп алып, инде өстенә менеп кунаклаган Хәмдияне идәнгә тәгәрәтте. Эчтән җылы ыштан, калын кара колготки кигән Хәмдиянең арт шәрәфләре шыр булып ачылып киткәч, кунаклар шырык-шырык килеп көлешергә тотындылар…
– Егетләр! Кызлар! – дип, Ландышның сүзләрен күтәреп алды Инсаф. – Җә, кем нинди уен белә?
– Белгәнне уйнарга инде! – диде Сылу.
– Җырлап уйнасак кына инде, – дип кушылды Алсинә.
– Алсинә дөрес әйтә, – диде Ландыш. – Барыбызга да таныш бер уен бар…
– Нинди?
– Аралашып уйнау. Әйдәгез, болай итик…
– Нәстә нитик? – Бусы Хәсти иде.
– Кызлар бер якка, ә егетләр икенче якка бассын!
– Беләбез, безне өйрәтергә кирәкми! – дип кычкырды Хәсти.
Алар бу уенны клубта күп тапкырлар уйнаганнар иде инде. Шуңа күрә беркемгә дә аңлатып, өйрәтеп торырга туры килмәде. Егетләр, кызлар, аерым-аерым, каршы якка басып, сафка тезелделәр. Җырлы уенны Мәхмүт башлады, һәм ул уен болайрак барды:
Ак алъяпкыч челтәрле,
Илдә матур бетәрме?
Егетләр:
Илдә матур бетәрме,
Җан сөйгәнгә җитәрме?
Кызлар:
Челтәр элдек читәнгә,
Җилфер-җилфер итәргә.
Егетләр:
Без килмәдек буш китәргә,
Килдек алып китәргә.
Кызлар:
Алын алырсыз микән?
Гөлен алырсыз микән?
Урталарга чыгып сайлап,
Кемне алырсыз икән?
Егетләр:
Алларын да алырбыз,
Гөлләрен дә алырбыз.
Күңелебезгә кем ошаса,
Шуны сайлап алырбыз.
Арада Хәстинең карлыккан һәм әче дә яман тавышы яңгырады:
Урамнан