Intensywna terapia i medycyna ratunkowa. Отсутствует

Intensywna terapia i medycyna ratunkowa - Отсутствует


Скачать книгу
potencjalnie zdolny do życia, u którego proces rozpoczął się od jednego z układów bezpośrednio decydujących o życiu.

      Przerwanie resuscytacji

      A. Powrót samoistnego krążenia i oddychania.

      B. Wykorzystanie dostępnych metod i brak (powyżej 30 minut) powrotu czynności układu krążenia w normotermii.

      C. Ustanie aktywności elektrycznej serca, nie reagującej na leczenie ponad 30 minut.

      D. Stwierdzenie nieskuteczności prowadzonego masażu i wentylacji zastępczej.

      1.3. BRAK WSKAZAŃ DO RESUSCYTACJI

      ■ Pewne oznaki śmierci

      1. Plamy opadowe.

      2. Bladość powłok.

      3. Oziębienie ciała.

      4. Stężenie pośmiertne.

      5. Procesy gnilne.

      ■ Śmierć w wyniku nieodwracalnej choroby.

      ■ Rozległość obrażeń lub ich charakter, który uniemożliwia podjęcie czynności reanimacyjnej albo wskazuje na jej bezcelowość (rozległe uszkodzenie tkanki mózgowej).

      ■ Podjęcie czynności reanimacyjnych zagraża życiu osoby ratującej.

      1.4. POWIKŁANIA MASAŻU SERCA (UCISKANIA KLATKI PIERSIOWEJ)

      ■ Złamanie żeber (często obustronnie).

      ■ Uszkodzenie naczyń międzyżebrowych (z powstaniem haemothorax).

      ■ Odma opłucnowa (niekiedy odma prężna).

      ■ Złamanie mostka.

      ■ Uszkodzenie serca (wybroczyny podnadsierdziowe, przerwanie nici ścięgnistych, oderwanie mięśni brodawkowatych).

      ■ Uszkodzenie miąższu wątroby z krwawieniem do jamy otrzewnej.

      ■ Pęknięcie śledziony.

      ■ Przedziurawienie jelita grubego.

Zalecenia

      • Lecz pacjenta a nie monitor!

      • Poszukuj odwracalnych przyczyn NZK i natychmiast je lecz.

      • Drożność dróg oddechowych, wentylacja płuc, uciskanie klatki piersiowej (masaż serca ) i defibrylacja są ważniejsze, powinny zatem poprzedzać uzyskanie dostępu dożylnego lub doszpikowego i zastosowanie leków.

      • Priorytet w resuscytacji ma uciskanie klatki piersiowej (masaż serca). W szczególnych sytuacjach można ograniczyć do niego postępowanie ratunkowe.

      • Priorytet ma również wczesna defibrylacja w zaburzeniach rytmu serca do defibrylacji.

      • Leki dożylne z nielicznymi wyjątkami powinny być podawane w postaci szybkiego wstrzyknięcia.

      • Leki resuscytacyjne (z wyjątkiem wodorowęglanu sodu!) mogą być podawane w wyjątkowych sytuacjach (brak zaleceń ERC) przez rurkę intubacyjną, ale ich dawkę należy zwiększyć 2–3-krotnie.

      • Nie przerywaj podstawowych zabiegów resuscytacyjnych na dłużej niż 5 sekund (wyjątek: intubacja, defibrylacja i kaniulacja żyły).

      2

      PRZYRZĄDOWE UDRAŻNIANIE DRÓG ODDECHOWYCH

      1. Rurka ustno-gardłowa

      •  zakładana tylko głęboko nieprzytomnym,

      •  dobór: odległość od kąta ust do płatka ucha,

      •  dwa sposoby zakładania: w pozycji odwrotnej i przy użyciu szpatułki.

      2. Rurka nosowo-gardłowa

      •  lepiej tolerowana przez pacjentów zamroczonych, reagujących,

      •  3 różne rozmiary,

      •  dobór nie długości, ale średnicy.

      3. Maska krtaniowa LMA.

      4. Maska krtaniowa Fastrach.

      5. Rurka krtaniowa.

      6. Obturator przełykowy.

      7. Rurka przełykowo-tchawicza dwuświatłowa (Combitube).

      8. Intubacja dotchawicza.

      9. Konikopunkcja.

      10. Konikotomia.

      11. Tracheotomia przezskórna.

      Wskazania do intubacji

      Uwaga: Intubację może wykonać osoba mająca duże doświadczenie w tym zakresie.

      ■ Brak możliwości skutecznej wentylacji innym sposobem.

      ■ Brak drożności po założeniu rurki ustno-gardłowej lub nosowo-gardłowej.

      ■ Brak odruchów obronnych ze strony gardła (śpiączka), chorzy z urazem czaszkowo-mózgowym.

      ■ Konieczność mechanicznej wentylacji płuc.

      ■ Oparzenie dróg oddechowych.

      ■ Krwawienie z dróg oddechowych, wymioty u osoby nieprzytomnej.

      ■ Urazy części twarzowej czaszki.

      Zalety intubacji

      ■ Ochrona dróg oddechowych przed aspiracją i regurgitacją.

      ■ Ułatwienie wentylacji i natleniania.

      ■ Możliwość podawania leków (epinefryna, atropina, lidokaina).

      ■ Nie ma konieczności synchronizowania uciskania klatki piersiowej i wentylacji.

      Zmniejszenie częstości powikłań

      ■ Intubacja wykonywana tylko przez osoby przygotowane i wyszkolone.

      ■ Jak najszybsze intubowanie podczas resuscytacji.

      ■ Intubacja na zatrzymanym oddechu.

      ■ Jeśli próba intubacji jest nieudana, wentylować 100% tlenem przez 20–30 sekund.

      ■ Ciśnienie w mankiecie:

      • 25–35 cm H2O – prawidłowe,

      • > 40 cm H2O – niedokrwienie śluzówki, nadżerki, zwężenia tchawicy,

      • < 25 cm H2O – zagrożenie zachłyśnięciem.

      Tlenoterapia – wskazania

      ■ Nagłe zatrzymanie krążenia krwi.

      ■ Wstrząs.

      ■ Urazy wywołujące ciężkie obrażenia narządowe.

      ■ Zaburzenia świadomości.

      ■ Ostre stany internistyczne.

      ■ Zatrucia.

      ■ Oparzenia inhalacyjne.

– – – – –

      Schemat postępowania w przypadku nieprzewidzianej i niespodziewanej trudnej intubacji według wytycznych SPUDO PTAiIT (Sekcja Przyrządowego Udrażniania Dróg Oddechowych Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii).

      • Problemy z zaintubowaniem i właściwą oksygenacją pacjenta stanowią najczęstszą przyczynę zgonów anestezjologicznych. Liczba przypadków niepowodzeń może być znacznie większa, niż wynika to z oficjalnych danych.

      • Postępowanie w nieprzewidzianej trudnej intubacji musi zatem koncentrować się na podtrzymywaniu oksygenacji i prewencji uszkodzenia górnych


Скачать книгу