Intensywna terapia i medycyna ratunkowa. Отсутствует

Intensywna terapia i medycyna ratunkowa - Отсутствует


Скачать книгу
antydiuretyczny, w dużych dawkach silnie obkurcza naczynia.

      ■ Stymuluje receptory V1 w mięśniach gładkich.

      ■ Dawkowanie: jednorazowa dawka 40 jednostek.

      Wskazania

      ■ Alternatywa pierwszej dawki epinefryny.

      Uwaga: Nie udowodniono większej skuteczności; obecnie nie jest polecana.

      3.1. DROGI PODAWANIA LEKÓW W RESUSCYTACJI

      » Żyły obwodowe – najczęściej wykorzystywana droga podawania leków

      ■ żyły przedramienia, żyła odłokciowa, żyła szyjna zewnętrzna,

      ■ przez żyłę odłokciową można wprowadzić cewnik do żyły centralnej,

      ■ po podaniu leku należy podać 20 ml płynu (woda do wstrzyknięć, roztwór 0,9% [fizjologiczny] NaCl), co skraca czas dotarcia leku do głównych tętnic,

      ■ nie podawać leków reanimacyjnych do żył nadgarstka i dłoni; leki słabo przenikają do krążenia centralnego.

      » Żyły centralne – żyła szyjna wewnętrzna, podobojczykowa

      ■ najwyższe stężenia leków uzyskuje się po ich podaniu do żyły centralnej,

      ■ wykorzystuje się ewentualnie już istniejącą drogę,

      ■ żyła centralna jest optymalną drogą podania leków podczas resuscytacji: wymaga to jednak przerwania czynności reanimacyjnych, istnieje niebezpieczeństwo odmy i krwiaka opłucnej, szczególnie przy leczeniu trombolitycznym, trudno zachować zasady aseptyki – nie wykonuje się nowego dostępu do żyły centralnej,

      ■ przy braku odpowiedniego sprzętu i wyszkolonego personelu kaniuluje się żyły obwodowe.

      » Droga dotchawicza – przez rurkę intubacyjną

      ■ szczególnie wykorzystywana przy trudnościach w uzyskaniu dostępu do żyły,

      ■ leki stosowane dotchawiczo: epinefryna, atropina, lidokaina, nalokson,

      ■ podaje się dawkę 2–3 razy większą niż przy podaniu dożylnym, rozpuszczoną w 10 ml roztworu fizjologicznego NaCl lub wody do wstrzyknięć,

      ■ po podaniu dotchawiczym należy wykonać 5 sztucznych oddechów.

      » Droga doszpikowa

      ■ szczególnie wykorzystywana u małych dzieci przy braku dostępu do żyły,

      ■ tą drogą można podawać wszystkie leki i płyny.

      Ryc. 3.1.

      W czasie resuscytacji nie podaje się leków:

      • podskórnie i domięśniowo,

      • do żyły udowej, chyba że założono cewnik sięgający powyżej przepony,

      • dosercowo – ze względu na możliwość uszkodzenia tętnicy wieńcowej, podania leku do mięśnia sercowego, wytworzenia odmy opłucnowej, krwiaka opłucnej lub krwiaka osierdzia; konieczność przerwania czynności reanimacyjnych (masażu serca i wentylacji).

      4

      PROCEDURY RATUNKOWE

      4.1. NIESTABILNA CHOROBA NIEDOKRWIENNA SERCA (IHD)

      Ryc. 4.1.

      Okres nasilenia niestabilnej choroby niedokrwiennej serca – IHD (ischemic heart disease) stanowi bezpośrednie zagrożenie zawałem serca oraz nagłym zgonem.

      Uważa się, że wysokim ryzykiem wystąpienia zawału i zgonu obciążeni są chorzy z:

      ■ bólem wieńcowym trwającym ponad 20 min,

      ■ bólem powikłanym zastojem w płucach do obrzęku płuc włącznie,

      ■ dławicą z towarzyszącą hipotonią,

      ■ nowym lub nasilającym się szmerem niedomykalności mitralnej,

      ■ dławicą spoczynkową współistniejącą z niedokrwiennymi zmianami odcinka ST (obniżenie lub uniesienie ST = lub > 0,1 mV),

      ■ dławicą i stwierdzonymi jednocześnie zmianami załamka T lub patologicznymi załamkami Q w licznych odprowadzeniach,

      ■ dławicą w początkowym okresie klasy III i IV,

      ■ chorzy w wieku ponad 65 lat.

      4.1.1. FARMAKOTERAPIA W NIESTABILNEJ CHOROBIE NIEDOKRWIENNEJ SERCA

      NITROGLICERYNA s.l. u chorego bez objawów hipotonii (SABP – systolic arterial blood pressure > 100 mmHg). Dawkę można powtarzać co 5–10 min pod kontrolą ciśnienia tętniczego i rytmu serca.

      ASPIRYNA 300 mg (przy braku przeciwwskazań).

      LEKI PRZECIWBÓLOWE (głównie MORFINA 3–5 mg iv., dawkę 3 mg można powtarzać w odstępach 5–10 min do dawki 10 mg, pod kontrolą częstości i głębokości oddechów, ciśnienia tętniczego, częstości rytmu serca).

      TLEN 4–5 l/min.

      Uwaga: Transport w pozycji półsiedzącej (pozycja kardiologiczna).

      4.2. ZAWAŁ MIĘŚNIA SERCOWEGO

      Zawał serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI).

      Zawał serca bez uniesienia odcinka ST (Non STEMI).

      W przebiegu zawału wyróżnia się:

      ■ zawał bez załamka Q (8–25% chorych z zawałem charakteryzuje się mniejszym obszarem martwicy, ale czterokrotnie większym ryzykiem dorzutu zawału, mniejszą śmiertelnością szpitalną, ale większą śmiertelnością w ciągu roku niż obserwowana w zawale z załamkiem Q, sięgającą 28,5%),

      ■ zawał z załamkiem Q,

      ■ szerzenie się zawału,

      ■ dorzut zawału serca.

      Powikłania zawału serca

      ■ zaburzenia rytmu i przewodnictwa,

      ■ niewydolność serca (obrzęk płuc, wstrząs),

      ■ niewydolność mitralna,

      ■ pęknięcie wolnej ściany lewej komory,

      ■ pęknięcie przegrody komorowej,

      ■ tętniak lewej komory,

      ■ zakrzepy i zatory.

      Rozpoznanie

      ■ na podstawie objawów klinicznych,

      ■ EKG pozwala na rozpoznanie zawału w 50–80%. W 20–25% EKG wykazuje nieprawidłowości, ale bez zmian typowych; u 15% chorych z zawałem serca obraz EKG może być całkowicie prawidłowy. Seria zapisów EKG potwierdza zawał w 95%.

      Zawał bez załamka Q.

8814.png

      Ryc. 4.2

      Zawał ściany przednio-bocznej.

8827.png

      Ryc.


Скачать книгу