Czarna Kompania. Glen Cook

      Duszołap przybył głęboką nocą, pośród śnieżycy. Przy niej ta, którą musiał znieść Elmo, wydawała się drobiazgiem. Wiatr wył i zawodził. Zaspa na północno-wschodnim rogu fortecy była tak wysoka, że śnieg przesypywał się nad blankami. Zaczynaliśmy się niepokoić o składy drewna i siana. Tubylcy twierdzili, że to największa śnieżyca w historii.

      W jej szczytowym momencie przyjechał Duszołap. Bum-bum-bum! Jego pukanie obudziło cały Mejstrikt. Zagrały rogi, zadudniły bębny. Strażnik u bramy wrzasnął, usiłując przekrzyczeć wiatr. Nie mogli otworzyć wrót.

      Duszołap dostał się do środka po zaspie. Upadł na leżący na dziedzińcu śnieg, a ten przykrył go niemal w całości. Nie było to wejście godne jednego z Dziesięciu.

      Popędziłem do głównej sali. Jednooki, Milczek i Goblin już tam byli. Ogień płonął wesoło, kiedy pojawił się Porucznik, a za nim Kapitan. Wraz z nim przyszli Elmo i Kruk.

      – Wyślijcie resztę z powrotem do łóżek – warknął Porucznik.

      Duszołap wszedł do środka, zdjął ciężki, czarny płaszcz i przykucnął przy kominku. Wykalkulowany ludzki gest? – zastanowiłem się.

      Jego drobne ciało zawsze okrywa czarny skórzany strój. Ma też zakrywający głowę czarny morion oraz rękawice i buty tego samego koloru. Jedynie dwie srebrne odznaki urozmaicają tę monotonię. Jedynym barwnym elementem jest nieoszlifowany rubin stanowiący gałkę jego sztyletu. Szpon o pięciu pazurach przytwierdza klejnot do rękojeści noża.

      Na piersi Duszołapa rysują się małe, miękkie krągłości. W jego nogach i biodrach jest coś kobiecego. Trzech spośród Schwytanych to kobiety, tylko Pani jednak wie którzy. My na wszystkich mówimy „on”. Ich płeć nigdy nie będzie miała dla nas znaczenia.

      Duszołap twierdzi, że jest naszym przyjacielem i obrońcą. Mimo to jego obecność napełniła salę chłodem, niemającym nic wspólnego z naturalnym zimnem. Nawet Jednookiego przechodzi dreszcz, gdy jest w pobliżu.

      A Kruka? Nie wiem. Kruk sprawia wrażenie, że nie jest już zdolny do żadnych uczuć, chyba że sprawa dotyczy Pupilki. Pewnego dnia ta wielka kamienna maska pęknie. Mam nadzieję, że będę przy tym, by zobaczyć to na własne oczy.

      Duszołap odwrócił się plecami do ognia.

      – No proszę. – Wysoki ton. – Świetna pogoda na przygody. – Baryton. Następnie popłynęły dziwne dźwięki. Śmiech. Schwytany zażartował.

      Nikt się nie roześmiał.

      Nie oczekiwał tego po nas. Zwrócił się do Jednookiego.

      – Opowiedz mi – powiedział tenorem powolnym i łagodnym, o brzmieniu nieco przytłumionym, jakby dobiegał zza cienkiej ściany. Albo, jak mówi Elmo, zza grobu.

      W Jednookim nie pozostało nic z krzykacza czy błazna.

      – Zaczniemy od początku. Kapitanie? – dodał.

      – Jeden z naszych informatorów wpadł na trop spotkania buntowniczych przywódców. Jednooki, Goblin i Milczek śledzili ruchy znanych buntowników… – zaczął Kapitan.

      – Pozwalacie im łazić na wolności?

      – Prowadzą nas do swoich przyjaciół.

      – Jasne. To jedna z wad Kulawca. Brak wyobraźni. Zabija ich, gdy tylko ich znajdzie, razem ze wszystkimi innymi w zasięgu wzroku. – Znowu ten niesamowity śmiech. – Mniej efektywne, co?

      Padło jeszcze jedno zdanie w języku, którego nie znałem.

      Kapitan skinął głową.

      – Elmo?

      Elmo powtórzył swą opowieść identycznie jak poprzednio, słowo w słowo. Przekazał pałeczkę Jednookiemu, który nakreślił plan załatwienia Zgarniacza. Nic z tego nie pojąłem, ale Duszołap połapał się natychmiast. Roześmiał się po raz trzeci.

      Jak zrozumiałem, mieliśmy spuścić ze smyczy mroczną stronę ludzkiej natury.

      Jednooki zaprowadził Duszołapa do swego tajemniczego kamienia. Przysunęliśmy się do ognia. Milczek wydobył skądś talię. Nie było chętnych.

      Czasami zastanawiam się, jak to się dzieje, że żołnierze sił regularnych nie tracą zmysłów. Muszą przez cały czas przebywać ze Schwytanymi. W porównaniu z resztą Duszołap jest milutki.

      Jednooki i Duszołap wrócili roześmiani.

      – Jeden wart drugiego – mruknął Elmo, który rzadko wyrażał swoją opinię.

      Duszołap odzyskał wigor.

      – Dobra robota, panowie. Bardzo dobra. Z wyobraźnią. To może załatwić buntowników we Wcięciu. Wyruszymy do Róż, gdy tylko pogoda się poprawi. Ośmiu ludzi, Kapitanie, w tym dwóch waszych czarowników.

      Po każdym zdaniu następowała przerwa. Każde wypowiadał innym głosem. Niesamowite.

      Słyszałem, że są to głosy tych wszystkich ludzi, których dusze Duszołap złapał.

      Odważniejszy niż zwykle, zgłosiłem się na ochotnika. Chciałem zobaczyć, jak można złapać Zgarniacza za pomocą włosów i bloku wapiennego. Kulawcowi, z całą jego wściekłą siłą, to się nie udało.

      Kapitan zastanowił się przez chwilę.

      – Zgoda, Konował. Jednooki i Goblin. Ty i Elmo. Dobierzcie jeszcze dwóch.

      – To tylko siedmiu, Kapitanie.

      – Kruk będzie ósmy.

      – Och. Kruk. No jasne.

      No jasne. Cichy, śmiertelnie groźny Kruk miał być alter ego Kapitana. Więź pomiędzy tymi dwoma jest nie do pojęcia. Przejmuję się tym chyba dlatego, że Kruk ostatnio przeraża mnie jak wszyscy diabli.

      Kruk spojrzał na Kapitana, unosząc prawą brew. Tamten odpowiedział mu ledwie dostrzegalnym skinieniem głowy. Kruk wzruszył jednym ramieniem. Co sobie przekazali? Nie miałem pojęcia.

      Coś niezwykłego wisiało w powietrzu. Wtajemniczonym wydawało się to wspaniałe. Choć nie miałem pojęcia co to, wiedziałem, że okaże się cholernie paskudne.