Детективи девона. Детективи хандовар. СтаВл Зосимов Премудрословски
Ҷанин дар махлуқи беасос аст. Ва одам ҳомила аст. Дар мактаб таҳсил кардан лозим буд … – Бӯд ба паҳлӯи Идот эълом карда, ба паҳлӯ нигоҳ кард.
– Ва дуюм? – ба ёд овард бибӣ.
– Ва дуввум.. – ва Одами кӯҳна чашмонашро ба Клоп нигарон кард, аммо ин дар ҳеҷ куҷо набуд. -Ва Бедбуг куҷост? ӯ клавиатураро пурсид.
– Танҳо дар ин ҷо будам. – бобояшро такон дод.
– Бале, партофт. Ки хушнуд вақте ки онҳо дар бораи шумо гап мезананд. Он ҷо чӣ ҳаст: дуюм? Идот пурсид.
– Ҳамин тавр аст. Оҳ?! – Чизе ҳайронро ба ҳайрат овард. – Дар девор як сӯрохи ёфтам.
– Дар куҷо? – пурсид Идот ва ба назди чӯб ба амбор рафт.
Дар девор сӯрохие мавҷуд буд, ки ба мисли кӯраи оташдон буд. Ҳама дар гулӯ ва тирҳо.
– Бале, ин як бухори кӯҳна аст… Ё шояд ганҷ дар он дафн карда шудааст? – зани пирамард шод шуд ва ба намуди аслии синну соли худ тасаввур кард. Бахор дасташро ба сӯрохи кард.
– Ё дом аз каламушҳо. Ҳе. – пиндошт Идот.
– Ман аз марг наметарсам. -Вад қоида дасташро ба оринҷ чуқур кард.
Ногаҳон чизе саросема сар кард.
– Аххх!!! пир ба дод зад ва кӯшиш кард, ки дасташро берун кашад.
– Чӣ,.. доми? – бобояш ба дарун даромад. Ба чашм часпак. Дасташ часпидааст. Худ аз пешони Toad варам карда шуд ва чашмони пурхашм мисли марди ғарқшуда дар ду дақиқаи охир буданд.
Пас аз лаҳзае, даст боз ба ларза даромад, ба тавре ки ришҳояш ба тахт афтиданд ва ӯ ногаҳон дасташро берун кашид. Як хасаки хушкшудаи гурбаи мурда табассум карда шуд.
– Вой, ба ман як узви! – ба ҳайрон ҳайрон шуда чеҳраи ҷасадро ба чеҳраи дағалонаи Клаудия масхара кард.
– Вой харед! – бибияш саросема шуда, ба қафо ҷаҳид ва мустақиман ба қафаси азими худ мустақиман ба мехи саду панҷоҳ дарозии миллиметр ҷойгир шуд ва аз тахтаи худ, ки пештар партофта шуда буд, монд. Дар goiter, нафас пурра…
– Ҳа, ман чӣ гуфтам?! ки хари шумо шуморо ҳисоб мекунад. – ситонида Idot.
Ва ба суханони дӯстона Идотов, бибияш гулӯлаи кӯҳнаро хӯрд.
– Ба ферма, ба сайд кардани набераҳо рафтам. зани солхӯрда саросема шуд ва сандуқи чапи чапи худро бардошта, тахтаи мехкӯбшударо ба баданаш даровард. Дар нохун занг мезаданд ва бо сатҳи ба шакли муайян даровардашуда мисли арра буданд. Аз охири хун хун рехт. Клавиатура ӯро аз ҳама ҷониб санҷид ва дардро бо шиддат дод зад.
– Туро чӣ механдидед, сарбоз? – вай гиря кард ва тахтаро бо нохуни хун дар Идот партофт. Ӯ гурехт ва гурехт. Хиштҳое, ки ба роҳи оҳан меоянд, ба таъқиб мерафтанд. Яке аз сангҳо ба кунҷи қафои сари кӯдак зарба зад. Ӯ афтид ва ғусса зад.
– Шумо ронандаед? – Бӯса тарсид.
– Ҳеҷ чиз намемирад. – бибияш Клавка ором шуд ва захмро бо он гил дод. Пас аз он, Idot бархеста хеста дар паҳлӯяш дар паҳлӯяш афтид ва бо ду дасташ ҷои доғе дошт.
– Ман шуморо сархам мекунам. – Идот ба замин фарёд зад.
– Оҳ? Тамошо кунед! Вай дар шиками худ як бастаи ғалбер дорад. – Нӯҷа ин бастаро аз шиками гурба кашида, ба ҳама нишон дод.
– Рӯй гардонед, пурсид Иди ғамгин.
– Шояд bruliki ҳаст? – пешниҳод кард, бибияш,