Детективи девона. Детективи хандовар. СтаВл Зосимов Премудрословски
мегӯям! – гуфт Тоҷ ва гуфт ҷадвали сад миллиметрро гирифт. Ман навиштаҷотро дар сандуқи худ тоза кардам ва бори дигар бодиққат нигоҳ кардам … – Чизе ба забони русӣ нест…
– Ба syudy ба ман диҳед. – Идот дасти худро дароз карда, як миқёси хурдро гирифт. – Инак, рақамҳо: як ҳазор.. ҳаштсад.. наваду ҳафтум… ё ҳафтум… Маълум нест.
– Ва биёед кӯшиш кунем?! Шароб, бирав … – пешниҳод кард клавиатура.
– Намедонам, намедонам. Биёед, кӯшиш кунед, ки шумо занед, шумо ва шайтон ба поён намеафтанд. – розӣ шуд Шариф.
– Чаро? – Идот дахолат кард – Дар Санкт-Петербург беҳтар аст, ки ба дилери антиқа ҳамон тавре ки ҳастед.
– Бале, мо як-ду бор кӯшиш мекунем, хуб,.. онро шуста, боқимондаашро ба дилери антиқа супорида метавонем… Бале, ба қафо?
– Хуб, биёед, кӣ аввалин аст? Идот пурсид.
– Калид. – гуфт Toad. – пешниҳод кард.
– Хуб, агар шумо намемиред, шумо менӯшед.
– Шумо бе ман чӣ кор мекардед, кишоварзон. Ва ман аз марг наметарсам. Ман худам…
– .. аз дурахшидан. – Идроро муаррифӣ кард ва бо назардошти рухсатии худ ба саробон.
– Чорво! – Зани пир ба китфи тифлаки бачагона ба зарба задааст ва тапиши худро гирифта, тӯрро аз шиша канда партофт. Хуршед. «Шароб..» ӯ табассум кард ва мундариҷаро дар ҷуръа фурӯ бурд. Гирифт ва гиря кард. -Крааааа! сард.
– Хуб, чӣ? – пурсид Бӯри, оби даҳонашро фурӯ бурд.
– Хуб. Чизе аллакай дар сари ман бозӣ карданро сар кард.
– Ҳа булшит. – Идот бо шубҳа ҷавоб дод, шишаашро нӯшид.
– Бале, ҷаҳаннам медонад. Аммо он пир аст?! – гуфт, ба атрофи шишаи холии худ менигарад, – Бӯса.
– Ва биёед боз як чиз диҳем.. – бибии хушбахт пешниҳод кард. – Татарҳо бе ҳамсар зиндагӣ намекунанд.
– Ҳамин тавр, танҳо се нафар мондаанд. – Идот хашмгин шуд. – Мо чиро месупорем?
– Гӯш кун, чӣ?! Нӯшидан, ҳамин тавр менӯшидан, роялти. Боре мо зиндагӣ мекунем. Ва машки аллакай антиқа. Онҳо холӣ ё пуранд. Зарфҳо қадр карда мешаванд, на шароб.
Ва онҳо се шишаи дигарро менӯшиданд. Онҳо ба тахтача нишаста, сигорро сӯзониданд: Идот – Марлборо, Бача – Беломор ва бибии Клавка дар шакли кӯҳна – пои буз. Ҳамин тавр онҳо бе тамокукашӣ ва нишастӣ баромада рафтанд…
АПУЛАЗ 4
– Аххх!! Ахх!!! – шунида шуд аз ҳавлӣ.
– Ин чист? – аз ҷой бархеста Оттила, аз худ пурсид. Ақли ӯ ҳанӯз дар хоб буд ва ӯ оҳиста ба болишт афтод ва фавран хуршед.
– Аххх!!! -Блоп аз ҷой бархеста, аз ҷойгаҳ ба зер афтид. – Оҳ, лаънат. – Ӯ пешонаи худро бо хурмоаш бардошт. – Чӣ фарёд мекунӣ, аҳмақ?
Пале Изолда Фифовна бо чашмони васеъ ба ҳуҷра даромада, даҳонашро бо ду даст пӯшид.
– Аа, аа. вай ғусса хӯрда, ангушти худро ба дари хона ишора кард.
– Боз чӣ? – дар курсии нишаста пурсид Клоп.
– Ана, дар анбор…
– Он чӣ дар анбор аст? муфассал сухан гӯед…
– Як гурба мурда аст…
– Кадом гурба? Оттила боз пурсид, ки пешони варамкардаро ғарқ мекунад. – Шумо дар бораи чӣ мегӯед?
– Модар! – чашмонашро ба замин овехта, гуфт вай.
– Ҳозир,