Бер көйрәтик, гомер = Давай поговорим, жизнь. Зөлфәт
шавы белән таң җиле –
Шул зәхмәтле туйның гайрәтеннән
Шау өермә купты, билгеле...
Бу өермә, Тәңре Үзе кушкач,
Әверелде кинәт адәмгә.
Ак кәгазьгә иелде ул адәм
Һәм үрелде кулы каләмгә...
Каләменнән төшкән хәрефләргә
Сыйды аһлы һәм шат гомерләр!..
...Әнә шулай пәйда була тора
Сәер затлар – әһле шагыйрьләр...
Шагыйрь дуска
Өметсезлек мәңге гамьсез
Бушлыкларга тиң икән, –
Син түгел гомер итүче,
Бүтән әллә кем икән!
Җан асрау сине уята...
Юк, бөек эшләр түгел!
Җан атып яшәү гайрәтен
Оныткан инде күңел...
Оныткан инде күңелең
Биеккә үрелгәнне,
Сөйгәнең керфек какканда,
Мең үлеп терелгәнне...
Оныткан инде
Хыяллар
Канатын каккан мәлне,
Яңа уй балкып киткәнне
Утыдай яшеннәрнең...
Төшләреңә, өннәреңә
Җанны бәйләр көч тула:
«...Ялгыз башка кайда да бер –
Таң ата да кич була...»
...Югыйсә уйлар уеңны
Шигъранә тыңла икән, –
Өметеңә җан өрердәй
Чын сихер шунда икән!
Уйларыңны сал шигырьгә!
Хәтерләп шәп чакларын,
Ашкынып күккә дөрләсен
Хыялның учаклары!
Үзгәртсен сүзләр асылын!
Сүзгә яңа көч тула:
– Шагыйрь җанга кайда да шәп! –
Таң ата бит! Кич була!
Уян, күңел! Шундый чак бит!
Һәр мәле бер шигырьлек –
Сылу бер керфек какканга
Мең үлеп терелерлек!
Шигърият иңгән минутлар
Мәңгелеккә иш була –
Билләһи, һәрбер хәрефтә
Таң ата да кич була!
Яратулы һәр сулышка
Җан атып тора күңел...
Уян бөек эшләр өчен –
Җан асрар өчен түгел!
Кайчан, кайда?
Елларның сер төеннәрен
Берәмләп сүтеп барам,
Сизми дә калдым шикелле –
Гомерне үтеп барам...
Сизми дә калдым бугай ла
Сөйгәнне, сөелгәнне –
Җилләрдә өшәнгәннәрне,
Гөлләргә күмелгәнне!
Хәер, язмышның җилләре
Миңа гел исте уңай, –
Бәхетнең килеп киткәнен
Сизми дә калдым бугай...
Елларым ел гына түгел –
Ташкынның үзе иде...
Булды – әйткәнем дәвернең
Бердәнбер сүзе иде!
«Әссәлам!» – дим
Яшәп узган,
Яшәләсе елларга –
Дөньяның иң гүзәл