Бер көйрәтик, гомер = Давай поговорим, жизнь. Зөлфәт
исте... Яфрак дертләде,
Сискәнгән сыман итте:
– Агачым, хуш... Инде безгә
Хушлашыр минут җитте.
Үткән дә киткән бер җәйлек
Бу гүзәл гомеркәйләр, –
Яңа җәйдә җилләр яңа
Яфракларны иркәләр...
Тормышның гаҗәп ямьлесен,
Шаулысын бирде Ходай,
Гел ямьле һәм тәмле булып
Җәй кабатлансын шулай!
Нәкъ Ходай теләгәнчә, без
Яшәдек, гомер иттек,
Минем бердәнбер очышка –
Көземә килеп җиттек.
Беренче һәм соңгы очыш!
Китүләр гүзәл икән –
Елап югалмыйм, агачым,
Мин бары... очып китәм!
Әйт миңа хәзер, агачым,
Әйт миңа үз «Хуш»ыңны
Һәм карап кал минем шушы
Бердәнбер очышымны!
...Өзелде яфрак тын гына...
Гүяки ул терелеп
Чыкты бердәнбер очышка
Һәм очты бөтерелеп!
...Соңгы очышларга чыксаң,
Ерак китешледер ул –
Җанның төсе булса әгәр,
Шул яфрак төследер ул...
Туфракка төшеп ятканчы
Безнең җанның да шулай
Бар микән соңгы очышы? –
Шулай булсачы, Ходай!..
Ялгызлыкка вакыт булдымыни? –
Күрмәгәндәй кордык та боздык.
«Бер килермен әле сиңа!» диеп
Янап киткән иде
Ялгызлык.
Әйткән иде:
«Әйдә, кыланып кал,
Суына чум, ыргыл утына! –
Кемлегеңне бик тиз чамаларсың,
Кирәксезгә, бәндәм, чык кына!»
Янаулардан куркыр чак идеме?
Шулай да бер сәер шом калды –
Күз алдыма һич китерә алмыйм
Тәмам кирәксезгә чыкканны?
Хәер, нигә пошынырга әле, –
Ялгызлыкмы булды явызлык?
Тәмам ялгыз калсам,
Синең белән
Икәү булабыз ла, Ялгызлык!
Кирәклене кирәксездән
Җирдә
Бүлә икән нинди бусага?
Мин кирәк бит
Хәтта
Кирәксезгә
Чыгар өчен генә булса да!
Мин кирәкмен
Атлап бетерергә
Миңа тиеш соңгы адымны;
Үзем кирәк
Бәхилләшеп соң кат
Күрер өчен газиз күк-җирне,
Сезне – гүзәл туганнарымны!
...И Ялгызлык! Кил син,
Кил генә син!
Синең барлык күпне уйлата –
Дөньяда һич тиңе булмас шигырь
Языйк әле икәү...
Аулакта!
Нигә кирәк сезгә?
Нигә миннән тәртип сорыйсыз гел
Гүяки чын Тәңре шикелле? –
Корбан