Бер көйрәтик, гомер = Давай поговорим, жизнь. Зөлфәт
учак очкын сирпегәнгә,
Йолдызлы күк шашты акылдан! –
Берүк, Ходай, мәхрүм итә күрмә
Учагымны тере яктыдан...
Югыйсә гел аждаһадай йота
Гомерләрне дөнья тамагы! –
Хәтта газиз серем итеп язган
Шигырь укыр кешем калмады...
Югыйсә лә
Мондый нурсызлыкка
Җаннарыбыз инде күнде бит –
Учак кына түгел, күкләр үлде,
Биниһая күкләр сүнде бит!
Мин үзем дә, чатыр уты сыман,
Әзер
Очкын чәчеп дөрләргә;
Кагыл гына кайнар очкын булып,
Янгын үрләр
Бу дөм төннәргә!
...Янмасын ла,
Бушка калмасын ла,
Дисәк әгәр безнең бу гомер –
Әрәмәгә чыгып,
Ялгыз калып,
Тын бер учак ягыйк әле бер...
Очкын белән йолдыз кавышырлык
Булсын безнең
Аулак шул учак! –
Төнге учаклардан очкын түгел,
Иксез-чиксез күккә җан оча!..
Галәмнең саф керфегеннән
Ходай безне шулай каргадымы?
Усал язмыш шулай көлдеме?
Башкаема коеп елыйммыни
Нигеземнән калган көлемне?
Мин ышанмас булдым хәтта чыкка, –
Ялган – таңгы урам, талгын җил...
Тууым да минем ялган икән,
Ялган икән минем туган ил!
Без лаектыр инде бу язмышка,
Ходай Үзе шулай кушкандыр...
Болай түгел, дисәң, язмыш кынам,
Киресенә мине ышандыр!
Бөҗәкләр дә үз дигәнчә яши...
Мин дә лә бит, язмыш, бер балаң! –
Киләчәгем минем ак томанда,
Үткәннәрем минем –
Югалган...
Кайсы тарафларга атласам да,
Юк, белмим бит, белмим юл җаен...
Өйрәт – кайда мин яшисе дөнья?
Сүзең кызганмачы, Ходаем!
Беләсең бит юкса барлык серне –
Мәңгелекнең, мәлнең серләрен?
Шуны белгән килеш, Хак Тәгаләм,
Нигә мине Җиргә җибәрдең?
Киңәшәсем килә – Син дәшмисең.
Шикләнәм мин... Таулар уела.
...Галәмнең саф керфегеннән һаман
Көмеш яшьләр өскә коела...
Хәерлегә булсын, хәерлегә!
Яртылаш төн, яртылаш көн әле...
Тәңре җиргә тылсым төшерә.
Сандугач та әле уянмаган...
Саф чык төшә... гөлләр төш күрә...
Алсу таңның җылы яктысына
Керфек ачып дөнья гөлләре,
Таң җиленнән юратмакчы булып,
Төнлә күргән төшен сөйләде.
Аңлыйсылар, беләселәр килә
Җирдә яшәп киткән көннәрдә:
Нинди төшләр күрә икән гөлләр,
Нинди төшләр керә гөлләргә?