Głębia. Powrót. tom 2. Marcin Podlewski

      O dziwo, wyglądało to lepiej, niż się spodziewał.

      Tak jak przypuszczali z Hubem, ściągacz – a może i mocniejszy o wiele falownik – krążownika „Jehannam” przeciążył część antygrawitonów, ale choć ustawianie ich polaryzacji było męczące, z wolna przynosiło to rezultaty. Okutany w kombinezon próżniowy przeznaczony dla mechaników Monsieur bez wysiłku przesuwał lekki w przestrzeni jak piórko polaryzator i skrzynkę z narzędziami, pokrytymi lekką warstewką magnetyczną przyciągającą je do nanostali kadłuba. Robota szła powoli, ale szła.

      – Dochodzę do korony napędu – zabrzęczał mu przy uchu głos Erin Hakl, męczącej się przy polaryzacji antygrawitonów kilkanaście metrów dalej.

      – Korony nie ruszaj – zastrzegł do głośniczka hełmu, podłączając kabel przekaźnika do portu wygaszonej kuli antygrawitonu. – Sam się do niej wezmę.

      – Nie zamierzałam. Stąd mogę zrobić jeszcze trzy, potem muszę doładować polaryzator z rdzenia.

      – Dobra. Tansky, jesteś?

      – A gdzie mam być? – dobiegło ich z Serca. Monsieur prychnął.

      – Sprawdź od szesnastki do trzydziestki trójki. Tylko na słabym prądzie.

      – Sprawdzam – usłyszeli i za moment po wybranych przez mechanika antygrawitonach przeleciał krótki, słaby błysk. – Jest – odpowiedział Hub. – W normie.

      – To lecimy dalej.

      – Nie musicie się śpieszyć – oznajmił komputerowiec. – Lubię, jak mi dupa lata.

      – A ja nie lubię, kiedy proteinowe batony Monsieura wirują po całym statku – mruknęła Hakl. – Razem z wyplutymi okruchami zmieszanymi ze śliną – dodała, naciskając przycisk polaryzatora i czekając na ustawienie potencjału energetycznego kolejnej kulki.

      Ciążenie wyłączyli cztery dni temu, wygaszając antygrawitony i odłączając napęd głębinowy od rdzenia, i – jak się należało tego spodziewać – wraz ze zniknięciem grawitacji pojawiły się problemy. Zaczęło się od termokubka Wise, który zostawiła przy konsoli nawigacyjnej i z którego wylała się kawa z mlekiem, zmieniając się w lewitujące skupisko kropel. Pin wyssała je słomką, ale jedna, ku wyraźnej uciesze reszty załogi, trafiła Hakl prosto w lewe oko. Potem pojawiły się elektroniczne zabawki Huba, wylatujące z takich miejsc jak ubikacja i uderzające w niczego nieświadomą załogę, czy wreszcie batony Monsieura, których okruchy miały dziwny zwyczaj wciskania się dosłownie wszędzie. Ale nie to stanowiło największy problem, a fakt, że Erin – w odróżnieniu od Huba, Monsieura, Jareda czy Wise – nie przepadała za nieważkością.

      Nie znaczyło to oczywiście, że nie była do niej przyzwyczajona. Denerwowała ją tylko związana z nią nieporadność i owa bezwładność, będąca głównym jej elementem. Theta Persei, jej rodzinna planeta, miała nieco większe ciążenie niż tak zwane ciążenie standardowe wzorowane na ciążeniu terrańskim i być może dlatego rzadko się zdarzało, by któryś z Thetapersejczyków decydował się na karierę członka załogi – środowisko statku kosmicznego było dla nich zbyt różne od środowiska pierwotnego i jako takie powodowało lekki dyskomfort psychiczny.

      – Ja też już kończę – oznajmił po chwili Monsieur. – Jeszcze jeden, ale niekoniecznie. Mam końcówkę. Proponuję wracać i albo wychodzimy znowu, albo już jutro – dodał, odnosząc się do sztucznego, obowiązującego na „Wstążce” cyklu dzień-noc.

      – Może być jutro – przyznała nieco niechętnie Erin. – Wise powiedziała, że potrzebuje jeszcze trochę na skuteczną ekstrapolację.

      – Jasne – chrząknął mechanik. – Zrobi se ekstrapalac... wyliczy se, jak se narysuje w holo. Ja wracam.

      – Idź – zgodziła się Hakl. – Będę za godzinę – mruknęła jeszcze ni to do niego, ni to do siebie, nachylając się nad klocem polaryzatora.

      Poczuła to właśnie wtedy, wtykając kable w porty kuli, większej nieco od piłki lekarskiej z czasów PEI: dziwny, niesprecyzowany niepokój, płynący gdzieś od karku i przemieszczający się w dół kręgosłupa. Po prostu zesztywniały mi mięśnie, stwierdziła, przestawiając przełącznik i pozwalając, by urządzenie zaczęło wyrównywać potencjały energetyczne. Jestem zmęczona.

      Ale coś w niej czuło, że chodzi o co innego.