Ena Murray Omnibus 22. Ena Murray
section>
ENA MURRAY
Omnibus 22
Vrou soos Salomie • Twee paaie na Khuana • Verwonde jare
Jasmyn
1
Alles is gereed.
Die nuwe lint is in die tikmasjien, die papier voor my wit en gewillig om te rol. Ek is gereed om te begin skryf aan dié verhaal wat ek nog altyd wou skryf. Dit is een van die mooiste en moedigste verhale wat ek in my lang loopbaan gehoor het. Dit is so menslik, so teer, geruk uit die lewe self en tog ook terselfdertyd so uniek dat dit byna ongeloofbaar is.
En tog is dit waar.
Dit is die verhaal van baie mense, maar veral van een – Salome. Dis die verhaal van ’n beroemde vrou wat ’n skuld gehad het om te betaal, en die wyse waarop sy dit betaal het …
My naam is Jaco Retief, joernalis. Ek het Salome op ’n skemerparty ontmoet. Een van dáárdie soort partytjies wat so uiters gewild is dat dit sonder uitsondering tot laatnag voortduur. Een van daardie soort partytjies waar jy baie beroemdes raakloop – ook dié wat dink dat hulle beroemd is of baie hard probeer om beroemd te raak. Daar was dus die gewone mengelmoes van karakters.
Ek het half verveeld gemerk dat daar onder die aanwesiges ook ’n afstammeling van die een of ander Franse edelman was, een wie se blou bloed reeds baie afgewater en dun begin raak het. Hierdie heer het nooit nagelaat om na sy aristokratiese afkoms te verwys nie, maar jou ook in dieselfde asem joviaal verlof gegee om hom maar “ou bees” te noem.
Daar was ’n paar skrywers, ook ’n bleek blondine, oortuig daarvan dat sy met die opening van die volgende operaseisoen haar debuut in Wenen sou maak. Ek het ’n paar skilders gesien en myself verveeld afgevra wat ek hier soek. Maar ek het een van daardie windstiltes beleef wat elke joernalis so opreg vrees, en om hier rond te staan was beter as om gefrustreerd agter die lessenaar te sit en vingers trommel.
Toe sien ek haar … Sy het eenkant op ’n rusbank gesit. Ek het haar natuurlik dadelik herken. Daardie pragtige gesig was baie bekend. Salome, Suid-Afrika se gewildste sangeres en TV-ster. Ek kon ligte skaduwees onder haar oë sien. Beroemdheid eis ’n hoë tol – nie net van die gees nie, maar ook van die liggaam, het ek toe gedink. Later sou ek weet dat daardie skaduwees onder die mooi oë veel dieper oorsake gehad het.
Ek het vinnig ’n sommetjie gemaak. Sy moet nou om en by ses en dertig wees. Dis al langer as ’n dekade dat sy vóór in die kalklig van ons vermaaklikheidswêreld staan.
My blik was nou stip op haar. Sy moes die afgelope jare ’n fortuin versamel het, maar tog was daar iets weerloos aan haar, aan die manier waarop sy so afgetrokke en afwesig daar gesit het.
Ek moes vir myself glimlag. ’n Joernalis moet hom by feite bepaal. Vanwaar die skielike dramatisering?
Ek het my oë geknip en weer gekyk. Sy was werklik ’n pragtige mens, en ek het, omdat ek van vlees en bloed is, nader beweeg.
Ek het langs haar op die bank gaan sit, opgekyk en die effense geamuseerdheid in haar oë gesien. Ek het teruggeglimlag.
Ons het nie dadelik gepraat nie, mekaar net opsommend sit en bekyk.
Sy was mooi, soos ek reeds gesê het. Maar nie net mooi nie. Daar was karakter in die klassieke profiel. Haar blinkswart hare was streng agteroor gekam en in ’n swaar bolla saamgevat, die oop, breë voorkop het intelligensie verraai en die donker wenkbroue was dig maar netjies. Die groenbruin oë was onverskrokke, die neus fyn en reguit, die mond effens groot en sensueel. Hoewel hierdie vrou met die eerste oogopslag ’n koelte weerkaats het, was ek oortuig dat daar warme hartstog in haar skuil. Die kakebeen se kontoere het vasberadenheid en wilskrag verraai, die ken selfs koppigheid. Onder die ken het haar nek nog geen tekens van ouderdom getoon nie.
Omdat ek ’n man is, het my blik verder gesak. Haar vroulike rondings het my laat sluk en toe vinnig laat wegkyk, terug in haar oë. Hulle het my nou openlik uitgelag.
Filmsterre en hul dikwels omstrede handelswyse was nie my belangstelling nie. Selfs van Salome, ons eie ster, het ek weinig geweet en ek het tot ’n minuut gelede geen begeerte gehad om met haar kennis te maak of ’n onderhoud met haar te voer nie. Sy sou ook maar inval onder die algemene opinie wat ek van sogenaamde artistieke mense het.
Maar toe ek in haar oë kyk, sonder dat ons nog ’n woord gewissel het, het ek opnuut besef dat daar altyd ’n uitsondering op die reël is. Salome kan nie oor dieselfde kam as haar kollegas geskeer word nie. Sy is anders. Op daardie oomblik kon ek nie verklaar hoekom nie. Maar daardie sintuig wat my altyd waarsku wanneer ek warm op ’n spoor is; wanneer ek, soos dit ’n goeie nuushond betaam, iets groots aan die uitruik is, het my vertel: Hierdie vrou is anders.
Ek het nog iets besef, iets wat my ietwat verbaas het: ek hou van haar. Ek het sommer dadelik van haar gehou. U weet wat ek bedoel: Jy kan ’n algehele vreemdeling ontmoet en dadelik weet dat jy van daardie persoon hou. Die blik in haar oë het my vertel dat sy dieselfde ervaring het. Ek en Salome was oombliklik vriende. Ons sou nie net twee skepe wees wat vanaand by mekaar verbyseil nie. Ons sou nie net kennisse wees nie. Maar hoe my lewe met hierdie vreemde vrou s’n verweef sou word, kon selfs ek met my verbeeldingryke brein op daardie oomblik nie droom nie. Ek sou nooit kon droom dat ek my nog vir hierdie vrou sou kruisig nie …
Ek het nie probeer om ’n gesprek oor gemeenplasies te begin nie. Ek was bly sy ook nie. Ons het rustig langs mekaar gesit en ons drankies gedrink.
Toe het ek op my polshorlosie gekyk en gesê: “Dis veronderstel om ’n skemerparty te wees en dis nou al donker. Daar is ’n plek net buite die stad waar hulle die heerlikste pastas maak.”
Sy het geglimlag. “Dit klink aanloklik.”
Ons het sonder ’n verdere woord opgestaan, verskoning by ons gasheer gemaak en uitgestap. Dis eers toe ons in die motor sit dat iets my bygeval het.
“Het jy met iemand saamgekom?”
Sy het gelag en tergend gesê: “’n Bietjie laat om nou eers daaraan te dink, nie waar nie?” Sy het nie uitgebrei nie en ek het die motor aangeskakel en by die verkeer ingeval.
By die restaurant het ou Tito, die Italianer, se oë opsigtelik gerek toe hy gewaar wie by my was. Ek het opgemerk dat ’n paar ander koppe ook in ons rigting draai.
“Gee ons ’n tafel eenkant, asseblief, Tito,” het ek vinnig gevra.
Ou Tito het betekenisvol geglimlag. Maar hy het dit mis gehad. Ek het geen amoreuse gevoelens jeens die beroemde vrou gekoester nie. Ek was net nuuskierig om die mens agter die beroemde masker te leer ken. Altans, só het ek myself wysgemaak terwyl ons na ’n tafeltjie agter ’n palm gelei is.
Ek het selfbewus aan my das getrek. Ek het terloops na Salome geloer en opgemerk dat sy skynbaar onbewus was van die aanstaring van soveel nuuskierige oë.
Sy het oor die tafel na my geglimlag. “Ek het al van jou artikels gelees. Jy moet oor ’n baie wye algemene kennis beskik.”
Ek was eerlik verbaas. “Ek het nie gedink die soort goed waaroor ek skryf sal jou interesseer nie.”
Die groenbruin oë het weer geterg. “Die algemene veronderstelling dat ’n aktrise nie juis met veel verstand bedeeld is nie?”
Ek het verleë gevoel. Sy het die spyker op die kop geslaan. Dit was nog altyd my opinie van die sogenaamde sterre: ’n mooi gesig en liggaam en die beperkte vermoë om ’n draaiboek te memoriseer. Ek het na haar gekyk en besef dat ek my algemene opinie sou moes wysig.
“Ek het al gewonder waar jy aan alles kom. Jy het laas so ewe geskryf dat ’n skaap net van verlepte dubbeltjies dikkop kry.”
Ek kon my verbasing kwalik verberg, maar het nonchalant probeer klink. “Ek moet natuurlik baie navorsing doen. Maar hoekom onthou jy dit? Ek kan nie eintlik ’n verband tussen jou en ’n dikkop sien nie!”
Sy het weggekyk, en dit was al asof sy liggies sidder. “Ek het in die Karoo grootgeword. Ons het ’n plaas daar. Ek het baie gehelp om dikkopskape te dokter.”
Ek het