Man van lig en skadu. Schalkie van Wyk
Ek is net ’n boom, maar selfs ek kan sien jy is nie werklik gelukkig nie. Frieda en Felona hoort saam, maar jy is alleen. Kyk om jou rond: twee mense dans saam, twee mense lag en gesels saam. Net jy is alleen, daarom praat jy met ’n boom. Jy sal jou groottantes nog gelukkiger maak as jy met ’n man trou en die ma van kinders is. Of is Frieda en Felona twee selfsugtige ou drake wat daarop aandring dat jy ongetroud bly?”
“Natuurlik nie! Ek kan nie sien hoe dit jou raak nie, boom, maar ek gaan gereeld saam met mansvriende uit. Ek het ’n honneursgraad in die regte, maar ek werk nou maar eers twee maande as ingeskrewe klerk by Jan-Hendrik se prokureursfirma. Ek is glad nie oorhaastig om te trou nie. Bygesê, as ek ooit die regte man ontmoet,” antwoord Petri styf.
“Jy sal nooit die regte man ontmoet as jy met ’n boom gesels nie. Of verkies jy die geselskap van bome?” vra die stem belangstellend.
Petri glimlag ten spyte van haarself. Die warmte van haar glimlag is in haar stem toe sy antwoord: “Ek dink dis veiliger om met ’n boom te praat, want ek kan opstaan en wegstap sonder om my ooit te bekommer oor wie jy werklik is. Dit maak nie saak of jy van my rok of die kleur van my lipstiffie hou nie, ook nie of ek mooi of lelik is nie. Jy is net ’n boom.”
“Ek is ’n kieskeurige boom, want ek praat nie met enige meisie nie. Maar ek hou van ’n slanke meisie met lang, blonde hare en donker oë – donkerblou, soos die kleur van purperwinde. Jy is mooi en geleerd en dommerig.”
“Dankie! En jy is ’n ongeskikte boom, want dis die tweede maal dat jy my beledig.”
“Jy beledig my elke maal as jy my ‘boom’ noem. Kom ons kies vir my ’n naam. Uhm … Iets wat soos hout klink, sou ek sê. Wat van Hougaard? Hou jy van die naam?”
“Dis eintlik ’n van, maar dit pas by jou, boom … e … Hougaard. Ek sal vir my ook ’n naam kies, want ek verkwalik my goed bedoelende groottantes wat my na my oupa vernoem het.”
“Hoekom? Jou naam klink soos ’n troetelnaam vir iemand wat jou liefhet. Jy het mos gesê jou groottantes het jou lief, Petri,” redeneer Hougaard.
Sy ruk haar kop om na die boom en vra bitsig: “Hoe ken jy my naam? Sot! Ek moes geweet het Nicolette het jou opgesteek om my vir die gek te hou!”
“Sjuut!” sis die onsigbare Hougaard haar tot stilte. “Niemand sal glo jy maak rusie met ’n boom nie, en ek wil nie lang verduidelikings aan nuuskierige mense gee nie. Ek het gehoor toe die raserige jongklomp jou uitgenooi het om saam met hulle te swem – hulle het jou Petri genoem. En nee, ek is te oud om te deel in Nicolette se streke. Of het sy jou gevra om hier te kom sit?”
“Nee, maar Nicolette vertel graag vir haar mansvriende ek is ’n verstokte oujongnooi wat deur twee dinosourusse bewaak word. En ek staan met my mond vol tande en luister na hulle gelag, want my groottantes sal my verkwalik as ek Nicolette verkleineer.”
Petri besef sy klink selfbejammerend en sê misnoeg: “Vervlaks, boom, ek is geen verduidelikings aan jou verskuldig nie.”
“Hougaard,” herinner die stem haar. “Iemand het jou hoor rusie maak met my, want hy kom ondersoek instel. Nag, Petri. Dankie vir die geselsie.”
“Nag, Hougaard,” fluister sy. Sy voel onverklaarbaar teleurgesteld om ’n einde aan die gesprek met haar onsigbare vertroueling te maak.
Petri kyk verras na Ian Olivier wat die oorhangende wilgetakke eenkant toe druk en triomfantelik glimlag toe hy haar op die tuinbank sien sit.
“Eindelik! Ek soek al die hele aand na jou, my pragtige meisie, maar voordat ek nou net jou stem herken het, het ek gedink jy’s reeds huis toe. Met wie het jy rusie gemaak?” vra hy en kyk om hom rond.
“Die boom,” antwoord sy kortaf, bang dat Hougaard nog binne hoorafstand is.
Sy voel aangetrokke tot die lang, donker en uiters aantreklike Ian, maar hy is deel van Nicolette se bewonderaarsklub, daarom hou sy hom al die afgelope twee maande op ’n afstand.
Hy lag betekenisvol en neem op die bank langs haar plaas. “Die boom, of ’n man wat nie tevrede was om net te kyk en te bewonder nie?” vra hy skertsend.
“Glo wat jy wil,” antwoord sy onbesorg, nog bang dat haar en Ian se gesprek nie werklik privaat is nie.
“Kom nou, Petri, wees ’n bietjie toegankliker,” versoek hy paaiend. Hy skuif nader aan haar en vervolg vleiend: “Ek bewonder al maande lank die beeldskone Sneeuprinses van Markgraaff en Vennote, maar selfs al werk ons elke dag saam, behandel jy my nog soos ’n vreemdeling. Gelukkig het Nicolette my verseker jy geniet dit om elke Vrydag ’n ruiker rose van my te ontvang.”
Petri staar hom ontsteld aan; sy weet dat haar gesig van verleentheid gloei.
“Jy! Ek het nie geweet dis jý wat gereeld die rose vir my stuur nie. Hoekom het jy my nie gesê nie?”
“As jy geweet het ek stuur die ruikers, sou jy hulle nog steeds elke maal aan ons ontvangsdame gegee het?”
Hy merk haar ongemak en lag sag, gerusstellend. “Ek verkwalik jou nie, mooi meisie. Miskien is dit juis jou afsydigheid wat jou so onweerstaanbaar vir my maak. Of dalk het ek my hart verloor die eerste maal toe ek in jou oë kyk.”
“Jy is te oud om soos ’n verliefde tiener te klink, Ian,” sê Petri gelykmatig. Sy voel gevlei om te weet Ian is haar geheime bewonderaar, maar terselfdertyd teleurgesteld dat Nicolette daarvan bewus is.
“Het Nicolette voorgestel dat jy elke Vrydag ’n ruiker aan my stuur?” vra sy.
“Ek twyfel of Nicolette enige ander meisie ’n ruiker rose of die bewondering van ’n man gun,” antwoord Ian reguit. “Maar aangesien sy haar pa se persoonlike assistent is en gewoonlik net vir kwaadgeld in die kantoor rondsit, het ek haar gevra om my te vertel wat jou reaksie is wanneer jy my ruiker ontvang.”
“Oulik,” spot Petri. “Wat het jy verwag? Dat ek teenoor Nicolette sou erken ek weet jy is my geheime bewonderaar en dat ek dolverlief is op jou? Liewe land, ons werk saam, maar ek ken jou nouliks.”
“Nee, maar ek moes êrens ’n begin maak, want jy weier al my vriendelike uitnodigings. Ek vra jou minstens drie maal per week om saam met my te gaan eet, maar jy het altyd ’n verskoning. Nicolette het my vertel jy hou meer van perde as van mans, maar ek glo dit eenvoudig nie. Jy weet ek dink jy is verleidelik mooi, Petri. Kan jy nie probeer om ’n bietjie vriendeliker teenoor my op te tree nie?”
Hy kyk haar afwagtend aan en glimlag met ’n sjarme wat hom onweerstaanbaar maak.
Dit sal maklik wees om deur Ian se glimlag betower te word, dink Petri, bewus van die vinnige geklop van haar hart in haar bors. As sy net seker was Hougaard het hom reeds uit die voete gemaak, kon sy toegeefliker teenoor Ian gewees het, maar dis asof Hougaard werklik deel is van die boomtakke wat haar omring.
Sy antwoord afsydig: “Jy weet waarom ek nie jou uitnodigings aanvaar nie, Ian. Ek het my groottantes beloof dat –”
“Dis absolute snert!” val hy haar ergerlik in die rede. “Ek gee nie om watter lawwe beloftes jy aan jou groottantes gemaak het nie. Genugtig, Petri, ons leef in die een-en-twintigste eeu. Ek gaan nie deur twee stokou hekse onder kruisverhoor geneem word bloot omdat ek jou wil uitneem vir ete nie. Ek is seker geen ander man sal instem om dit te doen nie.”
Petri glimlag ongesteurd. “Ander mans doen dit gereeld, en ek weet my groottantes waardeer hulle hoflikheid. Nicolette maak ’n yslike grap van my groottantes se oujongnooiskap en ouderwetsheid, maar hulle het my grootgemaak vandat ek gebore is en het my al die liefde gegee wat enige kind kan kry. Dis vir hulle belangrik om die mans wat my uitneem persoonlik te ontmoet, maar hulle is te lief vir my om eise te stel. Verstaan jy nie, Ian? Ek stel my mansvriende aan hulle voor omdat ek lief is vir hulle, nie omdat hulle dit van my verwag nie.”
“En jou ou tantes se geluk is belangriker vir jou as wat ek is?” vra hy misnoeg.
Petri glimlag onwillekeurig. “Ja, want hulle is tot dusver die belangrikste mense in my lewe.”
“En