Beenaf bokkie. Dirna Ackermann
’n behoorlike houvas op sy lyf onder die nat klere en hy klem sy kake opmekaar teen die byna oorrompelende begeerte om haar agterstewe vir haar vuurwarm te klits. Hy sal alles wat hy besit, verwed dat haar vooraanstaande ouers nie die vaagste benul het waarmee sy besig is nie.
Terselfdertyd kan hy egter ook nie sy oë van haar afhou nie. Hy het geweet sy is mooi, maar die foto’s het nie die hele verhaal vertel nie. Of dalk het hulle nuwe foto’s nodig. Die laaste een wat hulle ontvang het, was ná Kersfees waar sy in ’n skokpienk parka in die sneeu in Europa baljaar. Dit het niks gewys van die weerkaatsing van die son op haar koperrooi hare nie. Nog minder die strydlustige lig in haar bokkiebruin oë, of die vol mond wat haar ontevredenheid pruil.
Dit lyk nie juis asof sy die verbale skote hoor wat uit alle rigtings op haar afgevuur word nie, en toe die polisieman haar pols los, laat spaander sy na ’n Mini ’n klompie parkeerplekke verder weg. Of liewer, sy hinkepink soontoe op onmoontlike dun hakke en hy is seker dat elke manlike oog op die stoep en sypaadjie haar pragtige figuur in die nousluitende jeans en militêre styl-hempie volg.
Sy klap die skelgeel Mini se deurtjie toe en die masjien stotter ’n keer voor sy met skreeuende bande wegtrek. Hy kom tot sy sinne toe die verslaggewertjie se hoë stem nog ’n aanslag maak op sy senuwees.
“Meneer …” Haar gesig versper sy laaste blik op die Mini en hy frons vir haar, nou rillend bewus van sy koue, taai lyf. “Meneer, gaan jy as jagter nou …”
Hy glimlag haar stil. “Sal jy my verskoon, asseblief?”
Hy druk by haar verby, dankbaar vir die voorsitter van die jagtersvereniging se hulp toe die groot man ander uit die pad druk sodat hulle die motors in die straat kan bereik.
Hoe gouer hy by die hotel kan kom om te verklee, hoe gouer kan hy Sandra kontak. Daar het meteens ’n paar ernstige sake op sy agenda verskyn, en hy en sy stiefsuster moet tog maar praat – vóór hy môre die pad aanpak terug Kaap toe, besef hy nou. Dis byna saaityd in die Overberg en hy is haastig huis toe.
Voor dan gaan hy egter gryp na die geleentheid wat omtrent vir hom op ’n skinkbord aangebied is. Of dan liewer in die vorm van ’n baie ontydige bad in wat suikerwater moet wees.
Ou Archimedes het gesê as jy hom ’n plek gee om te staan, beweeg hy die aarde met ’n hefboom. Staanplek het hy wat Fouche is gehad – daarvan getuig die gat in sy bankbalans. Die hefboom het hy kortgekom, maar dinge het dalk so pas verander.
Candy korrel met een oog oor die oggendkoerant na Malie, wat vanmôre aanmekaar in die eetkamerdeur huiwer. So al asof sy iets op die hart het, maar nie weet hoe om daarvan ontslae te raak nie.
“Wat hang jy hier rond soos ’n vink wat nie seker is watter tak is syne nie, antie Maal? Gee liefs nog ’n ou koffietjie, toe,” flikflooi sy by die vrou wat al in haar ouers se diens is sedert hulle enigste se geboorte. “Dis darem vrek koud …”
“Jou taal, Nicandra,” vermaan haar ma vanuit die eetkamer se deur. “Kry klaar en kom studeerkamer toe,” word sy beveel, en die staccato van haar ma se hakke op die gang se houtvloer is ’n eggo van die grimtrek om haar mooi mond. ’n Trek wat verskyn wanneer die lewe sake uit haar hande neem en sy nie heeltemal in beheer van dinge is nie.
“Wat het ek tog nou weer gesondig?” frons Candy vir Malie, wat die koffiekan van die warmplaat op die buffet gelig het en naderstaan. “As Ma lyk soos –”
“Ja, toe maar,” keer Malie, maar die uitdrukking in haar oë weerspreek die strengheid in haar stem. “Vat jou beker en loop liewer gou. Jy wil hulle nie laat wag nie,” word Candy liefdevol weggejaag.
Sy los die beker net daar en sleepvoet die gang af. Wát sou sy gesondig het dat ’n studeerkamersessie nodig is? ’n Gebeurtenis wat sy as kind meer as ’n pak slae gevrees het, want dit het beteken sy het ’n misstap begaan en sy sal nie van die gevolge hou nie. Gevolge wat enigiets kon insluit, van ingeperkte voordele tot ekstra wiskunde- of vioollesse. ’n Pak slae was seer, maar gedaan en verby. Die ander het gewoonlik soos langtermyn-gevangenskap gevoel.
Dit kan nie die waterbom-episode wees nie. Dit was amper ’n week gelede, en nog geen haan het daarna iets te kraaie gehad nie. Sy het die koerante – en haar ma – met arendsoë dopgehou, maar daardie ou joernalissie se berig het nie die daglig gesien nie.
Moenie ’n fout maak nie, sy is oneindig verlig, maar waarom die debakel so ’n stille dood gesterf het, kan sy nie ontrafel nie. Dis nie haar ma se styl nie. Sy sou die vure wat die Cilliers-naam skade kon aandoen baie vinnig en baie effektief doodslaan, maar haar dogter sou nie die gevolge vryspring nie.
Candy vat haar los hare agter in haar nek bymekaar en probeer ’n bietjie orde skep deur dit in ’n koord te kinkel. Maar toe dit terugspring, begin sy daaraan vleg terwyl haar gedagtes soos soveel keer sedert verlede week al om die man met die grysgroen oë draai. Soos aasvoëls om ’n karkas, dink sy omgekrap. Hy loop soos ’n skaduwee in haar geheue rond. Altyd so op die periferie is dit asof sy steeds wag om te onthou waarom hy bekend gelyk het. Waar sy hom voorheen gesien het. Waarom sy die gevoel gehad het dat sy gaan betaal vir haar daad.
Sy diep ’n rekkie uit haar baadjiesak op en maak die vlegsel vas. “Môre, Pa, môre, Ma,” groet sy toe sy die studeerkamer binnestap. Sy let net vlugtig op die vertrek met sy kersiehoutkaste en boekrakke, sy weelderige leermeubels en oorspronklike skilderye, haar voetval onhoorbaar op die mat se dik pool.
“Sit,” beduie haar ma, en Candy gaan maak haar tuis in een van die diep leunstoele voor die lessenaar. Haar oë rus op die man wat terugleun in sy stoel, sy blik afwesig.
Haar pa is besonder bleek. Dan merk sy ook die diep lyne langs sy mond, die donker kringe onder sy oë. Asof hy baie slapelose nagte agter die rug het.
“Is Pa oukei?”
“Dis die tweede keer binne minute wat dit vir my nodig is om jou aan te spreek oor jou taal, Nicandra.”
“Skies, ag, ek bedoel, ekskuus, Ma.”
Candy kyk onderlangs na die vrou wat aan haar geboorte gegee het, maar wat sy eintlik glad nie ken nie. Blond, maar anders as die grappies wat sy verfoei, met ’n vlymskerp intellek. Mooi, statig en baie vroulik staan haar ma daar langs die boekrak. Sy is toonaangewend in die kringe waarin die Cilliers-egpaar beweeg: hy die uiters suksesvolle plastiese chirurg en sy die ewe suksesvolle gade met haar eksklusiewe boetieks waar die glitterati aangetrek en uitgedos word.
“Ek makeer niks nie, Candy,” reageer haar pa, en sy verskuif haar aandag terug na hom. Nico Cilliers het glo baie vinnig opgang gemaak ná hy en sy jong bruid en hul babadogter hulle hier in die Jakarandastad kom vestig het. Vandag is hy so in aanvraag dat sy dagboek maande vooruit vol bespreek is.
Sy is baie lief vir hom, hierdie aantreklike man met die vroeggrys slape. Hy was kleintyd haar held, want toe kon sy nog op sy skouers ry. Dis sedert hy baie bekend geword het dat hy ook so afsydig soos sy vrou geword het.
Candy trek haar voete tot op die stoel, sien haar ma frons en laat hulle vinnig sak, sit regop. Plant haar voete in haar nuwe stewels netjies langs mekaar op die mat. “Julle wou my spreek?”
“Nicandra …” begin haar ma streng.
Minute later gaap Candy haar ouers ongelowig aan voor sy verstom vra: “Ma speel seker?”
Sandra Cilliers gaan sit op die punt van die ander stoel voor die lessenaar, haar bene netjies langs mekaar, knieë skuins gekantel. Sy vou die soom van haar swart romp glad oor haar bene in die ragfyn sykouse. “Glad nie, en dat jy kan dink ek sal grappies maak oor so iets is ’n belediging.”
“Pa?” kan Candy nie anders as om tog maar net seker te maak nie. Hy het nog nie weer ’n woord geuiter nie.
’n Diep sug laat trek sy skouers krom. “Elke woord is waar, Candy. Ons het uiters dom finansiële besluite gemaak, en toe volg die ineenstorting op die wêreldmarkte.”
“Watse besluite?”
“Onder andere verkeerde beleggings. In elk geval, ons sit in ’n baie netelige finansiële situasie waar ons