Veldpad van verlange. Helena Hugo
oordoen as hy nie ophou om agter Natika aan te hardloop nie.
“Kyk die sterre,” sê Paulie vir Natika voor sy te wrewelrig raak.
Natika kyk en sug. “Awesome.”
“Ja, dit is.”
“Ek het dit nog nooit gesien nie. Nie geweet daar is soveel nie. Dis so helder hier.”
“Dis oor die besoedeling in die stad. Hier sien jy hulle nog.”
“Miljoene seker.”
Hulle staan nekke agteroor gebuig en staar na die sterre: die wit strook van die Melkweg omring deur ontelbare flonkerende liggies, singende, dansende patrone, die hemel in al sy majesteit.
Andreas stoot intussen die viertrek volgens Lüther se aanwysings netjies van die sandwal tot op vaste grond. Hy ry tot by Paulie en Natika, stop en klim uit.
Natika spring in sy arms en Lüther kom aangedraf, stop langs Paulie en slaan sy arm om haar.
“Dis gedoen,” sê hy so selftevrede asof hy agter die stuur was.
“Dankie, Lüther. Wat sou ons sonder jou gemaak het?”
Ingeval hy dink sy terg net, draai sy na hom en soen hom behoorlik. Hy druk haar teen hom vas. Sy lyf bewe en sy besef dat hy seker ook geskrik het.
“Het jy die sterre gesien?” vra sy sommer.
“Ja.” Hy kyk op. “Lanklaas so ’n skouspel aanskou.”
“Dis wat ek jou wil kom wys.”
“Sterre?”
“Van nou af elke aand.”
“Hoe lyk dit?” vra hy. “Gaan jy van nou af elke aand in my arms lê?”
“Miskien …” Moet hy elke geleentheid wat hy kry, uitbuit?
“Gaan jy my kans gee om jou ook iets te wys?”
“Ek ken jou storie.”
“Die lewe is wraggies te kort, Paulie, om langer te wag.” Hy streel haar arm en sy vingers voel soos spinnekoppe wat teen haar opklouter. “Weet jy wat ek vir jou sê? Ons kon dood gewees het voor ek jou gewys het.”
“Ons kon, en dan sou niks meer saak gemaak het nie.”
“Jý sê dit, nie ek nie.”
“Asseblief, moenie dat ons met mekaar stry nie.”
“Wie stry? Beslis nie ek nie.”
“Jy het begin.”
“Het jy al na jouself geluister?”
“Kom ons hou op.”
Hy steek sy hande in die lug, sy gesig ’n lelike grimas. Altans, dis wat sy in die skemer kan uitmaak. Hy het die oomblik wat hulle netnou gehad het volkome en finaal bederf.
Is dít wat hy van plan is om te doen? Elke moontlike geleentheid en metode gebruik om haar uit te daag om seks met hom te hê? Regte seks elke aand, ingeval hulle in ’n ongeluk beland en doodgaan voor hy haar gepenetreer het?
Sy staan ’n paar treë van hom af weg. As hy dit waag om nou aan haar te raak, skreeu sy. Waar is Andreas? Hulle moet ry. Sy wil viertrek toe loop om die toeter te blaas.
Maar Lüther is ’n ordentlike man – op die oog af. Hy is goed opgevoed en hy laat haar nie toe om te ver weg te kom nie. Hy loop agter haar aan.
“Paulie! Ek is jammer, ek het dit nie so bedoel nie. Ek vra om verskoning.”
“Goed, dis laat, ek is nie kwaad nie.” Wat sal dit tog help om nou te verduidelik hoe goedkoop en verneder en nikswerd hy haar soms laat voel?
“No hard feelings?”
“Nee, Lüther. En dankie dat jy Andreas gehelp het. Waar is hy en Natika?”
Lüther wys na die ligkol van Andreas se flits. Hy en Natika het ’n ent in die pad afgestap en kom nou hand aan hand terug, twee spookfiguurtjies in die gloed van die viertrekligte, mistig van die stof wat steeds van iewers af neersif.
“Haai!” Natika waai asof sy hulle lanklaas gesien het. “Andreas wou my kalmeer, toe stap ons ’n entjie.”
Andreas skakel sy flitslig af. Hy lyk soos ’n kat wat room gevreet het en Paulie wonder vlugtig wat hy alles moes doen om Natika te kalmeer.
Daar is dieetkola, vrugtesap en water in die koelsak. Paulie bied aan en hulle vier drink saam ’n glasie op hul noue ontkoming. Dalk sal dit glad nie so sleg gaan nie, dink sy toe Natika die lug snuif en liefies sê sy is bly sy het gekom, dis ’n ondervinding wat niemand sal glo nie.
“En dis sooo romanties,” sug sy, sidder van lekkerte en kyk uitlokkend na Andreas.
“Is Andreas romanties?” waag Paulie dit.
“Jy weet mos hoe mans is, hulle idee van romanse is heeltemal anders as ons s’n. Maar dit is, dis steeds romanties.” Sy wend haar koketterig tot Lüther. “Is jy romanties?”
“Ja, veral in die pikdonkernag in die middel van die Vrystaat met ’n skemerkelkie in ’n plastiekglasie en die moontlikheid van nog ’n paar gate in die pad.” Hy lig sy glasie dieetkola. “Ons drink daarop en op ons bestemming! Sal ons ooit daar aankom? Paulie, toe, jy is ons voorbok.”
“Ons is op die regte pad.”
“Oom Hennie-hulle ry hom mos, nou kan ons ook.”
Wat gaan aan met Lüther? Besef hy waarmee hy besig is? Om haar gesag te ondermyn. Dís wat hy doen en hy hou nie op nie. Andreas skink vir hom nog vrugtesap en Natika kan nie ophou giggel nie.
“Het jy die huis se sleutels?” vra Lüther.
“Nee.”
“Wie gaan vir ons oopsluit? Sal oom Hennie in die middel van die nag kom oopsluit?”
“Hy woon nie daar nie, maar sy plaasbestuurder is net oorkant die pad. Alles is gereël.”
Dit is, want Paulie het eergister met oom Hennie se vrou, tannie Lettie, gepraat. Sy sou die plaasbestuurder die boodskap gee en hom weer deeglik herinner. Paulie hoop van harte sy het.
Andreas vat Natika se leë glasie by haar en bêre ook sy eie en Paulie s’n. Hy haal sy flits uit en inspekteer die plek waar die waentjie gehaak is.
“Alles reg?” vra Lüther.
Andreas ruk en pluk aan die verbinding. Dit lyk baie stewig. Dan loop hy om die voertuig en kyk na die wiele voor hy sy duim in die lug steek.
“Paulie, jy beter voor by my inklim. Ek wil nie vannag nog ’n navigasiefout maak nie,” sê hy. “Oukei met jou, Natika, om agter langs Lüther te sit?”
“Fine, ek gee nie om nie.”
“Jy ook nie?” vra Paulie, bloot om Lüther ook in te sluit.
Maar hy is klaar besig om die agterdeur vir Natika met sy een hand oop te hou, die voordeur met sy ander hand vir Paulie, sy mond eindelik stil.
“Dankie, dokter,” koer Natika toe sy inklim.
Paulie sit die daklig aan en kyk na die kaart. Die uitdraai na Graspan is regs by ’n kruising, maar dis nog taamlik ver soontoe. Sy sal moet wakker sit, die uithangbord is nie groot nie, hoewel sy die opstal met die skuur, wat naby die pad sit, goed ken.
Lüther klap die deure toe en loop agterom sodat hy aan sy kant kan inklim.
“Almal in?” vra Andreas.
“Jy kan ry,” knik Paulie.
Andreas trek stadig weg, geen skade aan die voertuig nie. Hy ry vinniger.
“Hoeveel kilometer?” vra hy vir Paulie.
“Omtrent so sestig as alles goed gaan.”
Hy knik, stel