Troukoek maak nie vet nie. Kristel Loots
nie. Dit sal heel moontlik net tot ongemak en rooi gesigte lei. Veral háár rooi gesig.
Sy kyk weer om haar, sien die hoë plafon van die vertrek, die patroonwerk daarop, sien die vuurherd met die mosaïekwerk onder lae en lae stof weggesteek, sien die potensiaal van hierdie weggesteekte hoekie waarvan net ’n paar weird mense weet. Miskien moet sy tog maar haar neseiertjie oopbreek en haar eers later oor haar oudag bekommer …
Met ’n gelate sug skeur sy Jo-Jo se tjek, wat heel moontlik nie die papier werd is waarop dit geskryf is nie, aan flenters.
“Haai! Wag!” keer Coco. “Daar is nog ’n telefoonnommer op van ’n ou wat motors uitverhuur vir bruide wat in style by die kerk aangery wil kom.”
“Het hy nie vir jou ’n paar besigheidskaartjies gegee nie?”
“Om wat mee te doen?”
“Aan die customers uit te deel, Coco.” Dixie frons. “Hoe werk dit in elk geval? Watter persentasie van die wins kry julle van julle subkontrakteurs?”
“Jy meen soos in wanneer Faiza vir ons rokke maak?”
“Ja, dit ook.”
“Jo-Jo het ’n deal met haar, ek weet, maar ek weet nie mooi hoe hulle dit square nie. Dis Jo-Jo wat die boeke hou.”
Op klein papiertjies in ’n koffieblik, ja. Dixie weet. En elke jaar kry sy ’n senuweeaanval wanneer dit tyd is om aan Jan Taks rekenskap te gee.
“Ons moet ’n bietjie gaan sit en oor hierdie dinge gesels,” stel Dixie voor.
“Jy meen soos in ’n meeting?” Coco klink asof Dixie haar ten minste ter dood veroordeel het.
“Presies soos in ’n meeting, ja.”
As Coco haarself as ’n manager beskou, moet sy verlief neem daarmee dat daar van nou af meetings gehou sal word. As jy jou uitgee vir ’n toffie, moet jy verwag om gekou te word.
Dixie stap ketel toe om die plêstiekkoffie te gaan beproef. Op pad soontoe gee sy vir Coco die Geelbladsye aan. “Maar eers moet jy ’n huis vir die muis-egpaar kry,” herinner sy.
En, besef Dixie, ek moet iets kry om op te slaap.
Sy besluit op ’n opblaasmatras wat sy hopelik hier iewers naby in die stad te koop sal kry, een van daardie wat in ’n bank omskep kan word. Iets wat lyk of dit eerder in ’n ruimtetuig hoort as in ’n ouwêreldse Victoriaanse huis, maar wat lig is en maklik om te hanteer.
Sy sluk die flouerige koffie weg en gaan haal haar handsak. Sy moet die nodigste kry voordat die nag haar in ’n kaal woonstel betrap.
4
Die straat is taamlik stil toe Dixie op die sypaadjie uitstap, maar die lang lat van vroeër is dadelik by.
“Hoe lyk dit daar met ietsie vir ’n man se maag?”
Maar Dixie is ’n Suid-Afrikaner, hier gebore en getoë. “Ek kom van Jozi af, ou,” waarsku sy. “Ek weet alles van ietsie vir die maag wat nooit in die maag beland nie. Eerder in die kop.”
Die ou kyk haar vreemd aan, nie seker wat om van haar te maak nie, maar sy klem nogtans haar sak stywer teen haar lyf vas. Sy’s nuut in die stad, sy wil nie sommer op dag een al die inhoud van haar beursie, haar selfoon of iets dergeliks aan hierdie ou – of enigiemand anders – afstaan nie. Sy wuif hom weg met die hand en gee voor om heelwat dapperder te wees as wat sy voel. Ek vat nie twak van kabouters nie, sê haar houding. Gelukkig het sy ’n enkellengte romp aan en kan hy nie sien hoe haar bene bewe nie.
Met haar oog nog op hom, staan sy ’n oomblik stil om op te kyk na die berg, so naby aan haar dat dit voel sy kan haar hand daarna uitsteek. Haar asem slaan in haar keel vas. Die Berg. Tafelberg. Sommer hier bý haar.
Ek is in die Kaap, besef Dixie skielik. Ek staan hier in Langstraat, binne-in die mooie ou Kaap. Dis asof die verwondering nou eers tot haar deurdring, asof haar skouersak ligter raak, haar voetstappe flinker.
Sy verken eers verder in die straat op, nog nader aan die berg. Gaan staan elke af en toe stil om om haar rond te kyk na die Kaapse kaleidoskoop. Toe draai sy om om in die rigting van Groentemarkplein te stap. Sy stap heen en weer, dan aan dié kant van die straat, dan aan daardie kant. Ek voel soos ’n kind wat my in Speelgoedland bevind, dink sy. Of soos Alice in Wonderland.
Sy glip by een van die baie tweedehandsboekwinkels in waarvan Jo-Jo haar vertel het. Waar ’n mens die wonderlikste skatte raakloop. Boeke wat uit druk is, Afrikana, boeke vir elke smaak.
“Die plek is so deurmekaar, dit voel of jy nie weer die deur straat toe gaan kry nie,” het Jo-Jo gewaarsku. “Maar daar is method in the madness. Vra maar net as jy iets soek, iemand sal dit wel vir jou uitgekrap kry.”
Hier gaan ek nog baie keer kom krap op soek na daardie skatte, neem Dixie haar voor. Maar nie vandag nie. Vandag vra van haar om die minute kosbaar te gebruik.
Sy huiwer ’n oomblik by ’n blommeverkoper. “Ek kom weer,” belowe sy. “Baie keer.”
Hulle het blomme nodig by Bliss and Beautiful. Baie blomme. Vars blomme. Vrolike, uitbundige blomme soos hierdie wat op die sypaadjie te koop aangebied word. Blomme wat nog na blomme ruik.
Sy wil by die Pan-African Market verbystap, maar sy kan nie. Sy dwaal eers tussen die maskers deur, die draadwerk en die Afrika-materiale. In die venster, sien sy, staan twee winkelpoppe wat naby familie van Maria en Daisy kan wees. Dis ’n anderste straat hierdie, besef Dixie. ’n Anderste atmosfeer, ’n plek waar ’n tyd wat verby is nog met respek bejeën word, nie met argwaan nie.
Met haar hande vol pakkies gelaai stap sy later terug Bliss and Beautiful toe. Sy gaan staan aan die oorkant van die straat om die omgewing en die gebou waaruit die winkel bedryf word, behoorlik te bekyk. Sy leun effens teen die helderoranje muur van die Hotel Africa agter haar. Sy hoor flardes trommusiek van agter die toe deur, die ritme eiesoortig. Deesdae is dit Afrika-musiek wat deur Langstraat pols.
Dis of sy die Victoriaanse gebou vir die eerste keer werklik in haar volle fleur sien: die hoë balkon, die broekielace, die skoonheid uit ’n ander eeu wat miskien vervaag het, maar nog nie vergaan het nie. Net ’n deel van die gebou word vir die winkel en die woonstel gebruik, die res daarvan, so het sy van Jo-Jo verstaan, staan leeg en onbenut.
Dis asof daar ’n gordyn voor haar gelig word en ’n wêreld se moontlikhede vir haar wink.
“Liewe hemel, Jo-Jo,” prewel sy, “jy … of dan ons, of dan ek – omdat jy nou other fish het om te fry – sit mos op ’n goudmyntjie, man. Dis nie ’n huis vir ’n muis en sy wederhelf nie, ook nie vir winkelpoppe wat gedaan geleef is nie.”
Toe Dixie oor die straat stap om by Bliss and Beautiful in te gaan, sit-lê die lang leeglêer weer teen die pilaar. ’n Hele paar alarms gaan tegelyk skel aan die lui in haar kop. Hoe de dinges gaan sy van hom ontslae raak hier in Bliss and Beautiful se omgewing? Want sy steurende teenwoordigheid voor die winkel sal enige voornemende klant afskrik. Wat een van vele redes kan wees waarom Bliss and Beautiful tot dusver nie veel besigheid gedoen het nie.
Sy sug en stap vasbeslote nader na hom toe.
“Wat is jou naam?” vra sy, vriendelik genoeg.
“Wie wil weet?”
“Ek. Ek wil met jou praat en ek wil weet met wie ek praat.”
“Hulle noem my Slons.”
Nie juis ’n naam om op trots te wees nie, dink Dixie. “Waar bly jy?”
Hy kyk haar uitdagend aan. “Mos hier in Langstraat.”
“Waar?” Sy kyk om haar rond. “By die backpackers’ lodge?”
Hy lag vir haar. “Lyk dit vir jou of ek iets het om op my back te pack?” Hy wys in die rigting van die berg. “My cardboardbokse en goeters lê daar anderkant.”
Dixie sluk. Wie is sy om te kla oor huisloosheid