Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux
“Onskuldig. Ja, dis al wat jy wil hê. Jy kan nie besluit wat jy wil hê nie en intussen moet ek maar geduldig sit en wag terwyl jy liewers die kinders voorop stel of –”
“Ek móét die kinders voorop –”
“En intussen moet ek maar wag! Mense het my gewaarsku. ’n Wewenaar is ’n probleem, het hulle gesê, want jy sal altyd moet kompeteer met sy kinders, maar toe het ek jou ontmoet en jy was darem ’n advokaat en …” Sy bly vinnig stil asof sy besef wat sy gesê het en probeer dan red wat daar te redde is. “Nie dat jou beroep belangrik is nie, maar ek het van jou gehou en ons was … Ons het dieselfde sosiale belange gehad, maar van daardie klein snip hier aangekom het, het jy verander. Skielik was wat sy gesê het, belangriker.”
“Dis ’n belaglike aantyging,” sê hy kwaad. “Ek het van die begin af vir jou gesê sy is uitstekend met die kinders en dis al wat ek van haar vereis. Om nou te sê …”
Olivia kyk na haar horlosie, staan op en begin met die leer afklim. Toe sy tussen die blare verskyn, draai Nicolas en Yvonne hulle koppe en kyk haar sprakeloos aan, albei se monde nog halfpad oop. Sy buk aan die voet van die stam, tel haar sandale op en skud die motorsleutels uit die toon van die een voor sy haar voete inglip.
“Goeiemiddag,” sê sy beleef en stap tussen die twee motors deur na die garage toe. “Moet die kinders gaan haal.”
Haar woorde hang in die stil lug, asof selfs die voëls ’n minuut of twee lank ophou sing het.
“Olivia!” hoor sy Nicolas agter haar bulder, maar sy sluit die motor oop, skakel die enjin aan en ry met die laning af sonder om weer na hulle te kyk.
Teen die tyd dat sy terugkom, is die kinders soos te verwagte oormoeg, taai en so vol partytjiekos dat hulle nie wil eet nie. Nicolas is nêrens te sien nie en sy gaan bad die kinders en was Emma se hare, wat vol malvalekkers is.
“Waar’s Pappa?” vra Emma gapend terwyl Olivia haar nagklere vir haar aantrek.
“Ek weet nie, seker onder of uit saam met tannie Yvonne.”
Hulle is te moeg om om te gee en gaan lê albei op Emma se bed terwyl sy hulle storie lees. Net toe sy klaar is, verskyn Nicolas in die deur en sy gesig lyk soos ’n donderwolk. Hy kyk nie na Olivia nie, buk om die kinders te soen en dra Nicky, wat byna aan die slaap is, na sy eie kamer toe. Olivia skakel ligte af en gaan na haar eie kamer toe, maar sy het skaars die staanlamp aangeskakel of Nicolas kom staan in die deur.
“Ek wil met jou praat,” sê hy.
Sy wys na een van die leunstoele. “Sit gerus.”
“Ek wil nie sit nie, dankie. Wat het jy in die boomhuis gemaak? Van wanneer af sit jy in ’n boom en luister mense af?”
“Ek het nie daar gaan sit om julle af te luister nie. Ek het net daar gesit. Dis julle wat onder die boom kom staan het.”
“Jy kon ons dadelik gesê het jy is daar!”
“Ek veronderstel so,” gee sy toe. “Maar ek het gedink julle sal in die huis ingaan, dan kon ek ontsnap het. Dis julle eie skuld dat julle onder die boom wou staan en rusie maak.”
“Ons het nie rusie gemaak nie.”
Sy lig haar wenkbroue. “Wel, wat julle dit ook al noem.”
“Ek vind dit onvergeeflik,” tier hy voort. “As dit die kinders was, kon ’n mens dit nog verstaan, maar jy is vier en twintig jaar oud en tegnies ’n volwassene, al twyfel ek die meeste van die tyd sterk daaraan.”
Sy draai haar kop skuins, asof sy hard dink. “Trippel soos ’n klein dogtertjie deur die huis, maar so slinks soos ’n ratel. Is dit wat jy probeer sê?”
“Nee! Dis glad nie wat ek gesê het nie. Dis Yvonne wat –”
“Nicolas,” sê sy kalm. “Ek is jammer ek het julle afgeluister, maar soos ek sê, kon ek dit eintlik nie verhelp het nie. Ek was in die boom en julle het onder my gestaan. As julle net gouer geloop het, het julle nooit geweet ek was daar nie.”
“En dit sou dit beter gemaak het? Die feit dat ons nie geweet het jy is daar nie?”
“Natuurlik. En afgesien van die feit dat ek alles gehoor het, hoop ek jy het nou tot jou sinne gekom. Ek sê van die begin af vir jou Yvonne is nie die vrou vir jou nie. Ek hoop jy het dit nou gesien. Skille van jou oë af. Sy hou nie van wewenaars nie, maar sy hou wel van advokate en –”
“Hou op,” sê hy en lyk asof hy haar gaan bespring. “Ek het geen hulp nodig nie, dankie. Ek sal self besluit van wie ek hou en met wie ek wil trou.”
Sy druk haar hand teen haar mond asof sy gaap. “As jy klaar is, wil ek graag gaan bad. Sal ek vir Yvonne bel en om verskoning vra? Sal dit help? Of neem haar uit. Ek is hier, die kinders is veilig. Bel haar, neem haar na die duurste restaurant in die stad – hel, neem haar sommer na die duurste hotel ook. Jy hoef niemand se toestemming te vra as jy heelnag wil uitbly nie. Ja toe, vat ’n paar dae af en neem haar Sun City toe. Jy hoef jou nie oor ons te bekommer nie, ek is hier by die kinders. Ja, dis ’n uitstekende idee. ’n Paar dae in jou arms en omring van luukshede sal haar vinnig weer laat glimlag en –”
“Bly stil!” sis hy deur geklemde kake. “Bly tog net stil.”
“Loop dan,” sê sy en draai na haar badkamer toe. “Moenie hier vir my kom staan en uittrap omdat jou minnares jaloers is op jou kinderoppasser nie.”
“Sy is nie my minnares nie!”
Sy loop in die badkamer in en klap die deur so hard toe dat haar kamerjas van sy haak afval. Woedend skop sy dit eenkant toe en draai die krane oop sodat sy nie kan hoor as hy dalk nog iets wil sê nie.
Maar hy sê niks nie. Die volgende paar dae sê hy niks en sy ook nie. Hulle beweeg in beleefde stilte by mekaar verby in die huis en al wat Olivia kwel, is dat dit nie by die kinders verbygaan nie. Hulle voel die spanning aan en raak moeilik. Hulle hang aan hulle pa en is neulerig om Olivia. Die feit dat sy haar saans aan die slaap huil, maak ook nie dat sy vol krag en energie wakker word nie.
“Ek sal die hele naweek lank weg wees,” sê sy Donderdagaand vir Nicolas. “Ek hoop dis in orde.”
“Natuurlik,” sê hy ewe koel. “Jy het omtrent tien vry naweke wat jou toekom.”
Sy wil byvoeg dat hy maar sy wegbreeknaweek met Yvonne ’n week lank sal moet uitstel, maar hou wyslik haar mond en ry Vrydagmiddag die oomblik toe sy motor met die rylaan opry.
Nicolas is selfs meer ontsteld as sy, maar hy vind gou uit – wat sy reeds weet – dat jy nie veel tyd het vir tob as jy na twee jong kinders moet omsien nie.
Saterdag neem hy hulle dieretuin toe en kom moeg by die huis, bly toe hulle boontoe storm om met Leo en Boggom te gaan dieretuin speel. Hy loop na sy studeerkamer toe en voel gesteurd toe daar skaars ’n halfuur later ’n klop aan die voordeur is.
As dit nog ’n vriendin van Olivia is … dink hy boos en maak die deur oop.
Maar dit is nie. Dis ’n onbekende man van middeljarige leeftyd. Hy is korter as Nicolas en byna heeltemal bles, al is sy gesig bruingebrand en nie so oud nie. Hy is netjies geklee in ’n grys broek, oopnekhemp en sportbaadjie en hy glimlag warm toe hy Nicolas sien.
“Meneer Steytler?” vra hy en steek sy hand uit. “Ek is Andries Joubert.”
“Aangename kennis,” sê Nicolas, maar lyk verward. Iets omtrent die man se skerp blou oë wil bekend lyk.
“Olivia se pa,” sê die man en lag goedig. “Is sy hier?”
“Nee.” Nicolas skud sy kop asof hy nie behoorlik kan dink nie. Hoekom is hy verbaas dat sy ’n pa het? “Maar kom binne, asseblief. Olivia is weg vir die naweek.”
“Ag, ek wil nie pla nie,” sê meneer Joubert, maar stap tog agter hom aan. “Ek moes haar seker laat weet het dat ek in die stad sal wees.”
Nicolas