Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux
Sy het geen keuse nie, sy gaan kniel langs hom en smeer sy rug en skouers vol room. Sy vel tintel onder haar vingertoppe en sy begryp nie waarom die see skielik so hard in haar ore druis nie.
Die kinders kom teruggehardloop van die water af. “Dis te woes,” kla Emma. “Pappa, jy en Livja moet nou kom dat julle ons kan vashou.”
Nicolas en Olivia staan albei op, maar Yvonne is vinniger. Sy het blykbaar besluit dis nou hoog tyd dat sy haar regmatige plek inneem in hierdie groepie. Sy spring regop, gooi haar hoed neer en hou haar hand uit na Nicky toe.
“Kom,” sê sy vrolik. “Dis tyd dat ek ook swem. Kom saam met tante Yvonne.”
Nicky lyk skepties, sy ogies pleitend op Olivia gerig, maar sy glimlag gerusstellend en stap saam af na die water toe. Nicolas tel Emma op sy skouers, iets wat sy vreeslik geniet omdat hy relatief diep kan ingaan en hoog spring om haar bo die water te hou. Dis hoogwater en die branders is woes. Yvonne is nie van plan om Nicky op háár skouers te tel nie, maar sy steek haar arms van agter om sy lyfie en lig hom hoog op elke keer as ’n brander aangerol kom. Olivia hou hulle ’n rukkie lank dop en ontspan dan; die vrou lyk asof sy weet wat sy doen, en sy draf dieper in en duik onder die eerste omkrullende brander in.
Elke nou en dan kyk sy tog terug, maar Nicky lyk gelukkig. Sy sien ’n enorme brander aankom en draai om om saam met die brekende brander uit te ry. Die water maal haar nogal en sy kom proestend regop en vee haar hare uit haar oë uit. Sy sluk nog na asem toe sy besef sy sien nie vir Yvonne en Nicky nie. ’n Sekonde lank wonder sy of hulle terug is na die sambreel toe, maar dan kom Yvonne stikkend onder die malende water uit, haar rooi hare gepleister oor haar gesig, die een bandjie van haar deftige kostuum slap oor haar boarm.
“Waar’s Nicky?” skree Olivia en beur vorentoe deur die water wat nou geweldig sterk begin terugtrek.
Yvonne lyk so beteuterd en is so besig om haar hare uit haar gesig te kry dat sy nie eens antwoord nie, maar gelukkig is daar ’n fris man met ’n groot maag langs haar en al wat Olivia kan sien, is hoe hy afbuk en die klein figuurtjie in die rooi swembroekie uit die malende water lig. Sy is yskoud geskrik en kyk oor haar skouers na Nicolas, wat dit gesien het en ook sukkelend deur die terugtrekkende gety probeer nader kom.
“Dankie,” sê Olivia vir die groot man en vat Nicky by hom. “Baie dankie, meneer.”
Die kind stik vreeslik en sy hou hom klaar onderstebo oor haar arm terwyl sy uitstorm. Nicolas is nou ook in die vlak water en sit Emma neer met ’n streng bevel om uit te gaan; tussen hom en Olivia dra hulle die stikkende kind na die sand toe en lê hom op sy magie neer. Die strandwag kom nader gehardloop, maar nadat Nicky monde vol water uitgespoeg het, huil hy bloot angsbevange en klou aan Olivia vas, so styf dat dit voel of hy haar verwurg.
“Toe maar, liefie,” sê sy oor en oor en dwing haar stem om kalm te bly. “Het jy bietjie omgerol in die branders? O, my tyd.”
Nicolas tel hom op en dra hom tot by die sambreel waar Olivia hom warm toedraai in haar groot handdoek. Nicolas se mond lyk styf en Emma, wat klappertand in haar eie handdoek, staar na hulle met groot oë. Voor hulle iets kan sê, is Yvonne ook by.
“Ek is jammer,” sê sy, haar hande nog onverpoos besig om met haar hare te vroetel.
“Hoe het dit gebeur, Yvonne?” vra Nicolas in ’n baie koue stem.
“Die branders was so woes,” sê sy kwaad. “My hare het begin nat word en ek kon nie sien nie en toe ek my hand lig om dit uit my oë te vee, het daardie groot brander net uit die niet gekom en ons omgeslaan. Is hy oukei?”
Nicky gee haar ’n angstige kyk en krul hom stywer op op Olivia se skoot, sy duim vir die eerste keer in maande weer in sy mond.
“Hy’s piekfyn,” sê Olivia rustig terwyl sy hom sus. Sy is nie van plan dat Yvonne se histerie die kind verder ontstel nie. Sy kyk af na Nicky en glimlag tergend. “Hy het net bietjie te diep geswem, nè?” Sy kyk op na Emma, wat ook nog bang lyk. “Het jy gesien hoe diep swem Nicky? My aarde, nes ’n groot man.”
Nicky haal sy duim uit sy mond uit en glimlag waterig. “Diep geswem,” sê hy trots.
Yvonne hou aan verduidelik. Sy kon dit nie help nie, sy is onverhoeds betrap deur die brander, dit was nie haar skuld nie. Nicolas luister glad nie, hy staan net en afkyk op Olivia en die toegedraaide kind op haar skoot. Sy oë is donker en so onstuimig soos die brekende branders.
“Ek wil nie meer swem nie,” kondig Emma aan.
Olivia kom sukkelend regop, die gewig van die kind swaar in haar arms. “Ek dink ons het genoeg geswem vir een oggend,” stem sy saam. Sy glimlag vir Nicolas en Yvonne. “Gaan swem julle nou maar, ek sal die kinders huis toe neem.”
“Maar jy …” begin Nicolas.
“Ek sal regkom,” sê sy en skuif Nicky teen haar skouer. “Sal julle die res van die goed bring?”
“Ja, natuurlik, maar …”
Sy luister nie, stryk net aan oor die sand en tussen die mense deur na die huis toe. Daar gekom, gee sy vir die kinders iets om te drink en begin middagete maak. Nicky is temerig en sy gee hom sommer ’n broodjie en sit hom in die bed. Teen die tyd dat die ander twee van die strand af kom, is die ete gereed.
Nicolas is baie stil, maar Yvonne is daarop uit om vrolik en meelewend te wees. Sy sprankel, verwys in elke tweede sin na haar misstappie in die branders en monopoliseer die enigste badkamer tot sy weer te voorskyn kom met elke rooi haar op sy gewone, elegante plek. Die lasagne is aan die uitdroog voor hulle uiteindelik kan aansit.
“Dat so iets so onverhoeds kan gebeur,” lag Yvonne kort-kort en vat liefderik aan Emma se hand. “Tannie Vonnie het net so groot geskrik soos Nicky. Maar hy slaap nou lekker, nè, ek het daar ingeloer. Tannie Vonnie gaan opmaak daarvoor, julle sal sien.”
Olivia skep swyend slaai in en begin eet.
“Dit het seker al met jou ook gebeur?” vra Yvonne vir haar.
“Nee,” sê sy bot, want sy is nie van plan om te jok net om Yvonne beter te laat voel nie. “Ek het van jongs af geleer: al verdrink ek, hou ek tot elke prys die kind bo die water.”
Yvonne se vrolikheid verdamp. “Is dit so?” vra sy koel. “Ek dog jy het op ’n wildplaas gewerk. Daar is seker nie veel branders nie, is daar?”
Sy antwoord nie en dis Nicolas wat vir haar in die bres tree. “Olivia het haar tweelingboeties min of meer grootgemaak,” sê hy.
Olivia staar hom in stomme verbasing aan. “Hoe weet jy dit?”
“Jou pa het mos daardie middag by my gekuier,” sê hy gemaklik. “Hy het my vertel.”
“Dan is die geheim opgeklaar,” lag Yvonne. “Geen wonder jy is so goed met die kinders nie. Ek was ’n enigste kind, sien.”
Ja, dink Olivia suur, ek kan dit sien. Jou ouers het seker so groot geskrik na hulle jou gehad het dat hulle nie weer ’n kans gevat het nie. Maar sy kan nie help om te wonder wat anders haar pa vir Nicolas vertel het nie.
Maar dis duidelik dat Yvonne bereid is om enigiets oor die hoof te sien solank sy weer almal se guns kan wen. Sy dink nie hulle moet gaan slaap nie, kondig sy aan. Sy wil hê hulle moet dorp toe ry. Sy het ’n baie spesiale rede waarom sy so aandring.
“Gaan jy en Nicolas,” sê Olivia afwysend. “Ek sal by Nicky bly.”
“Nee, nee, nee,” koer Yvonne. “Ons moet almal gaan. Ons kan wag tot hy wakker word.”
Sy oorrompel almal, en teen drie-uur ry hulle dorp toe. Olivia het wel weer ’n lysie goed wat by die supermark gekry moet word en sy stel voor sy los die ander om hulle eie ding te doen.
“Nee, nee,” sê Yvonne weer. “Ek en jy sal saam gaan, dan ontmoet ons almal later vir koffie.”
Nicolas neem die kinders af na die klein hawetjie toe en Olivia stap tandeknersend saam met Yvonne. Die supermark verveel die ouer