Christine le Roux Omnibus 4. Christine le Roux
ek verdrink.”
“Hoekom?” vra Helen nuuskierig.
“Onthou, daar lê vir ons nog ’n moeilike stuk werk voor,” sê sy.
“Ag bog,” meen Louis. “Dis nie so erg nie. Alle spelers moet deesdae sulke tonele speel. Dis nie meer vreemd nie.”
“Ek voel ons moet die einde van die prent vier,” meen Helen. “Môreoggend ry ek huis toe; kan ons nie vanmiddag iets lekkers doen nie?”
“Soos wat?” vra Robert geamuseerd.
“Kom ons vat ’n bottel sjampanje en gaan rivier toe.”
Elize moet lag. “Dis miskien nie so ’n slegte plan nie. Henri het nogal gesê hy gaan my vol sjampanje voer voordat ek die laaste toneel begin repeteer.”
“Nou toe,” stem Louis entoesiasties saam. “Kry vir ons sjampanje, dan gaan ons swem.”
Elize is seker dat dit haar senuagtigheid is wat haar so verspot maak, maar hulle is almal skielik vol lag en Robert gaan kry vir hulle twee bottels sjampanje voordat hulle met sy motor rivier toe ry.
“Ons moet dit in die water hou dat dit kan koud bly,” giggel Helen.
Hulle duik almal in die water en plas rond soos kinders, en teen wil en dank ontspan Elize en begin die middag geniet. Daar is iets ontspanne en verspot in die atmosfeer, en hulle maak grappe en lag hulle dood oor niks. Selfs Robert is anders as gewoonlik.
“Kom ons drink nou die sjampanje,” sê Helen toe hulle moeg geswem is. “Het julle glase gebring?”
“Ja,” sê Robert en gaan haal dit uit die motor.
Hulle sit in ’n kring op die gras en klink hulle glase.
“Op die prent,” stel Louis ’n heildronk in. “Mag dit ’n sukses wees.”
“Op my,” sê Helen ernstig. “Mag dit tot groter rolle en beroemdheid lei.”
Dit laat almal lag en hulle heildronke word verspotter. Robert stel een in op sy beeste en Louis een op sy motorfiets wat soveel moeite veroorsaak. Elize voel hoe die borrels van die sjampanje soos klein speldprikkies in haar kop kielie en sy verloor haar erns en raak net so laf soos die ander.
’n Mens moet soms kan ontspan, verontskuldig sy haarself, en ons het ’n bietjie lawwigheid nodig na al hierdie weke van volgehoue erns en spanning . . .
“Ek weet,” sê Helen gemaak ernstig en kyk na Robert en Elize. “Ek het die oplossing vir julle probleem.”
“Ja?” vra Robert guitig. “Sê dan vir ons!”
“Hoekom trou julle nie?”
Elize wil lag, maar sy kyk vinnig na Robert en sien dat hy baie ernstig lyk. “Trou?” sê hy. “Dis nogal nie ’n slegte plan nie. Wat dink jy daarvan, Elize?”
“Julle is laf,” sê sy en kyk weg. “Jy weet hoe voel ek oor die huwelik.”
“En jy weet dat ek dieselfde voel,” sê hy bedaard.
“Ek dink dis ’n baie goeie plan,” sê Helen weer. “Ons het tog nou die sjampanje om dit te vier.”
“Ek vereis meer as sjampanje as rede vir ’n troue,” sê Elize koud.
Louis gryp Helen aan die hand. “Kom ons gaan swem. Hierdie twee raak al weer glad te ernstig.”
Hulle hardloop na die water en Elize kyk hulle ongemaklik agterna.
“Ek het dit bedoel,” sê Robert stil.
“Wat?”
“Sal jy met my trou?”
Sy kyk na hom en haar hart bons onkeerbaar. Sy donker oë is op haar gerig en dit lyk asof hy dit regtig bedoel. Sy wil opspring en haar arms om sy nek gooi, maar sy bedwing haar.
“Waarom?” vra sy.
“Ek wil jou graag as my vrou hê.”
Maar hoe voel jy oor my? wil sy vir hom vra. Waarom sê jy nie vir my hoe jy oor my voel nie?
“En jy?” vra hy byna onhoorbaar.
“Ja,” fluister sy. “Ek wil dit ook hê.”
Hy steek sy hand na haar uit en raak aan haar wang. Sy lyk soos ’n verskrikte diertjie, maar sy oë stel haar gerus. Sy wil hom so graag glo. Sy is so lief vir hom en dit lyk asof hy bedoel wat hy sê.
Louis en Helen kom teruggehardloop en kom sit uitasem langs hulle op die gras.
“Nou toe,” sê Helen. “Wat het julle besluit?”
“Elize het ja gesê. Sy sal met my trou,” sê Robert stil.
“Nou toe, waarvoor wag ons?” roep Louis uitbundig.
“Wag ’n bietjie,” keer Elize. “Dis darem nie so maklik nie. ’n Mens kan nie sommer opstaan en gaan trou nie.”
“Dit is maklik,” verseker Louis haar. “Ons gaan na die landdros en kry die lisensie; dan moet julle net vir ’n bloedtoets gaan en daar het jy dit! Ek is seker ons kan dit vanmiddag gedoen kry. Dan kom ons terug en vier dit met die tweede bottel sjampanje.”
Elize kyk verward van die een na die ander. Dis nie soos sy haar dit voorgestel het nie. Sy het gedink dat dit iets persoonliks sal wees tussen haar en Robert.
Maar hy staan op en hou sy hand na haar uit. “Kom,” sê hy. “Hoekom sal ons langer wag?”
Sy laat toe dat hy haar optrek en net ’n oomblik lank druk hy haar teen hom vas en soen haar sag op haar kroontjie. Dit stel haar gerus. Hy kan uit die aard van die saak nie hier voor almal vir haar vertel hoe hy oor haar voel nie, maar hy behoort in haar oë te kan lees wat háár gevoelens is.
Alles gebeur so vinnig en toe sy weer sien, is hulle almal in die motor en ry hulle na die landdros. Robert kry die spesiale lisensie, hulle laat bloedtoetse doen, en voordat hulle weet waar hulle is, staan hulle weer voor die landdros en lees hy met ’n verveelde stem die formulier.
Eers toe die landdros sê: “Gee mekaar die regterhand,” skrik sy uit haar beswyming. Robert soek vervaard in sy sakke en lag toe.
“Ons het nie ringe nie,” sê hy.
“Hier, vat myne,” sê Helen. “Jy kan netnou een gaan koop.”
Toe Robert die ring aan haar vinger steek, kyk hy af na haar en buk toe om haar op die lippe te soen. Dis toe eers dat die hele ding vir haar werklikheid word en sy voel ’n gloed van liefde en geluk in haar opstoot, sodat sy byna haar arms om sy nek gooi en haar gesig in sy nek druk.
“Geluk, mevrou Ryan,” sê hy. “Ek hoop nie jy sal ooit rede hê om hierdie stap te berou nie.”
Daar is ’n druising in haar ore en sy antwoord nie. Helen en Louis wens hulle ook geluk en daarna ry hulle na ’n juwelier in die hoofstraat waar hulle almal weer uitklim. Sy kies ’n breë, eenvoudige troupand en hy gee Helen se ring vir haar terug en gly die nuwe een oor haar vinger.
“Gaan jy nie vir my ook een koop nie?” vra hy stil.
Sy bloos. “Wil jy een hê?”
“Ja,” antwoord hy ernstig. “Dit sal tog finaal al die bewonderaars van my weghou.”
Sy woorde skok haar. Is dit miskien die rede waarom hy wou trou? Maar sy staan by terwyl hy ringe aanpas en koop toe die smal ring waarop hy besluit het.
“Nou wil ek weer gaan swem,” sê Helen beslis. “Ek hoop net ons tweede bottel sjampanje het nie al met die stroom af gedryf nie.”
Hulle ry terug na die rivier waar die sjampanje inderdaad nog in die water lê. Louis trek die prop met ’n luide skietgeluid uit en skink vir almal nog. Elize sit net op die gras en staar na die blink goue band om haar vinger. Sy vee oor haar hare en besef meteens hoe sy moet gelyk het.