Tryna du Toit-omnibus 7. Tryna du Toit
terug in die woonstel wil wees. Charl wou natuurlik meer van Jos weet, en sy het hom die een en ander vertel.
“Hy klink na ’n interessante man,” sê Charl. “Jammer ek moet môre al weer teruggaan – ek sou graag met hom kennis wou maak.”
Hulle was betyds terug in die woonstel en Charl het saam met haar na die program geluister. Dit was ’n geselsie oor bekende operas en Cathy het met stille trots geluister. Die program was kunstig opgestel en Jos se mooi stem, so musikaal en vol vitaliteit, het haar met ’n vreemde opwinding vervul.
“Baie interessant,” sê Charl toe dit klaar was. “Ek sal vir Jeanne sê om volgende keer te luister. Maar vertel my gerus meer van Jos. Van waar ken jy hom?”
Sy het net vir hulle koffie gemaak, toe daar weer ’n klop aan haar deur is. Charl se wenkbroue lig, maar Cathy skud net haar kop. Sy kan nie dink wie so laat in die aand vir haar kom kuier nie.
Dit was Jos. Sy kuif het oor sy voorkop gehang, sy klere was gekreukel en hy het moeg gelyk. Maar die blou oë het geblink en hy was so opgewonde soos ’n skoolseun.
“Wel?” sê hy. “Hoe het dit geklink?”
“Pragtig,” sê sy. “Maar kom in. My broer is hier en ek het nou net vir ons koffie gemaak.”
Jos het ingekom en saam met hulle koffie gedrink. Hy was in ’n opgewekte bui en hulle het so lekker gesels dat dit twaalfuur geword het voor hulle dit besef het.
“Ek is jammer, mense, ek het nie besef dis so laat nie,” sê Jos verskonend. Hy groet Charl en voeg glimlaggend by: “Wees gerus, ons sal na haar kyk.”
“Hmmm,” sê Charl toe Jos weg is. “Nou verstaan ek waarom jy nie wil weggaan nie. Die ou, bekende jagvelde is te interessant.”
“Onsin,” glimlag sy. “Wat dink jy van hom, Charl?”
“’n Buitengewone man – ten spyte van sy deurmekaar hare en verkreukelde voorkoms. Geesdriftig, oorspronklik, begaafd en temperamenteel! Loop maar lig, sussie. Hy is seker ’n baie interessante vriend, maar as jy aan trou dink, sou ek liewer vir Andries neem.”
Charl is die volgende middag weer terug na Pretoria toe. Cathy het hom by die lughawe gaan afsien. Die kuier het haar goed gedoen en sy het sekerder van haarself gevoel. Alles sal regkom, sy moet net geduldig wees.
Sy was eintlik van plan om direk terug woonstel toe te gaan, maar was warm en moeg en eensaam, en het dit oorweeg om sommer iets in die stad te eet en dan na ’n middagvertoning toe te gaan. In die bioskoop sal dit ten minste koeler wees, en dalk sal sy daarna beter voel en weer lus voel vir werk.
Sy het voor ’n boekwinkel se venster gestaan en kyk na die jongste boeke wat daar uitgestal is, nog nie seker wat om te doen nie, toe iemand aan haar arm raak. Sy kyk op in Andries se glimlaggende gesig.
“Dokter Andries de Wet!” sê sy verras en haar gesig verhelder. Dan onthou sy dat sy nog vir hom kwaad is, en heelwat koeler vervolg sy: “Die wêreld is darem maar klein, nè? Het jy al weer vakansie?”
“Ek het stad toe gekom om ’n paar dinge te doen en my hare te laat sny,” antwoord hy onverstoord. “Is jy besig, of kan jy gou saam met my gaan eet?”
Sy aarsel. Sy is baie, baie lus om saam met hom te gaan, maar Andries moet darem ook nie dink hy kan maar net sy vinger lig, dan kom sy aangehardloop nie. Andries sien sy weifel en neem haar aan die arm.
“Kom, wat ook al die moeilikheid is, jy sal beter voel as jy eers iets geëet het.”
“Daar is geen moeilikheid nie,” protesteer sy, maar sonder om verder teë te praat, stap sy saam met hom.
Net buite die restaurant waarheen hy haar neem, staan ’n groot skaal, en Andries vra haar om daarop te klim. Sy wil nog teëpraat, maar die volgende oomblik is sy op die skaal en Andries druk ’n sent in die gleufie. ’n Oomblik kyk hy na die naald wat haar gewig registreer, dan knik hy.
“Hmm! Is jy op dieet of het jy nie geld om kos te koop nie?”
“Ek het baie geld en ek is ook nie op dieet nie,” antwoord sy koud. Toe hulle aan tafel sit, haal hy sy sakboekie uit en maak ’n aantekening daarin.
“Wat teken jy nou aan?” vra sy nuuskierig.
“Jou gewig. Vir die rekord. As ek aan jou ouma verslag doen, moet dit darem op ’n wetenskaplike grondslag ge-skied. Gewig, bloeddruk, hart, longe, algemene gemoedstoestand, voorkoms . . .”
Sy kyk hom ’n oomblik fronsend aan, maar die bruin oë glimlag en onverwags giggel sy.
“Jy’s verspot,” sê sy. “Maar sowaar, Andries de Wet, as jy stories by my ouma aandra, vergewe ek jou nooit nie. Sjoe, maar ek is honger. Wat gaan ons eet?”
“Waarvoor is jy lus? Ek is vol geld!”
Sy kies en die kelner neem die bestelling. Dis heerlik om Andries weer te sien, dink Cathy terwyl haar blik ’n oomblik goedkeurend op hom rus. Met sy donker, kortgeknipte hare en helderbruin oë is hy ’n baie aantreklike jong man, en hy is seker baie populêr onder sy pasiënte.
“Nou toe, laat ek hoor wat makeer,” sê Andries saaklik. “Waaroor het jy so diep staan en peins daar voor die boekwinkel?”
Sy lag ’n bietjie onseker en sê spottend: “Dit lyk my jy sit een van die dae met my opgeskeep. Ek kan nie werk kry nie.”
“Wat het van jou aanstelling by die tegniese kollege geword?”
“Dit het ek nog, maar dis nie genoeg om van te lewe nie.”
Sy vertel hom wat gebeur het en hy luister stil.
“Wat het jy verwag?” sê hy toe sy klaar is. “Dis vakansietyd, niemand lees nou daardie tipe advertensies nie. Wag tot die skole begin en kyk of die reaksie dan beter is.”
“Ek hoop dit is,” sê sy sober. “Ek is nie baie lus om in ’n kantoor te gaan werk nie. En wie sê ek sal werk in ’n kantoor kry – my tikwerk is maar beroerd.”
“Hou moed,” troos hy. “Alles sal regkom. En as die ergste gebeur, kan jy altyd by jou ouma gaan bly.”
“Dankie,” sê sy liefies. “In daardie geval trou ek liewer met jou.”
’n Oomblik kyk die bruin oë in hare, dan skud hy sy kop.
“Nee, my lief. Jy het jou kans gehad! Ek het jou gesê ek is ná daardie Vrydag nie meer beskikbaar nie.”
Sy stem is lig en hy glimlag, maar sy voel skielik ongemaklik en kyk verleë weg.
“Jy hoef nie bang te wees nie,” sê sy koud. “Ek het maar net ’n grappie gemaak.”
“Natuurlik,” sê hy kalm. “Ons verstaan mekaar goed! Wat hoor jy van jou ouers?”
Die kos is heerlik en hulle gesels lekker, maar Cathy voel nie heeltemal op haar gemak nie. Wat het haar besiel om so ’n opmerking te maak!
Andries bied aan om haar gou huis toe te neem, maar sy bedank die aanbod.
“Dis net so maklik met die bus,” sê sy. “Dankie, dit was baie lekker. Ek sien nou weer kans vir die wêreld.”
Sy gesig versag effens.
“Alles sal regkom – wees maar net so ’n bietjie geduldig. En as die nood regtig druk, kan jy nog altyd tik- en snelskriflesse neem.”
’n Vlugtige oomblik rus haar hand in syne, dan draai hy om en stap flink weg. Cathy kyk hom met ’n frons agterna. Dis dieselfde Andries, en tog ook nie heeltemal nie. Daar is tye dat sy amper voel asof hy ’n vreemdeling is.
“Jy het jou kans gehad!” Verbeel jou! Het hy regtig gedink sy bedoel dit ernstig? Maar dit is nogtans ’n vreemde gedagte dat Andries nie meer beskikbaar is nie, al sou sy bereid wees om hom terug te neem.
Voor Wilna gekom het, het Cathy nog ’n kuiergas gekry. Annette het onverwags een oggend daar aangekom