Ena Murray Omnibus 36. Ena Murray
Karoo-kinders is nie, pas hulle hier aan. Maar ek sien sommer jy sal kan.” Sy kyk haar ondersoekend aan. “Hoe lyk dit my die son het jou gevang? Ek hoop tog nie Zak het jou te lank laat rondloop nie, kind. Die Karoo-son kan giftig wees vir iemand wat nie daaraan gewoond is nie.”
“Ag, nee wat, tannie, dit was nie té ver nie. Ek kon nog baie verder loop, as dit moes.”
Hy kom agter haar stoel verby en weer voel sy die vingers vlugtig maar hard deur haar rooi krulle trek.
“Ek sal nou moet gaan werk. Sien julle later. O ja, terloops, Ma, ons het Samantha gesien. Sy is terug op die plaas.”
Die ou dame kyk belangstellend op. “Samantha? Om te kuier of permanent?”
“Ek het nie gevra nie. Sy sal seker die een of ander tyd vandag hier uitslaan om te kom groet. Sy het ’n oulike nooi geword. Ek het haar skaars herken.”
Toe hy uit is, vra Isolde: “Wie is dié Samantha?”
Mevrou Coetzenbergh lyk verbaas. “Maar het Zak jou nie gesê nie?”
Hy was te smoorkwaad om iets te sê, wil sy antwoord, maar sê bedees: “Ons het nie eintlik oor haar gepraat nie.”
“Sy is ons bure se dogter – die Latskys.” Sy knik met haar kop. “Ja, sy is Richard Latsky se suster. Sy is ’n baie kunssinnige mens. Sy het die afgelope paar jaar ’n dramakursus in Johannesburg geloop. Ek neem aan sy het maar net kom kuier en sal seker weer teruggaan. Maar sy is ook ’n knap boerenooi, hoor. Sy ry ’n perd soos min vroue kan.”
Isolde antwoord nie. Die meisie is dus Richard se suster. Hy het al van haar gepraat, hoewel hulle nog nooit ontmoet het nie. Vandag is sy innig dankbaar dat sy destyds nie een van Richard se mense leer ken het nie. Sy het ’n paar keer voorgestel dat hulle darem seker die een of ander tyd sy ouers sal moet besoek sodat hulle mekaar kan leer ken, maar Richard het altyd ’n verskoning gehad. Vandag verstaan sy.
Toe Samantha daardie middag met ’n motor voor Rocklands se deur stilhou, voel Isolde of sy liewer wil spore maak. Maar al wat sy kan doen, is om saam met die twee Coetzenberghs, waar hulle op die grasperk sit en tee drink, te kyk hoe die slanke meisie uit die motor klim en met grasieuse tred aangestap kom. Sy lyk soos ’n kunstenaar, dink Isolde by haarself. Sy kan maklik vir ’n filmster deurgaan. Die blonde hare – wat Isolde sweer uit ’n botteltjie kom – hang gekartel oor die een oog en haar hele houding, haar kleredrag en grimering vertel wat haar agtergrond is.
Zak stap haar tegemoet. “Ek kan nou nog nie glo dis werklik daardie langbeenmeisiekind van die buurplaas nie,” laat hy hoor, en sy lag hom breed toe.
“Ek verseker jou dis die einste sy!”
Ook mevrou Coetzenbergh kan nie help om ’n opmerking te maak nie. “Maar Samantha-kind, jy is dan ’n totaal ander mens. Jy is pragtig!”
Samantha glimlag en soen die ou dame hartlik. “Dankie, tante. Ek het gedink julle gaan verras wees.”
“’n Wonderbaarlike verbetering, moet ek sê,” laat Zak hoor en Isolde vervies haar effens. Samantha is aantreklik, maar só erg is dit nou ook nie. Sy het al mooier gesien.
“Kom sit en drink saam tee. Daar is mos nog in die pot, nè, hartjie?” nooi mevrou Coetzenbergh en Isolde staan gehoorsaam op om vir die gas ook ’n koppie te gaan haal.
Toe sy wegstap, kyk Samantha haar fronsend agterna en sê dan: “Dis al asof daar iets bekends aan haar is. Waar kom sy vandaan?”
“Van Skoonspruit, nie ver van jou af nie.”
“Skoonspruit? Waar Richard is?”
“Ja. Sy ken jou broer ook.”
Samantha se frons verdiep effens. “Wat het jy gesê is haar van?”
“Cilliers. Martina Cilliers.”
“O.” ’n Oomblik stilte. “Richard was op ’n tyd aan ’n Cilliers-meisie van Skoonspruit verloof. Sy het so ’n eienaardige naam gehad, een wat ’n mens nie heeldag raakloop nie.”
“Isolde?”
Sy kyk vinnig na hom op. “Ja, dis die naam. Is sy familie van Martina?”
“Haar suster.”
Die ou dame frons liggies. “Martina het niks van ’n verlowing gepraat nie. Sy het gesê hulle ken Richard en dat hy haar suster soms uitneem.”
“Die verlowing is verbreek. Hoekom weet ek nie. Ek en Richard het ook nie veel kontak met mekaar nie. Ons bel mekaar dan en wan, maar dis ook al.” Samantha se oë vernou. “O, dan is daardie meisie Isolde se suster ...” Sy swyg toe Isolde teruggestap kom, en laat dan vriendelik hoor: “Ek verneem nou net jy ken my broer ook. Hy en jou suster was mos op ’n tyd verloof?”
Isolde se blik is koel. “Ja, maar dis reeds lankal verbreek.”
“Maar hulle gaan nog uit, nie waar nie?” Dis Zak wat praat en Isolde frons. Moes die Samantha-vroumens juis op hierdie tydstip kom kuier het?
“Dis eintlik hy wat so agter haar aanloop.”
“O?” Samantha se blik het ook verkoel. “Hoekom is hul verlowing destyds verbreek?”
“Omdat Isolde uitgevind het dat hy nie die man is met wie sy haar lewe wil slyt nie. Hul dink nie dieselfde oor baie dinge nie,” antwoord sy reguit, en nou is die dramastudent se oë beslis koel.
“Soos wat, byvoorbeeld?”
“Jy moet dit maar vir Isolde vra, juffrou Latsky. Dis haar private sake.”
Samantha se oë vernou. “Ek sal haar nogal graag wil ontmoet. Ek sal graag wil sien hoe lyk die meisie agter wie my broer aanloop.”
Dis Zak wat tussenbeide tree. “Jy sal wel die geleentheid kry. Sy sal eersdaags hier op Rocklands kom kuier. Ek moet erken, ek is net so nuuskierig om Martina se suster te sien.”
Isolde kyk hom agterdogtig aan. “Hoekom?”
“Ek dink sy moet iets besonders wees ...”
“Ten spyte van die feit dat sy al ’n oujongnooi is?”
Die ou dame kyk Isolde verbaas aan. “Maar het jy nie gesê sy is maar ses en twintig nie? Ek was self ses en twintig toe ek getroud is.”
Isolde glimlag skeef. “Maar Zak dink sy sit reeds diep op die rak.”
Hy glimlag lui na haar. “Ek het gesê sy klink soos een. Ek is heeltemal bereid om te aanvaar sy lyk nie soos een nie. Daarom dat ek haar graag wil sien. Miskien kan ons haar nog red as sy nie al te ver heen is nie.”
Samantha se laggie klink helder op, maar Isolde sien niks snaaks nie, en wens dat die vroumens wil vertrek. Sy ontstig net die atmosfeer hier op Rocklands.
’n Rukkie later neem Samantha met ’n uitnodiging afskeid. “Kom eet môreaand by ons.”
“Zak en Martina kan maar gaan, dankie, Samantha. Soos jy weet, gaan ek nooit meer uit nie.”
“Ek sal by u bly, tannie,” bied Isolde dadelik aan, want dis die laaste ding wat sy wil doen – om by die Latskys te gaan kuier. Hoe minder sy van daardie mense sien, hoe beter en veiliger vir haar.
“Maar ek wil juis hê my ouers moet jou ontmoet,” teken Samantha beswaar aan, en Zak stel haar dadelik gerus.
“Ons sal kom.” Hy stap saam met haar motor toe en Isolde hoor hom sê: “Dankie vir jou kuiertjie. Kom gerus weer.”
“O, ek sal. Ek gaan nog Rocklands se drumpel deurtrap.”
“Wanneer gaan jy terug?”
“O, ek weet nie. Hang af ... Ek is glad nie seker of ek weer teruggaan nie.”
“Nie?”
“Ek verlang te veel na hierdie wêreld en sy mense. Miskien bly ek vir ’n lang ruk hier. Ons sal maar sien.”