Ena Murray Omnibus 36. Ena Murray
klop aan haar deur opklink. Sy staan nog en twyfel of sy daarop moet reageer, toe sy sy bevelende stem aan die ander kant van die deur hoor opklink.
“Martina, jou lig brand nog, dus kan jy nie al slaap nie. Trek jou kamerjas aan en kom sit by my in die kombuis terwyl ek eet. Ek haat dit om alleen te eet.”
Die voetstappe sterf weg en Isolde frons vererg. Daar bestaan blykbaar by hom geen twyfel dat daar aan sy bevel gehoor gegee sal word nie. Sy gooi die beddegoed oop en klim in die bed. Wat maak dit aan haar saak as hy dit haat om alleen te eet?
’n Paar oomblikke later swaai haar kamerdeur oop en sy sien sy silhoeët in die deuropening.
“Sit aan die lig. Ek weet jy slaap nie.” Sy gehoorsaam en frons ontevrede toe sy sien hoe hy eiegeregtig haar kamer verder binnestap.
“Wat wil jy hê?” Haar stem klink byna onbeskof, en sy antwoord is weer gevaarlik kalm.
“Geselskap terwyl ek eet. Kom. Opstaan.”
“Maar ...”
Hy hou haar kamerjas vir haar uit en weer is daar daardie krul om sy mond wat haar laat rooi sien. “Moenie maak asof jy te preuts is om voor my in jou nagklere uit die bed te klim nie. Ons is albei ouer as twaalf. Kom. Ek sal, ter wille van Kobus, my oë toehou tot jy jou kamerjas aanhet.”
“Jy is laf, mansmens. Ek gaan g’n nou opstaan om jou geselskap te hou nie.”
“Jy gaan, hartjie.” Die volgende oomblik word die beddegoed blitsvinnig van haar afgetrek en sy voel hoe sy arms onder haar bene inskuif en sy opgelig word.
Haar groen oë peul byna uit. “Jy ... jy ... Sit my neer! Wat dink jy sal jou ma sê as sy ...”
“Ma slaap lankal. Sy neem elke aand ’n slaappil. Hmmm.” Sy blik gaan genadeloos oor haar. “Ek moet sê ek kan my kleinboet nie heeltemal verkwalik dat hy so gou kop verloor het nie. Jy is pragtig, hartjie.”
“Sit my neer, jou gemene ... buffel!”
“Op voorwaarde dat jy soet jou kamerjas sal aantrek en saam met my kom. Anders dra ek jou net so kombuis toe. Daar hang ’n stuk rou riem agter die agterdeur. Ek sal jou sommer daarmee aan die tafelpoot vasmaak. Wel?”
“Probeer jy snaaks wees?” Die groen oë blits asof sy hom wil vermoor.
“Nee. Ek probeer jou net leer om te gehoorsaam. Dis een ding wat jy sal móét leer as jy met Kobus wil trou – om te luister wanneer ek praat.”
“Ek trou met Kobus, nie met jóú nie!”
“Dis waar jy ’n fout maak, rooikop. Die vrou wat met Kobus trou, trou met sy hele familie – en ek is die belangrikste van hulle almal. Dus ...” Hy laat haar grond toe sak. “Trek aan jou kamerjas en kom kombuis toe soos ek gesê het.”
4
Hy sit en wag by die gedekte kombuistafel toe sy stomend van ergernis die kombuis binnestap.
“My kos is in die lou-oond.”
Sy plak dit voor hom neer, en hy kyk op. “Sit hier langs my.”
Sy gehoorsaam soos ’n robot, vou haar hande onder die tafel styf inmekaar en kyk stip voor haar op die tafelkleedjie.
Hy begin rustig eet, en later word die stilte byna onuithoudbaar. Maar sy byt op haar tande. Sy sál dit nie eerste verbreek nie. Dis hy wat geselskap soek, nie sy nie.
Hy skuif sy bord eindelik terug en sit behaaglik terug in die stoel. Dan pen sy oë haar vas, ernstig, bestuderend. “Uit daarmee.”
Sy is verplig om na hom te kyk, verwarring in haar oë. “Waarmee?”
“Wat byt jou?”
Sy sluk, antwoord versigtig. “Niks nie.”
“Komaan, rooikop. Iets pla jou geweldig. Dit skitter in jou groen oë en blink in jou rooi hare. Is dit ek? Wat is daar in my of aan my wat jou so omkrap?”
Die groen oë deurboor hom op hooghartige wyse. “Jy laat my heeltemal koud, meneer Zak.”
“Hmmm.” Die blou oë dwaal oor haar. “Goed. Laat ons dan liewer nie lykskouing hou nie. Maar een ding moet jy goed verstaan. My ma mag onder geen omstandighede ontstel word nie. Wat ook al die oorsaak vir jou afkeer van my, hou dit asseblief onder beheer wanneer jy in haar teenwoordigheid is. Dit sal haar hart breek as jy nie met my oor die weg kan kom nie, want sy sal dan weet dat Kobus se huwelik gedoem is tot mislukking. Ons hoop maar tyd sal hierdie ding uitsorteer en regstel. Kobus sal seker ’n hele ruk weg wees, en in die weke wat kom, hoop ek maar vir sy onthalwe ek en jy vind mekaar.”
“Hoe bedoel jy, Kobus sal ’n hele ruk weg wees?” vra sy vinnig.
“Dis vanselfsprekend. As hy die beeste koop, sal hy moet toesien dat hulle hier kom en dit neem lank. Die goed moet ook nog eers ’n ruk onder kwarantyn kom sodra hulle die land inkom. Ek verwag hom nie voor op die minste oor twee maande terug nie.”
“Twee maande!” Die groen oë is geskok. “Ek kan onmoontlik so lank hier bly. Ek gaan oor drie weke terug.”
“Nee, jy gaan nie. Jy bly hier tot Kobus kom.”
“Maar my werk ...”
“Dit kan gereël word. Jy is ’n onderwyseres, nie waar nie? Ek verbeel my Kobus het so iets oor die foon gesê. Ek sal die nodige reëlings tref. ’n Mens sal wel êrens iemand kry om jou plek in te neem wanneer die skole weer begin. Laat dit aan my oor. Dis afgehandel.”
Sy kyk hom verslae aan, en besef nie dat daar ook skrik in die groen oë weerkaats nie. Dan kry sy haar tong weer terug. “Dis nie afgehandel nie. Ek móét oor drie weke teruggaan. Ek kan onmoontlik langer hier bly.”
Sy tas wild in haar gedagtes rond na ’n rede wat grondig genoeg vir hom sal klink om te aanvaar. Sy durf nie toelaat dat hierdie man hom in haar sake inmeng nie. Hy sal onmiddellik haar bedrog agterkom. Die oomblik dat hy na Martina se skool toe bel, sal hy die waarheid uitvind.
Sy oë rus weer skerp op haar, en dis uit suiwere vrees dat sy losbars. “O, jy is onuitstaanbaar! Jy wil net almal se lewens reël en beheer. Jy los my persoonlike sake doodstil uit, hoor jy?”
“Jou persoonlike sake is nou ook my sake, en ek sal doen wat ek goeddink. Jy bly hier tot Kobus terug is op die plaas.”
“Maar my suster ...”
“Jou suster sal gewoond moet raak daaraan dat jy nie meer daar is nie. Sy is oud genoeg om vir haarself te sorg. Hoe oud is sy?”
“Ses en twintig, maar ...”
“Jonger as wat ek gedink het. Sy het soos ’n regte versuurde oujongnooi geklink. Ek het haar minstens veertig geskat.”
Isolde trek haar asem skerp in. Die vermetelheid van hierdie man! “As jy besig is om my en my suster te beledig ...”
“Kalmeer, Martina. Skink eers vir my koffie in, dan praat ons verder. Daar staan die fles.”
Sy wip op en werk taamlik hardhandig met die koppie en plak dit weer voor hom neer.
“Sit.”
“Ek gaan nou slaap.”
“Sit, Martina.”
Sy voel verbyster toe sy weer op die stoel terugsak. Geen man het al die voorreg gehad om haar op dáárdie toon aan te spreek nie, en nog minder sou enige man dit regkry om haar teen haar sin te laat gehoorsaam. Wat gaan met haar aan vandat sy op hierdie plaas aangekom het? Wie is hierdie vreemdeling wat haar met ’n enkele blik van sy blou oë en ’n sekere stemtoon dwing om hom te gehoorsaam?
Tog bly sy sit, kyk net strak na hom, beskou hom vir die eerste keer met aandag.
Hy is ’n groot man, bonkig. Sy gelaatstrekke is te oneweredig om mooi te wees, maar dis miskien juis dit wat hom so aantreklik maak. Jy kry mos mense wat amper mooi is van lelikheid en hierdie Zacharias is een van hulle. Dis of hy amper