Ena Murray Omnibus 36. Ena Murray
perd skielik voor Isolde in die nou plaaspaadjie verskyn, sak sy sommer in haar spore op die grond neer. Verbaas en geamuseer kyk die meisie vanaf die perd op die bondeltjie mens met die rooi hare hier voor haar neer. Dan klap ’n deur toe en Zak stap nader.
Die meisie spring van die perd se rug af en deur ’n waas van moegheid sien Isolde hoe sy na Zak hardloop. “Zak!”
“Samantha! Liewe land, ek het jou skaars herken.”
“O, dis gaaf om jou weer te sien. Hoe gaan dit?”
Isolde steur haar nie verder aan hulle nie. Haar blik is op die perd voor haar. Sy sien nie kans om ’n enkele tree verder te stap nie. Suutjies, terwyl die ander twee mekaar groet, sukkel sy haar moeë lyf orent en bekruip die swart perd.
“Martina, klim af daar!”
Maar sy is op en kap die spore in. Die perd is egter nie hierdie soort behandeling gewoond nie, en steier runnikend agteroor.
Die volgende oomblik voel sy hoe sy uit die saal trek en dan word dit swart voor haar.
5
Toe hy oor haar buk, is sy reeds weer op. Die duiseligheid het net vir ’n oomblik geduur.
Een kyk na sy gesig laat haar sommer dadelik in haar spore omdraai en hierdie keer hardloop sy in die veldpad af.
“Martina! Het jy van jou sinne geraak? Kom hier.”
Maar sy gee geen gehoor nie. Sy wil net wegkom, wegkom van Zak Coetzenbergh se woede en van daardie vreemde meisie met haar ewe hooghartige, meerderwaardige houding.
“Liewe land! Wie is dit?” wil die meisie van Zak weet, en hy antwoord met stywe lippe, sy oë stip op die weghardlopende gestalte. “Kobus se aanstaande.”
“Wat?” ’n Kortaf laggie. “Wanneer het dit gebeur?”
Zak is egter nie nou lus vir verduidelikings nie. “Ek sal jou perd kry.”
Sy kyk hom agterna terwyl hy haar perd aankeer, haar oë nougetrek. Dan glimlag sy. Kobus se aanstaande. Vir ’n oomblik het sy gedink daardie rooikop het iets met Zak te make. Dan is die veld nog oop. Zak Coetzenbergh loop nog steeds los rond. Dis tyd dat hy aangekeer word.
Hy oorhandig die leisels en sê kortaf: “Jy sal my moet verskoon. As daardie moedswillige rooikat alleen op die plaas aangeloop kom, sal Ma my braai. Ek sal haar moet keer voordat sy die huis haal.”
Samantha glimlag. “Sy sal dit nooit op eie bene haal nie. Sy was netnou al pootuit.”
“Dan sal sy kruip as sy nie meer kan loop nie, glo my. Jy ken haar nog nie.”
“Van wanneer af ken jy haar en wat soek sy hier?”
“Ek ken haar van gister af en dis amper ’n dag te lank. Kobus is oorsee om beeste te gaan koop en sy kuier nou hier by ons tot die troue.” Sy kan hoor dat hy sy tande liggies op mekaar kners. “Maar of daar ooit ’n troue gaan plaasvind, is ná dese ’n ope vraag.”
Samantha glimlag ingenome. “Ek lei af dat jy nie veel van jou aanstaande skoonsus hou nie.”
“Ek het nog altyd ’n broertjie dood gehad aan rooikoppe en hierdie een ... Verskoon my, asseblief, Samantha. Ons sien mekaar weer. Ek moet nou eers daardie vroumens gaan aankeer.”
Samantha kyk hom agterna en klim dan weer op haar perd. Sy was eintlik op pad Rocklands toe om te gaan groet, maar sy besef dat dit nie nou die geleë oomblik is nie. Daar gaan vuurvonke spat. Aan die een kant sal sy dit graag wil sien. Sy het Zak nog nooit so bleek gesien nie. Sy sal nie graag op hierdie oomblik in daardie onbekende rooikop se skoene wil wees nie.
Die rooikop besef dat sy maar die aftog kan blaas toe die bakkie met ’n vaart langs haar op die nou paadjie inskuif en sy vinnig moet padgee om nie omgery te word nie.
“Klim in!” Toe sy ’n sekonde aarsel, is hy self buite en sy word hardhandig aan die arm gevat. “Ek het my nog nooit te buite gegaan met ’n vroumens nie, maar vandag is die dag. Klim in voordat ek jou die loesing gee wat jy lankal kort.”
Sy klim gedwee in. Daar is geen veglus meer in haar oor nie. ’n Vyandige stilte heers tussen hulle tot hulle op die werf stilhou. Toe sy uitklim, wil haar bene onder haar swik. Sy besef nou eers hoe moeg sy werklik is, en haar knieë voel soos water. Hy kom om die bakkie gestap en tel haar sonder seremonie op.
“Los my! Ek sal self ...”
Sy laat die sin maar halfpad in die lug wegraak, wetende dat dit tog geen indruk sal maak nie.
Hy stap met haar deur na haar kamer en sit haar op die bed neer. “Waar het jy oral seergekry?”
“Nêrens. Ek is reg. Los my net uit.”
Hy gaan egter voort om haar goed deur te kyk, lig haar arm op en bekyk die lelike skaafplek by haar elmboog, dan die plek teen haar voorkop. “Is daar nog ander plekke?”
“Nee.”
Sy weet sy klink verskriklik kinderagtig en ondankbaar, maar sy voel op die punt van histerie. As hy net wil loop en sy hom nooit weer hoef te sien nie.
“Gaan neem ’n warm bad. Daar is ’n ontsmettingsmiddel in die badkamerkassie. Sit dit op die skraapplekke. Trek ’n langmouding aan dat Ma nie jou arm sien nie en kam jou hare dat dit oor daardie plek op jou voorkop hang. Dis beter as sy liewer niks van vanmiddag se kinderagtige spul hoor nie.”
Nadat sy ’n rukkie in die bad gelê en week het, begin sy kalmer voel en besef dat sy nie anders kan as om met hom saam te stem nie. Dit wás ’n kinderagtige spul, om die minste daarvan te sê. Sy weet nie wat haar besiel het om so op te tree nie. Sy het haarself nog altyd as ’n baie volwasse persoon beskou, maar die gebeure van vanmiddag bewys net die teenoorgestelde.
Maar dis alles daardie buffel se skuld, verontskuldig sy haarself. Dis daardie man wat die slegste in haar uitbring en haar dinge laat doen wat sy nooit anders sou doen nie. Hy tart en tart tot sy haar selfbeheersing totaal kwytraak. Sy frons bekommerd. Geen ander man het dit nog ooit reggekry nie. Sy was nog altyd in volle beheer van ’n situasie. Dis die mans wat soms die kluts kwytgeraak het, en dan het sy hulle uit die hoogte beskou. Maar hier op Rocklands is die bordjies skielik verhang.
Sy is behoorlik te bang om haar kamer te verlaat en dis weer die grootbaas van Rocklands wat self na haar kamer kom en haar kom haal.
Sy blik gaan speurend oor haar. “Alles reg?”
“Ja, dankie.”
“Net een ding voordat ons gaan. Ma wil graag jou indrukke van die plaas hoor,” sê hy met ’n sarkastiese krul in sy mondhoek, maar sy blou oë is yskoud. “Waag jy dit ooit weer om op ’n perd se rug te klim – jy wat nie eens weet wat is kop- of stertkant nie – dan foeter ek jou eiehandig. Verstaan jy?”
Die enigste antwoord wat sy daarop het, is om haar kop omhoog te ruk en neus in die lug by hom verby te stap, maar sy is net ’n paar tree weg toe sy deur ’n stewige hand om haar pols teruggehou word. Sy stem is nou sissend en sy kan sien dat sy woede nog nie juis afgeneem het nie.
“Jou hardgebaktheid sal ek nog uit jou uitkry, vroumens, al moet ek ook jou nek breek.”
Mevrou Coetzenbergh is die liefde en goedheid self teenoor Isolde en sy doen haar bes om die ou dame niks te laat agterkom nie. Zak staan ook ’n rukkie langs haar stoel soos ’n polisiewag om te kyk of sy sy bevele uitvoer.
“Ek hoop nie Zak het jou te veel vermoei nie, hartjie. Hy het self so ’n uithouvermoë dat hy miskien nooit agtergekom het dat jy al moeg is nie.”
Isolde grim in haar binneste en loer vlugtig na bo. Sy sien hom openlik staan en grinnik, en sy moet die bloedstollende begeerte om hom by te kom op hierdie oomblik onderdruk en sy antwoord: “O nee, tannie, dit was heerlik in die veld. Ek het dit só geniet.”
Sy voel, eerder as sien, hoe die man se wenkbroue hemelhoog skiet, maar sy hou haar oë stip op die ou dame.
“Dan is dit goed, my kind. Wat