Sarah du Pisanie Omnibus 6. Sarah du Pisanie
tot stomheid. Sy sien hoe Hermaans vir haar wag en aan die manier waarop hy met sy knope vroetel, is daar geen onsekerheid oor wat sy “loop ’n draai” beteken nie.
“Nee dankie ... ek sal ... ek wil nie gaan nie.”
Hermaans lag en verdwyn in die donkerte.
Elsa stap vinnig na haar wa en wag totdat sy nie meer ’n enkele geluidjie hoor nie, voordat sy haar uittrek en in die bed klim.
Die verligting om van die knellende band om haar bors ontslae te raak, is ’n hemelse gevoel en sy sug diep van pure genot.
Hulle is teen donker al weer op en aan die gang en Elsa kan verstaan wat Herr Schultz bedoel het toe hy gesê het dat Hermaans vinnig trek. Sy is seker daarvan dat hy baie vinniger as enige van die ander transportryers reis.
Sy vleg haar hare en steek dit baie stewig bo-op haar kop vas voordat sy haar hoed opsit. Dit is al klaar ’n verligting om nie meer die warm doek om haar kop te hê nie.
Gedurende die oggend klim sy uit en stap in die spore agter die wa aan. Dit is heerlik om die vars lug diep in haar longe te trek en teen die tyd dat sy weer op die wa klim, is sy lekker moeg en verwelkom die smal kampbedjie haar vriendelik.
Hermaans skree iets van voor af, maar sy maak maar of sy nie hoor nie en wuif net vir hom.
Sy was hierdie keer daarop bedag dat hulle nie vir middagete uitspan nie, en het van die oggendkoffie in ’n leë bottel gegooi sodat sy darem deur die dag beskuit kan eet.
Vandag span hulle nog later uit as gister en dit is al sterk skemer toe hulle begin vuurmaak.
Daar is nog vars vleis wat sy hierdie keer met ’n lang sous kook en sy maak ’n pot pap daarby.
Hermaans eet net soos die vorige aand heerlik aan die kos wat sy gemaak het en sit dan rustig agteroor om te gesels. “Ek sien jy het die doek afgehaal. Haal die hoed af dat ek kan sien hoe lyk jou kop.”
Die skrik spring lam in Elsa op. As sy tog net kan uithou tot môreaand! Môre sal hy nie meer omdraai nie, want dan het hulle al ’n derde van die pad na Otjimbingwe afgelê. As sy net eers daar kan kom, sodat sy meer inligting omtrent Kurt kan inwin.
Sy kyk beangs na Hermaans. Hy lyk so groot en woes. Wat gaan gebeur as hy uitvind sy is ’n vrou? Hoe veilig gaan sy wees?
Herr Schultz het vir haar ’n geweer ook onder die kampbedjie ingeskuif. Sy besluit vinnig om dit in die vervolg liewer gerieflik naby haar te hou. Sy sal haarself verdedig tot op die laaste. Hy ken nie hierdie Fourie nie, sy kan skiet!
“Nee, oom ... Ek wil nie.”
“Jy is darem snaaks. Ek is mos ’n groot man, ek sal mos nie vir jou lag nie. Maar dit was net ’n voorstel. Ek sal jou nie dwing nie, ek is darem nie so barbaars nie.”
Elsa maak vroegaand verskoning en gaan kruip in haar warm, bedompige wa in. Sy sien hom nog ’n rukkie by die vuur sit, diep ingedagte, suigend aan sy pyp. Heelwat later sien sy hom die vuur doodmaak en na sy wa stap.
Sy verwens haarself. Sy moes haar hare afgesny het. As sy net iemand het om haar te help, dan doen sy dit sommer nou.
Dit sal vir haar veiligheid die heel beste wees om haar as seun voor te doen tot sy by oom Gert-hulle kom.
Sy krap in haar sak, maar die enigste skêr is seker diep in een van haar trommels ingepak.
Die volgende dag bly sy so ver moontlik uit Hermaans se pad.
Dié aand is daar ’n rumoerigheid by die Herero’s se kamp en Hermaans stap met sy geweer af om te gaan kyk wat daar aangaan.
Elsa sit versteen toe sy ’n skoot hoor klap. Die vrees maak haar lam. Sy kan omtrent nie beweeg nie en staar grootoog die donkerte in.
Hermaans verskyn stil in die ligkring van die vuur en sit sy geweer teen die boom neer asof niks gebeur het nie.
“Wat ... wat was dit?”
Hermaans kyk verbaas na haar en sien die skrik op haar gesig. Hy gooi vir hom nog koffie in en kyk ongeduldig na haar. “’n Pofadder!” Hy frons. “Moet net nie vir my sê jy is nog bang vir ’n slang ook nie.”
Elsa antwoord hom nie, maar staar hom verskrik aan.
“Ag nee, my magtig, kêrel! ’n Man kan mos darem nie vir sulke goed bang wees nie. Wat gaan jy maak as die Namas of Jonker Afrikaner en sy bendes ons aanval? Dan veg jy mens teen mens!”
Elsa draai vinnig om en skink vir haar ook nog koffie. Sy beweeg dieper die skaduwees in sodat hy nie kan sien hoe bewe haar hande nie. Haar hare staan regop en haar rug trek hol as sy dink aan alles wat dalk hier in die donkerte kan skuil.
Sy sluk ’n paar keer voordat sy so normaal moontlik met hom begin gesels.
“Het die inboorlinge al vir oom-hulle aangeval op een van die togte?”
“Ja, twee keer al.”
“Wat maak oom-hulle dan?”
“My manne is gewapen. Ons skuil maar so goed ons kan en skiet dat ons bars!”
“Het ... oom al mense verloor met so ’n aanval?”
“Nog nie. Maar ek het ’n Boesman wat gewoonlik vooruit gaan en die wêreld verken. Albei kere kon hy ons voor die tyd waarsku. Dan het ons maar die waens so goed moontlik versteek en agter hulle stelling ingeneem. Een keer het ons tussen die rotse weggekruip.”
“Saam met oom Gert was daar ’n jong luitenant van die Schutztruppe by ons. Hy het ons ook baie van hierdie skermutselinge vertel.”
“Onder in die Kaap?”
“Ja, oom Gert het beeste afgebring om daar te verkoop en luitenant Strassen het saamgekom om hulle te beskerm teen aanvalle.”
“Wat was die man se van?”
“Strassen ... luitenant Strassen!”
“Luitenant Strassen ... dit was nie dalk Kurt Strassen nie?”
“Ja, ja ... ek dink dit was ’n Kurt Strassen.” Elsa dwing haar tot absolute kalmte en speel ongeërg met ’n paar klippies wat sy van die een hand na die ander oorgooi.
Hy antwoord haar nie, sit net doodstil na haar en kyk. Sy kyk stadig op in die peinsende blougrys oë.
Sy hou haar stem ongeërg en lig, maar haar keel is stram van spanning. “Ken oom hom?”
Hermaans antwoord haar nie dadelik nie en toe hy praat, is dit met ’n teenvraag. “Wanneer het jy hom ontmoet?”
Sy dink kastig diep. “Hmmm ... so ... seker so ’n jaar gelede!”
“Het jy hom goed geken?”
“Wel, hy en oom Gert het twee maande daar by ons gebly. Hy is ’n baie interessante man ... kon vreeslik lekker gesels oor alles hier in Suidwes.”
“Hmm ... en jy het natuurlik aan sy lippe gehang. Jy het natuurlik toe besluit dat jy eendag net so wonderlik soos Kurt Strassen wil wees.”
Elsa lag senuweeagtig en speel met haar klippies sonder om weer na hom te kyk. Sy trek haar skouers ongeërg op. “Wel, ja! Dit het alles so avontuurlik gelyk, ek het nogal daarna uitgesien om Suidwes toe te kom.”
Hermaans lag lank en bulderend.
“Jy! Ag! Moet nou nie laat ek lag nie! Die avontuurlikste ding wat jy sal kan doen, is om Kurt Strassen se skoene vir hom skoon te maak.”
Elsa ignoreer sy aanmerking en vra meer dringend: “Waar is hy nou? Is hy nie ook dalk daar in die noorde nie? Hy het vir ons vertel dat hy op Otjimbingwe gestasioneer is.”
“Ja, dit was die laaste wat ek ook van hom gehoor het. Maar ek wil tog nie vanaand oor Kurt Strassen gesels nie. Hou maar jou heldeverering nog so ’n bietjie. Dit kan jou nie kwaad doen nie.”
Elsa staar hom onbegrypend aan met ’n hart wat benoud klop. Sy besef dat sy