Ettie Bierman Keur 8. Ettie Bierman
die stang tussen sy tande en sy nek is in ’n sekel gekrul terwyl hy in dolle vaart deur die kloof op loop sit, in die rigting van waar hulle gekom het – huis toe, waar Salamander instinktief weet veiligheid lê.
Rothea weet sy is nie ervare genoeg om bo te bly nie. Haar een voet is uit die stiebeuel en met elke afkomslag verloor sy haar ewewig. Sy let op die paadjie is dieselfde een van vroeër. Weer netnou deur die plaat bome ... Sy onthou die lae takke en lang wit dorings, soos beeshorings. Teen hierdie snelheid sal sy nie betyds kan koes nie. Haar kop sal van haar lyf afgeskeur of haar oog sal uitgesteek word.
Toe die bome in sig kom, raak Rothea bang. Sy ruk haar ander voet ook uit die stiebeuel sodat sy kan afspring. Opeens het sy geen greep meer nie en nie beheer oor haar bewegings nie. Met die volgende galop begin sy val. Haar hande reik wanhopig na iets om vas te hou. Salamander se nek is egter taai van bloed en sweet en haar vingers gly los. Een oomblik nog voel sy die breë rug onder haar, die volgende oomblik is daar niks nie. Sy hoor ’n gil, sonder dat sy besef dis sy wat skree. Sy ondervind ’n swewende gevoel, asof sy van ’n hoë duikplank gespring het. Toe tref sy die grond met ’n slag wat die lug uit haar longe pers. Dit voel soos ’n voorhamerhou wat haar skouer tref, toe word alles om haar donker.
Rothea weet nie hoe lank sy daar gelê het nie. Toe sy bykom, is alles stil. Die dawerende perdepote is weg, die gil en selfs die voëls. Teen haar wang en in haar mond is sand. Sy bly lê, terwyl sy haar bene versigtig beweeg. Hulle is albei nog daar. Haar arms ook. Maar haar skouer het seergekry. Toe sy op haar knieë sukkel, skiet ’n kool vuur van haar linkerarm af op in haar nek. Sy onthou opeens van Ilse en kyk behoedsaam rond. Ilse is egter nêrens in sig nie. Haar perd is ook weg. Sy besef as sy by die huis wil kom, sal dit op eie stoom en sonder Salamander moet wees.
Met haar gesonde arm hys Rothea haar aan ’n stuk boomstomp regop. Sy merk sy het in ’n sandkol te lande gekom, wat haar redding was. As sy op harde grond of op ’n klip geval het, het sy seergekry.
Rothea se sin vir rigting is daarmee heen en sy weet nie watter kant toe sy moet begin aansukkel nie. Waar is die huis? Haar perd?
Haar oë soek na die kol doringbome waarvoor sy so ’n vrees gehad het. Hulle was vorentoe. En anderkant hulle lê die rantjie, dan die opstal ... Die bome is skuins na regs, nie waar sy hulle verwag het nie. Ook baie verder weg. Sy vee die sand uit haar mond en konsentreer daarop om een voet voor die ander te plaas. Om haar verstand helder te hou en haar aan te moedig, tel sy haar treë. Ná elke vyftig rus sy. Dan weer vyftig, miskien sestig, as sy die krag het ...
Sy moes Ilse nie so kwaad gemaak het nie. Dit was haar eie skuld dat die meisie haar humeur verloor het. Barbara sou nie omgegee het wat Ilse Bauer van haar dink nie. Sy sou haar skouers opgehaal en die skelname van haar afgeskud het.
Eers toe Rothea koelte voel, besef sy sy het die bome bereik.
Sal Ilse haar nie dalk kom soek nie? Wat was Ilse se bedoeling? Dat die perd moet skrik en haar afgooi?
Carl het gesê op die plaas is dassies en toe Rothea ’n blaf hoor, aanvaar sy dis een van hulle. Sy weet nie watter geluid ’n dassie maak nie en hier sal nie ’n hond in die veld wees nie. Gelukkig is dassies nie aggressief nie. Hulle sal haar nie aanval nie en dis al wat op die oomblik saak maak. Dit, en om een voet voor die ander te sit en aan te hou loop.
Die das is egter reusagtig toe hy om die rots storm – baie groter en beweegliker as wat Rothea verwag het. Die bruin lyf flits tussen die lang buffelsgras en miershope deur, net ’n streep wat hier en daar grondvat. Rothea vryf oor haar oë, bang sy yl, en om beter te kan sien. Tóg ’n hond?
Die volgende oomblik is die groot grysbruin lyf by haar, blaffend en stertswaaiend en met ’n tong wat haar hand lek.
“Wat sien jy, Fritz?” vra Dieter se stem ver weg.
Sy vryf haar oë, maar die newels gaan nie weg nie. Dis wensdenkery, besef Rothea. ’n Produk van ’n oorvrugbare verbeelding wat haar laat glo Dieter is hier.
Selfs die klank van naderende perdepote word vir Rothea deel van die droombeeld. Sy weet hulle sê ’n perd is ’n slim dier, maar Salamander sal nie terugkom om te kyk wat van haar geword het nie. En dis nie een van Dieter se Weimaraners hierdie wat haar hand lek nie. Dis ’n dassie.
“Fritz?” roep Ilse. “Het jy haar gekry?”
Die hond blaf opgewonde en nog een kom by om aan Rothea te snuif. Die perdepote word harder. Iets anders as ’n hondeneus raak aan haar. ’n Hand en ’n arm vat om haar en hou haar vas.
“Is jy beseer?” vra Dieter besorg.
Ilse kom met ’n waterbottel aangehardloop. “Ek was mal van bekommernis! Dit was my fout. Ek moes van beter geweet het as om jou die karwats te gee. Salamander is nie aan sulke rowwe behandeling gewoond nie.”
Rothea neem ’n sluk water. Die karwats vir háár gegee! Wie is deurmekaar, sy of Ilse?
“Ek kon Salamander nie inhaal nie, kon julle ná ’n ruk ook nie meer sien nie. Dis toe dat ek besluit het om huis toe te jaag en Dieter en die honde te kry om na jou te gaan soek. Wat het gebeur? Het Salamander jou afgegooi?”
“Ja. Nee ... Ek het self afgeval. In sand.”
“Dankie tog, ons het jou gekry en jy is ongedeerd.”
“Ons moet Rothea by die huis kry. Sy ly aan skok,” sê Dieter.
Sy een arm gaan om Rothea se middel, die ander om haar knieë. Hy tel haar op sy perd se rug. Met ’n arm steeds om haar lyf, steek hy sy voet in die stiebeuel en klim agter Rothea op.
Ilse frons. “Is julle twee se gesamentlike massa nie te swaar nie? Laat ek Rothea liewer by my neem.”
Dieter skud sy kop. “Jy is nie sterk genoeg om haar vas te hou dat sy nie afval nie.”
Teen haar rug is Rothea van die veiligheid van Dieter se breë skouers bewus, wat haar teen die bewegings van die perd stut. Deur die dun materiaal van sy hemp kan sy die hitte van sy lyf voel deurslaan. Hy ruik na tabak en naskeermiddel. Sy wens die rit hou jare lank aan: net sy en Dieter, met Ilse en die wêreld om hulle afgesluit, ver weg ... Net die klank van die perd se hoewe en die gekwetter van vinke om die middagstilte te versteur. Wat kan ’n meisie meer vra as om net so styf te sit teen die breë bors van die man wat sy bo alles liefhet?
Rothea is in ’n heerlike droom, wat aan skerwe spat toe hulle tuis kom. Sy verwag om Dieter te sien toe haar ooglede lomerig oopgaan. Maar die eerste wat sy sien, is Albie wat met sy voete en al bo-op die balkonreling voor sy kamer staan. Die glasdeur op die eerste verdieping agter hom staan wawyd oop en hy is besig om te kyk of hy handeviervoet op die smal ysterstawe van die reling kan loop.
Sy vergeet van Dieter. Die newels verdwyn om haar yskoud en skielik nugter te laat. Nee ... Nee, asseblief nie, pleit sy woordeloos. Nie ’n tweede keer in vier dae nie ... sy glyval uit Dieter se arms van die perd se rug af en begin hardloop.
Dieter is egter vinniger as sy en eerste by die sydeur.
“Bly hier!” gebied hy Rothea. “Ek sal hom daar afkry. Moenie na hom roep of skree nie. Jy of Ilse moenie sy aandag probeer trek nie.”
Rothea is dankbaar dat Dieter hier is om oor te neem. Maar sy kan nie op die stoep wag nie, nie wetend of hy betyds was nie. Toe hy die trappe drie-drie ophardloop, storm sy bewerig agterna.
’n Ry ballonne en gevlegde kreukelpapier hang in Albie se kamer. ’n Tafel is ingebring, waarby Olga Richter, Carl en Hanna sit. Dit lyk soos ’n gevriesde tablo – die drie mense, elk met ’n teekoppie en ’n koekbordjie, wat almal regop sit en Dieter verbaas agterna staar.
Rothea pyl op die glasdeur af, met Ilse kort op haar hakke. Dieter is daar. By die balkonreling, sy arms om die klein figuurtjie terwyl hy hom aftel.
“Ou grote, ek dink nie jy moet sommer hier loop nie. Doen dit eers wanneer jy in ’n sirkus is,” sê hy rustig.
“Waar’s Albie?” vra Carl, skielik bekommerd oor waarheen almal so haastig op pad was.
“Veilig,”