Sarah du Pisanie Omnibus 7. Sarah du Pisanie
jy my nie kan verdra nie, en dat jy my in jou hart verag?”
Die seer roer diep in Alet.
“Hoekom sê jy nie liewer dat jy my verag nie? Dit sal die hele waarheid wees.”
Alet byt haar kieste vas. Sy wonder wat hy sal sê as sy hom hier moet vertel dat haar onbetroubare, agterbakse hart haar lankal in die steek gelaat het, dat hy hom aan die kant van die vyand geskaar het. Want al wat met hom in hierdie stadium verkeerd is, is dat hy siek is . . . siek van die liefde! ’n Ongevraagde, voor-op-die-wa liefde vir hierdie egoïstiese, verwaande, foutsoekerige man.
“En buitendien, jy het haar tog seker vertel van jou kollega se swak reputasie . . . Dat sy al die mans binne trefafstand verlei . . . en wanneer sy die saak nie meer kan hanteer nie . . . wanneer dit vir haar te warm word, dan vlug sy.” Die sarkasme drup uit haar stem.
“Nee, ek het nie! Ek dra nie stories aan nie en ek luister nie na skinderstories omtrent ander mense nie.”
“Foei tog! Hoe edel! Wel, ék luister daarna en as ek nie genoeg weet nie, dan trék ek dit uit hulle uit. Ek verplig hulle om my die laaste krieseltjie sappige skindernuus te vertel. Ek dreig hulle, ek pers hulle af en ek skep ’n sadistiese behae daarin . . .” Sy krom haar vingers soos ’n roofdier en sper haar oë oop terwyl sy probeer om die genot wat sy veronderstel is om daaruit te put, na hom uit te straal.
Louis gooi sy kop agteroor en skater dit uit van die lag.
“Baie goed, juffrou Fourie. Ek dink jy moes liewer drama op universiteit gestudeer het.”
“Dit is nie nodig nie, meneer Erlank. Al wat ek op hierdie oomblik nodig het, is ’n blitskursus in ‘Hoe om jou skoolhoof te vermoor’ .”
Weer eens klink Louis se skaterlag oor die stil werf.
Hester loer by die agterdeur uit en ’n stil, beterweterige laggie kom lê om haar lippe. Sy neurie ’n vrolike deuntjie terwyl sy die meel van die rak afhaal om vir die kinders pannekoek vir aandete te bak . . .
Die paadjie na die kraal word nouer en Louis vat haar liggies aan die elmboog om haar voor hom uit te stuur. Sy ruk haar arm vererg los.
“Ek laat nie enige man toe om aan my te klóú nie, meneer Erlank . . . Dit is mos die woord wat jy so graag gebruik.”
Louis haal gelate sy skouers op.
“Maak soos jy wil. Ek wou maar net manierlik wees. Ek het geen begeerte om aan jou te . . . klou nie. Ek is nogal kieskeurig aan wie ek vat en aan wie nie.”
Alet voel soos ’n drakie; sy is seker daarvan die stoom trek by haar neus en ore uit so kwaad is sy.
Die pragtige kalfies met hul slap oortjies laat Alet egter gou haar gramskap teenoor hul baas vergeet. Hulle kom vriendelik nader en probeer om aan haar vingers te suig.
Louis laat haar ’n rukkie alleen by die kalfies. Die kinders het hulle egter gesien en die vier ouer kinders kom soos warrelwinde aangehardloop.
“Ag, juffrou, is hulle nie te pragtig nie?”
“Juffrou moet dat hulle aan juffrou se vinger suig.”
“Wanneer gaan hulle na hul mammas toe, juffrou?”
Alet lag en trek Truia se arm deur hare.
“Julle praat almal gelyk. Ek dink meneer is nou besig met die koeie. Hulle melk nou en dan los hulle so ’n bietjie melk vir die kalfies. Sodra hulle die koeie uitkeer, dan gaan drink die kalfies.”
Dit is ook nie lank nie of die eerste koeie kom in die kraal in. Hulle gaan staan rustig en herkou en bulk ’n paar keer. Die kalfies ken dadelik hul eie ma’s en storm op hulle af, die kort stertjies soos waaiertjies agter hulle.
Die ou Afrikanerkalfies word met groot liefde deur hul ma’s gelek, maar kalf se kind is baie meer geïnteresseerd in sy kos as in sy bad.
Die kinders hou vir Alet by die kraal besig met hul honderd-en-een vrae. Die skemerte het al sag oor die stil, pragtige plaas gedaal, toe staan hulle nog daar.
Die kinders is behoorlik onder hul voete toe hulle terugstap huis toe. Alet sorg dat daar minstens twee van die kinders tussen haar en Louis is, sodat hy nie weer aan haar hoef te raak nie.
Die kinders kan hul oë nie glo toe hulle aansit vir aandete nie. Die ete bestaan uit ’n berg pannekoek en ’n yslike beker melk. Daar is nog koue vleis en brood ook, maar daarna kyk die kinders nie eens nie.
Ná die ete gaan haal Hester die groot Familiebybel van die rak af en gee dit vir Louis aan. Hy kyk fronsend na haar, maak die Bybel oop en lees ’n kort stukkie. Nadat hy die Bybel toegemaak het, sit hy ’n paar oomblikke met sy hande stil daarop, voordat hy sy kop buig en ’n kort gebed doen.
Hester se oë is onnatuurlik blink en Alet wonder stilweg of dit ook dalk een van die dinge is wat Louis langs die pad verleer het . . . toe hy so besig was om homself te vind.
Louis kyk skielik in Alet se oë wat nog peinsend op hom rus. “Toe, Alet, speel jy vir ons op die klavier, dan sing ons ’n paar liedjies.”
Alet staan sonder teëstribbeling op en maak die klavier oop. Haar vingers gly liggies oor die klawers. Die klavier se klank is helder en suiwer, asof dit gereeld bespeel word. Nuuskierig wonder sy of dit Hester of Louis is wat dit gebruik.
Hulle sing ’n paar hallelujaliedere, maar die kinders is doodmoeg en word ook sommer ná die derde liedjie deur Hester bed toe gestuur.
“Gaan help jy eers die kinders om gebad te kom, Martha. Ek en Alet sal afdek.” Hester organiseer almal.
Hulle neem net die skottelgoed kombuis toe en Hester wil niks hoor van skottelgoed was nie. Daar is oorgenoeg hulp op die plaas en dit is iets wat maar tot môreoggend kan wag.
Alet is self moeg, maar etiket vereis darem dat sy ’n rukkie by haar gasvrou op die stoep moet gaan sit en gesels.
Dit is heerlik koel op die stoep. Die veld is stil en rustig met net die krieke se geskril om die nagstilte te versteur. Veraf blaf ’n hond.
“Die veld is droog, nè, Ma? Dit sal vanjaar vroeg moet reën en baie reën, anders gaan ons swaarkry. Die beeste lewe omtrent net van voer.”
“Daar steek die afgelope paar weke kort-kort wolkies op. Dit is mos darem ’n goeie teken. Ons hou maar duim vas dat die gaste vir ons reën gebring het.”
“Ja, ons hoop maar so. As dit net reën, sal daar nie so baie werk wees nie.”
Hester sug.
“Ja, my kind. Ek weet die werk is baie . . . en ek hou nie daarvan dat jy elke vakansie so hard moet werk nie. ’n Mens moet die een of ander tyd rus.”
Louis lag saggies.
“Ma se ou seuntjie is darem nog groot en sterk. Hy kan nog hou tot die end van die jaar toe.” Hy loer in die donker na Alet. “Die probleme daar in Walvisbaai is egter baie meer aftakelend vir die gees as die droogte hier op die plaas.”
“Ai, my kind, dit was so onnodig dat jy ooit hier moes weggaan. Dit was onnodig dat jy gaan onderwys gee het. Jou pa het maar net op ’n universiteitsloopbaan aangedring sodat jy altyd iets kon hê om op terug te val as die boerdery die dag nie meer betalend is nie.” Sy sug diep. “Maar jy weet dit tog . . . destyds toe jy die eerste keer hier op Usakos gaan onderwys gee het, toe het Pappa nog gelewe en toe al het julle besluit dit sou net vir een jaar wees. Ek het destyds vir jou gesê weghardloop sal nie help nie.”
Sy bly verskrik stil toe sy besef dat hulle ’n gas in die geselskap het.
“Ekskuus tog, Alet! Jy is ook so stil. Ek wil darem nie ons familiegeraamtes nou uit die kas haal nie.”
“Ma kan maar praat. Sy ken die storie.”
“Werklik!” Hester klink bly verras. “Dit is die eerste mens vir wie jy die storie vertel het . . . nè, boeta!”
Alet sit geskok op haar stoel. Die donkerte maak dat