Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua
“En as sy haar humeur verloor, Wouter?” Teresa kyk hom met ’n afwagtende glimlaggie aan, maar wonder heimlik wat sy gevoel vir die rooikop werklik is, want dat Lecia besonder aantreklik is, kan niemand betwis nie.
“As sy haar humeur verloor, stuit sy nie vir die duiwel nie, laat staan nog ’n mens. Sy sal jou, sonder om ’n oog te knip, presies vertel wat sy van jou dink. Daarna sal sy jou padlangs na die warmplek toe stuur,” antwoord Wouter met ’n ondeunde trek in sy oë. Hy draai weer na Deon en vervolg ernstig: “Ek sou julle jong mans aanraai om lig te loop vir daardie rooikop. Sy laat nie met haar speel nie.”
Nes Wouter dwaal ook Deon se blik in die rigting van die vure waar ’n aantal jong mense nou begin aanstaltes maak om die vleis te braai. Lecia en Frans is tussen die groep, en dis duidelik dat sy die aand geniet, want haar klokhelder laggie klink telkens duidelik tussen die ander s’n op.
Intussen hang Teresa nog steeds aan Wouter se arm asof hy haar eksklusiewe eiendom is, asof sy vrees dat ’n ander meisie hom straks van haar kan weglok. Sy voel nie juis lugtig vir die plaaslike meisies se aantreklikheid nie, maar met Lecia op Blouberg vertrou sy die vrede glad nie. Sy het mos duidelik gesien hoe die ouens mekaar verdring om met haar kennis te maak, hoe hulle elke beweging van haar dophou en . . . nou ja, Wouter is ook maar net ’n man, en hulle twee is nie eens verlangs familie van mekaar nie. Nee, daardie rooikop se teenwoordigheid op Blouberg gaan vir haar, Teresa, nog baie kommer en probleme skep.
“Ek dink ons kan ook maar na die vleisbraaivure se kant toe staan,” doen Wouter aan die hand. “Dit lyk my dit gaan sommer lekker daar.”
“Ja, laat ons gerus gaan,” stem Deon saam. “Ek wil graag saam met daardie rooikoppie gaan vleisbraai.”
“Ek dink jy is ’n bietjie laat,” help Wouter hom reg. “Ek sien die meisietjie is reeds besig om vir Frans te help. Ek hoop die man hou sy oog oor haar en kyk dat sy nie haar hande staan en verbrand nie.”
Nie een van die twee mans merk die frons tussen Teresa se oë op nie. Haar gesig is weggedraai, dus sien hulle nie hoe haar oë ’n oomblik op skrefies trek en haar lippe saamgepers word nie. Sy hou niks daarvan dat Wouter so begaan is oor Lecia nie. Hy was nog nooit oor háár hande begaan as sy hom met die vleisbraaiery gehelp het nie.
Sy doen haar bes om haar ergernis te verbloem, maar kan nie help nie om effens suur te sê: “Wel, ek moet sê jy klink baie begaan oor Lecia se hande, Wouter.”
“Lecia is ’n begaafde pianiste en orreliste,” antwoord hy bedaard. “Het jy nie geweet dat sy ’n musiekonderwyseres is nie, Teresa? Die klein gifangeltjie het twee jaar lank in Rome in die musiek gestudeer. Sy het maar eers nege maande gelede van die buiteland af teruggekeer.”
“Na twee jaar in die buiteland vind sy ons bepaald ouderwets en platvloers,” meen Teresa, maar Wouter tree dadelik vir die rooikop in die bresse.
“Nee, die buiteland het gelukkig nie van haar ’n uitheemse mens gemaak nie,” weerspreek hy Teresa. “Lecia is net ’n moderne stadsjuffertjie wat op Blouberg probeer rigting vind, maar sy sal nog regkom. Ek voorspel dat sy oor ’n jaar ’n uitmuntende boer en tuisteskepper sal wees.”
Hulle nader die vleisbraaivure en sluit hulle by die vrolike jongklomp aan. Tot Teresa se ergernis neem Wouter ’n plek langs Lecia in en begin sonder meer met die braaiery help. Sedert sy aankoms het sy geprobeer om hom net by haar te hou, maar nou het sy geen ander keuse as om hom met die jongklomp te deel nie.
So onder die grappies en gelag deur is die vleis eindelik gebraai en elkeen kan smul aan die geurige stukkies braaivleis, bier, soutigheidjies en versnaperinge wat op die tafels uitgestal is.
Nadat almal klaar geëet het en die vure reeds dood is, kondig oom Ben aan dat die jong mense op die voorstoep kan dans as hulle daarna voel. Hy is nou wel ’n ouderling, maar na sy mening kan jong mense erger dinge doen as dans.
’n Paar uitgelate jong mans skreeu hoera, en toe tou al wat jong mens is na die voorstoep, wat twee kante van die huis beslaan. Die luidsprekers word na die stoep toe gedra, en kort voor lank beweeg almal op die ritmiese maat van die musiek oor die breë stoep.
Dit gaan jolig. Een uitgelate ou los meteens sy dansmaat en maak ’n paar wilde ritteldanspassies soos ’n hoender waarvan die kop afgekap is. Toe gryp hy die meisie weer om die lyf en swaai haar dat haar voete net hier en daar grondvat.
“Hiert, jou lekker ding!” roep hy verspot uit en glimlag dat sy tande wit skitter.
Lecia, wat met Frans dans, skater soos sy lag vir die stuitige kêrel se manewales. Haar blik val op Wouter en Teresa wat styf teen mekaar dans. Dit tref haar meteens dat Wouter sedert hul aankoms hier op Goeiehoop nog die hele tyd in Teresa se geselskap verkeer.
Sý is natuurlik die meisie op wie hy verlief is, die meisie wat so skielik en onverwags in sy hart gekruip het, meen Lecia. Sy dink aan die lang, skraal en blonde Teresa met die groot, sielvolle blou oë, fynbesnede neus en mooi, ovaalvormige gesig. Sy is beeldskoon en . . . Wel, sy lyk so sag en minsaam, stu Lecia se gedagtes voort. Geen wonder dat Wouter op haar verlief is nie. En te oordeel na die manier waarop sy die hele middag aan sy arm gehang het, is sy bepaald ook smoorverlief op hom . . . Tog is daar iets aan haar gesig wat nie met haar minsaamheid strook nie. Dis haar mond. Daardie harde trek om haar mond getuig nie van minsaamheid nie . . .
“Waaraan dink jy so ernstig, meisietjie?” dring Frans se stem meteens deur haar gedagtes. “Ek het jou ’n vraag gevra, maar dit lyk my jy het my nie eens gehoor nie.”
Sy kyk hom aan en glimlag ondeund. “Vra maar weer, ek sal jou hierdie keer hoor,” kom haar antwoord duidelik tergerig.
“As jy my langer met daardie ondeunde oë aankyk . . .”
“Jy dwaal van die onderwerp af, Frans,” herinner sy hom. “Wat het jy flussies gevra?”
“Ek wil weet of jy elke tweede dans met my sal dans,” sê hy. “Ek besef natuurlik dat die ander kêrels my dit nooit sal vergewe as ek jou vir elke dans vra nie, dus vra ek jou maar vir elke tweede dans. Is dit in orde?”
Sy knik bevestigend. “Ek hou nogal daarvan om met jou te dans. Jy trap ten minste nie op my tone nie.”
’n Sagte laggie is al antwoord wat sy van Frans kry, maar na ’n rukkie vra hy weer: “Mag ek jou ná die party huis toe neem, of het jy met jou eie motor gekom?”
“Ek het saam met Wouter gekom,” antwoord sy, “en hy sal dit bepaald waardeer as jy my huis toe neem. Ons het vanoggend ietwat van ’n woordewisseling gehad, gevolglik verkeer ons nie juis op vriendskaplike voet nie . . . Ja, ek dink dit sal beter wees as jy my huis toe neem, Frans.”
Soos afgespreek, dans Lecia elke tweede dans met Frans. Sy merk op dat Wouter, wat haar nog nie een keer vir ’n dans gevra het nie, elke tweede dans met Teresa dans. Sy is trouens nie verbaas dat Wouter haar nog nie vir ’n dans gevra het nie. Hy het haar vanmiddag in die motor tog baie duidelik laat verstaan dat hy niks meer met haar te doen wil hê nie en in die vervolg net die opdrag uitvoer waarmee oom Isak hom belas het.
Vir Lecia is dit duidelik dat daar nou ’n kloof tussen haar en Wouter is, en sy kan nie juis sê dat sy daarvan hou nie. Sy het nog al die tyd, sonder dat sy eens daarvan bewus was, op sy vriendskap en bystand staatgemaak om haar deur die moeilike dae op Blouberg te onderskraag. Maar vanaand het hy baie duidelik getoon dat sy nie meer op sy vriendskap moet staatmaak nie. In die vervolg sal sy seker maar self moet sien kom klaar.
Toe Teresa ’n paar minute voor twaalfuur aankondig dat dit nou die laaste dans gaan wees, is Lecia skoon verbaas toe Wouter haar vir die dans vra. Sy is daarvan bewus dat hy haar nie so styf teen hom vashou soos wat hy Teresa vasgehou het nie – of was dit maar Teresa wat so styf teen hóm gedans het?
Dit is ’n stadige, dromerige wals. Lecia wonder of Wouter die dans so baie geniet soos sy. Hy het nog nie ’n woord gesê sedert hy haar vir die dans gevra het nie, en sy gesig lyk vir haar vreemd stil en geslote.
“Jy hoef nie vir my te wag wanneer jy gereed is om te ry nie, Wouter,”