Christine le Roux Omnibus 5. Christine le Roux
berigte hardop voor.
“Ek gaan môreoggend huis toe,” sê hy die laaste middag vir Nicoline. “Wat gaan dan van hom word?”
“Ek sal nog kom,” sê sy verbaas. “Het jy gedink ek sal hom net los? Buitendien, my motor ry al vanself smiddae na werk hierheen. Ek kan nie meer onthou wat ek vantevore gedoen het nie.”
“Maar Nico,” sê hy nugter, “jy moet aanvaar dat dit dalk geen effek op hom het nie. Die verpleegster vertel my die prognose in gevalle soos syne is swak en selfs al sou hy sy bewussyn herwin, sal hy heel waarskynlik . . . wel, breinskade hê.”
“Bog,” sê sy kalm. “Mens moenie opgee nie. Hy kan nie vir homself baklei nie, iemand moet dit namens hom doen.”
“Ek stem saam en ek kan nie aan iemand beter as jy dink nie,” sê hy. “Dis net dat ek nie wil hê jy moet onrealisties wees nie.”
“Dennis,” sê sy, “kan jy onthou hoe jy daardie eerste paar dae na die ongeluk gevoel het?”
“Natuurlik. Ek was baie deurmekaar en alles was so seer en . . . ”
“Het jy geweet ons is by jou? Was jy bewus van Ma en Pa en my en Rosa?”
“Ja. En dit was baie belangrik vir my. Ek weet wat jy probeer sê, sus. Glo my. Ek wil net nie dat jy jou hart en siel in iets gooi wat geen . . . wat nie . . . ”
“Moenie jou oor my kwel nie,” glimlag sy. “As ek nie hier sit nie, loop ek tog net vir kwaadgeld rond.”
“Dis waar,” stem hy saam. Dan val sy oog weer op die blomme langs Kurt Ollsen se bed en hy glimlag.
Dokter Hofmeyr het nog nie weer tydens besoekure ’n draai kom maak nie, maar die vorige dag toe hy daar was om sy pasiënt te sien, het hy eers na die bos helderkleurige blomme langs die bed gekyk en toe na Dennis. “Jou suster?” het hy gevra.
Dennis het geknik.
“H’m,” het dokter Hofmeyr gesê en die gordyne om die bed toegetrek.
Dis vir Nicoline vreemd toe sy die kamer instap nadat haar broer weg is. Dit het so ’n bekende en gerusstellende ruimte geword. Sy het laas as kind so onbekommerd by haar broer gekuier soos hier. Nou is die bed leeg, netjies oorgetrek, onpersoonlik. Sy boeke en lêers, sy eet- en drinkgoed, die blomme, alles is weg. Die bedkassie blink leeg en funksioneel.
“Dis nou net ek en jy, Kurt,” sê sy en tel sy hand op. “Tot daar ’n nuwe pasiënt kom. Ek kla nie, jy het nooit vir Dennis gesien nie, maar glo my, hy is die beste broer wat ’n meisie kan hê. Ek het ’n duisend dode gesterf toe Rosa my daardie middag bel om te vertel wat gebeur het. Hy was so stukkend, en later die ene pype en goed.” Sy skud haar kop, kyk hom ondersoekend aan. “Ek het jou nooit in die eerste weke gesien nie. Jy het seker ook nie goed gelyk nie. Op die oomblik lyk jy nie sleg nie, net ’n bietjie bleek. Jy beter wakker word voor dit winter is anders gaan jy al jou sonbruin verloor.” Met haar vingertoppe raak sy aan sy slaap. “Die kneusplek is omtrent weg. Hulle skeer jou elke oggend, jy lyk glad nie sleg nie.” In haar hart dink sy dat hy, om die waarheid te sê, ’n besonder aantreklike man is. Sy speel met sy vingers. “Wat het jy gedoen, Kurt? Watse werk? Nie met jou hande nie, dis vir seker. Jou vingers is sag en fyn. Mooi hande.” Sy staan op. “Miskien staan dit op jou kaart.” Sy haak die pasiëntekaart af en begin lees en op daardie oomblik swiep dokter Hofmeyr se wit jas deur die deur.
“Dis persoonlike mediese gegewens,” sê hy, vat die kaart uit haar hand en kyk haar berispend aan. “Nie vir elke Jan Rap en sy maat om te lees nie.”
“Ek wou net sien wat hy doen,” sê sy seergemaak.
“Hy doen niks nie.”
Die gekwetste gevoel begin plek maak vir ergernis. Soos altyd. “Ek kan dit sien,” sê sy bitsig. “Ek bedoel watse werk hy gedoen het. Bloot te oordeel na sy hande . . . ”
“Behoede my,” sê hy. “’n Palmleser.”
Dis asof ’n wit lig voor haar oë flits so kwaad is sy. “Moet jou nie verspot hou nie,” sê sy. “Om ’n dokter te word, het jy ’n mate van intelligensie nodig. Jy weet wat ek bedoel.”
“Hy was ’n dosent,” sê hy sonder om op die belediging te reageer. “In fisika. Ek twyfel dus of jy wat vakgebied betref met hom kan kommunikeer.”
“Dit was ook nie my bedoeling nie,” antwoord sy kwaad, alhoewel dit wel was wat sy in gedagte gehad het.
“As jy my nou sal verskoon,” sê hy koud, ruk die gordyne om die bed toe en los haar langs die leë bed.
Sy gaan staan voor die venster, haar arms oor haar bors gevou, haar voet tikkend op die vloer. Buite word die bome kaler, die lug lyk stowwerig en rooi. Sy kyk op haar horlosie. Neil kom haar halfagt haal, hulle gaan fliek, maar sy het nog genoeg tyd. Sy moet net haar hare was en iets eet. Toe sy weer die geluid hoor van gordyne wat oopgeskuif word, draai sy terug.
“O, jy is nog hier,” sê dokter Hofmeyr vir haar. Hy lyk gekweld eerder as kwaad, asof hy van haar vergeet het, sy gedagtes besig met belangriker sake. “Jy kan maar oorneem.”
Sy bly staan waar sy is. “Ek het nie die minste begeerte om oor te neem nie. Kan jy nie verstaan dat dit nodig is dat iemand met hom praat nie?”
“Ek het natuurlik nie die tyd om geromantiseerde novelles te lees nie,” sê hy. “Of moet ek liewer sê, geromantiseerde verslae oor komas nie. Jy moet my vergeef.”
Sy byt op haar tande oor die sarkasme en reageer nie.
“Bly net weg van sy kaart,” waarsku hy. “Dis vertroulike inligting.”
“Ek is ook nie elke Jan Rap en sy maat nie,” kap sy terug. “As jy verby jou eie belangrikheid kan kyk, het jy dalk al opgemerk dat hier niemand anders is nie. Nie Jan Rap of een van sy maats nie. Dis net ek wat by hom sit. En jou handskrif is totaal onleesbaar. Jou inligting is veilig. Ek weet nie wat jy op laerskool geleer het nie, maar dit was beslis nie om mooi te skryf nie.”
Hy glimlag vir die eerste keer en dit, meer as sy vyandigheid, maak haar stil. Om sy oë en langs sy mond verskyn klein lagkreukeltjies, dit transformeer sy hele voorkoms. “Dit hang natuurlik alles af van hoe ’n mens oor sulke dinge voel,” sê hy. “Vir party mense is voorkoms belangriker as inhoud.” Toe swaai hy om en verdwyn in die gang af.
Sy gryp Kurt se hand vas en druk dit so hard dat hy sekerlik sou protesteer as hy wakker was. “Oe!” sê sy tussen geklemde kake deur. “As ek nie so vasbeslote was om jou te probeer help nie, Kurt, het ek nou geloop en nooit weer teruggekom nie. Jou dokter is . . . Wel, ek veronderstel hy het jou tot hier gehelp, maar glo my, as ek jy was, het ek ’n ander een gekry.” Sy swaai om toe sy voetstappe by die deur hoor, voorbereid om die rusie voort te sit. Maar dis nie weer dokter Hofmeyr nie, dis ’n jong man met vlasblonde hare wat haar vraend en verras aankyk.
“Aangename kennis,” sê hy. “Ek het nie besef . . . Is u ’n kennis van doktor Ollsen?”
“Soort van.” Sy staan op, steek haar hand uit. “Nicoline Kruger.”
“Helmut Aaken,” sê hy en haal ’n kaartjie uit sy binnesak.
Sy lees dit, frons effens omdat sy nie haar bril op het nie. “A, die konsul. Ja. Ek is baie bly om u te ontmoet, want daar is nogal baie wat ek u wil vra.”
Hy loop nader na die bed, kyk af na die lewelose man en lyk bekommerd. “Nog geen verbetering nie,” sê hy.
“Nee,” erken sy. “Maar dis nog te gou. Ek gee nog lank nie moed op nie.”
Hy kyk na haar asof hy nie verstaan wat sy bedoel nie. “Het u hom hier ontmoet? Ek is baie bly, want ons soek . . . ”
Sy wys na die bed. “Ek het hom letterlik hier ontmoet. Wel, jy kan nie sê ontmoet nie, want hy het my nog nooit gesien nie. My broer was in die ander bed, dis hoe ek van meneer . . . ek bedoel dóktor Ollsen bewus geword het. Ek het vir hom jammer gevoel omdat hy nooit besoekers kry nie en