Christine le Roux Omnibus 5. Christine le Roux
nader trek. Die gruis druk in haar knieë en sy voel die kielierige gevoel soos haar kous skeur en begin leer. Net toe sy regop kom, haar bene uitgestrek soos ’n kameelperd wat water drink, kug iemand agter haar. Verskrik swaai sy om, haar hand nog op haar knie waar die fyn swart kous nou ’n pienk gaatjie het.
“Wat máák jy?” vra dokter Hofmeyr.
Sy herken hom eers nie sonder sy wit jas nie. In die donkerte smelt sy pak weg teen die agtergrond, dis net die lig van die straatlamp wat sy hare blond maak.
“My sleutels het geval,” sê sy stroef.
“En jou kous het geleer.”
“Soos jy kan sien, ja.”
Hy skud sy kop en maak klikgeluidjies met sy tong. “Die wêreld straf party mense regtig swaar,” sê hy, sluit die motor langs hare oop en ry weg.
Sy is so kwaad dat sy omtrent nie kan sien waar sy ry nie. Die vermetelheid van die man! Wie is hy om haar te oordeel? Om haar af te maak as ’n ydele vroumens vir wie ’n stukkende kous die enigste tragedie kan wees? Sy bly kwaad totdat sy onder die stort staan, maar toe sy daarna haastig haar hare droogblaas en besluit wat om aan te trek, probeer sy van hom vergeet. Hy is nie belangrik nie.
“Word tog gou wakker, Kurt,” sê sy terwyl sy haar gesig grimeer. “Hoe gouer jy gesond word, hoe gouer hoef ek daardie man nooit weer te sien nie.”
Hoofstuk 4
“Jy is vreeslik ingedagte,” verwyt Neil haar toe hulle ná die fliek sit en koffie drink. “Ek het nie gedink die fliek is besonder goed nie. Wat is dit daaromtrent wat jou so diep laat dink?”
“Dis nie die fliek nie, dis iets anders.” Sy glimlag, probeer haar aandag by hom bepaal.
“Vertel,” nooi hy. “Ek is altyd bereid om te luister en raad te gee as ek kan.”
“Dis die man wat langs my broer in die hospitaal gelê het. Hy is nog daar, dis my broer wat weg is.” Sy vertel kortliks wat met Kurt gebeur het en hoe sy betrokke geraak het.
Hy luister aandagtig. “Dis nie eintlik my terrein nie, soos jy weet. Ek werk met syfers, nie met mense nie, maar ek onthou tog dat . . . ” Dit lyk asof hy hard probeer om iets te onthou. “Wat was die mense se naam nou weer? In elk geval, dit was hulle kind. Dokters het ook hoop opgegee, maar die ouers het volhard. Hulle het aanhoudend met hom gekommunikeer al het hy nie gereageer nie. Vandag hardloop daardie kind rond asof daar nooit iets met hom verkeerd was nie. Ek sal vir jou uitvind. Miskien kan jy met hulle gaan gesels.”
Sy lyk verleë, ’n ongewone toestand vir haar. “Ek matig my seker aan,” erken sy. “Ek is nie familie van hom nie. Dis net dat iemand . . . iemand moet help. Die personeel kan onmoontlik heeldag langs sy bed sit en met hom praat.”
“Dit moet frustrerend wees vir hulle,” sê hy. “’n Mens weet tog hoe ’n dokter oor sy pasiënt voel.”
Sy verbaas haar oor sy insig. “Jy klink asof jy weet waarvan jy praat. Ek dog jy sê jy werk net met syfers?”
“Ek het familie in ander beroepe.”
“Ek begryp.” Nadat hy haar afgelaai het en sy gereed maak om te gaan slaap, erken sy dat Neil ’n baie gawe man is. Daar is iets gerusstellends omtrent hom, hy laat haar dink aan Dennis.
Die volgende oggend bel Neil haar en gee haar die naam en telefoonnommer van die mense na wie hy die vorige aand verwys het. “Ek het dit by Freek se meisiekind gekry,” sê hy. “Gaan gesels met die mense.”
“Wie’s Freek?”
“My neef.”
“Die een wat rooikoppe pes?”
“Einste,” lag hy.
Sy bel dadelik die mense, ’n vrou antwoord en toe sy verduidelik waarom sy bel, is die vrou meer as gewillig om haar te help. “Wanneer wil u kom?” vra sy.
Nicoline dink hard. “Ek werk bedags en direk na werk gaan ek hospitaal toe om met Kurt – die pasiënt – te gesels. Kan ek in my etensuur kom? Waar woon u?”
Die vrou gee haar adres en dis nie te ver nie. Op pad eet Nicoline sommer ’n toebroodjie in haar motor, maar toe sy daar kom, het die vrou ook broodjies en tee reggesit.
“U moes nie moeite gedoen het nie,” protesteer sy. Terwyl die tee geskink word, vertel sy baie kortliks hoe dit gebeur het dat sy van Kurt bewus geword het.
“Dis sleg,” sê die vrou dadelik. “Hy moet nooit alleen wees nie. As jy nie met hom praat nie, moet jy musiek speel.” Sy het ’n skraal, intense gesig; wanneer sy praat, brand daar ’n lig in haar oë en trek haar kakebeen saam van vasberadenheid.
“Vertel my alles,” sê Nicoline.
Die vrou sit terug in haar stoel en begin vertel. Nicoline luister aandagtig, verwonderd oor wat uitgerig kan word as ’n mens weier om op te gee. Hulle het beurte geneem, die vrou, haar man en ’n ouer suster. Wanneer die een die siek kind se bed verlaat het, het die ander een oorgeneem. Hulle het vir hom sy geliefkoosde stories vertel, musiek gespeel, liedjies gesing. Hulle het bandopnames gemaak van sy maats wat praat en dit vir hom teruggespeel. Hulle het volstrek geweier om te aanvaar dat hy nie gesond gaan word nie.
“Maande lank het ek gelyk soos iets wat uit die wasgoedmandjie gekruip het,” lag die vrou. “Ek het myself nie die tyd gegun om my hare te was nie.”
“Ek kan dit nie doen nie,” erken Nicoline. “Ek werk, ek kan net in die middae gaan.”
“Maak bandopnames,” stel die vrou voor. “Speel dit vir hom wanneer hy alleen is.” Sy gaan voort, vertel van die oomblik toe die kind die eerste keer gereageer het, van die lang pad na volkome genesing. “Dis nie so dat hy wakker word en meteens sy ou self is nie. Dit het maande van terapie gekos voor hy weer kon praat, loop, alles doen wat hy vantevore gedoen het.”
Die gesprek met die vrou bedruk Nicoline. Sy is gevul met bewondering vir die mense wat so hard gewerk het, maar terselfdertyd ook met ’n gevoel van ontoereikendheid en dit laat haar moedeloos voel. Die kind het sy ouers se stemme gehoor, dit was sy geliefdes wat die hele tyd by hom was. Bekende klanke en stemme het mettertyd tot sy bewussyn deurgedring. Dis nie die geval met Kurt nie. Hy ken haar van geen kant af nie. Haar stem is vir hom onbekend en die vreemde taal waarin sy praat, irriteer hom moontlik net.
Tog hou sy nie op om te gaan nie. Elke middag sit sy langs sy bed, hou sy hand vas, praat met hom. Saans, as sy nie uitgaan nie, begin sy bandopnames maak en ’n week later neem sy haar draagbare radio en oorfone saam hospitaal toe.
“Of jy hiervan gaan hou, weet ek nie,” sê sy vir Kurt toe sy alles op die bedkassie neersit. “Ek het geen idee waarvan jy hou nie. Klassieke musiek? Rockmusiek? Ek weet nie. Ek het vir jou stukkies van alles opgeneem. As iets jou irriteer, moet jy wakker word en so sê. Dan weet ek.” Sy het selfs ’n redelik ingewikkelde wetenskaplike bespreking oor die radio opgeneem. Vir haar klink dit soos Grieks, maar miskien weet hy waaroor dit gaan. Sy leun oor hom nadat sy die radio agter die bed ingeprop het en skuif die oorfone oor sy kop. Terwyl sy die sponsagtige oorfone mooi oor sy ore skuif, word sy bewus van ’n beweging agter haar.
Dis dokter Hofmeyr, die eerste keer in meer as ’n week dat sy hom sien. “En nou?” vra hy, sy stemtoon neutraal.
“Nou gaan ek vir hom musiek speel.” Sy kyk nie na dokter Hofmeyr nie, sy hou haar besig met die aanskakel van die band. “Ek wonder hoe hard moet ek dit stel.”
“Nie te hard nie.”
Sy gaan sit op die stoel langs die bed en tel Kurt se hand op. “As ek ’n stuk musiek opgeneem het wat jy nie kan uitstaan nie, moet jy my hand druk,” sê sy.
“Hy kan jou nie hoor nie. Hy het dan oorfone oor sy ore,” sê dokter Hofmeyr.
“Dit maak nie saak nie,” sê sy koppig.
Hy loop na die venster toe, leun met sy rug teen die ruit en