Christine le Roux Omnibus 5. Christine le Roux
“Net iemand wat ek raakgeloop het wat my altyd kwaad maak.”
“Kom sit hier by my,” nooi hy en tik die sitplek langs hom op die bank.
“Nee, ek is gemaklik hier, dankie.” Sy krul haar bene onder haar in op die groot ou leunstoel oorkant hom.
“Wat is dit?” vra hy. “Weet jy, ons gaan nou al weke lank uit en jy laat my nie eers toe om jou hand vas te hou nie.”
“Ek weet. Dis hoe ek daarvan hou.”
“Jy wil nie vasgehou word nie?”
“Nee,” sê sy kortaf.
“Hoekom nie? Hou jy nie van my nie?”
“Natuurlik hou ek van jou!” Sy roer haar koffie ergerlik. “Dit het niks daarmee te doen nie. As ek nie van jou gehou het nie, het ek nie saam met jou uitgegaan nie.”
“Jy wil net nie dat ek aan jou vat nie?”
“Presies,” sê sy verlig. “En kan ons dit daar laat? Ek is nie nou lus vir diep ontledings nie.”
“Was jy nog altyd so of is dit net ek?” vra hy belangstellend.
“Ek was nog altyd so.”
Hy lig sy hande. “Goed, goed, ek baklei nie met jou nie. Ek is tevrede soos dit is.”
Sy begin ontspan. Neil is so ’n gemaklike mens, dink sy dankbaar. Hy maak haar nooit kwaad nie.
“Jy lyk nietemin baie mooi vanaand,” merk hy op. “Jy was ongetwyfeld die mooiste meisie op die bal.”
“Dit was nie ’n bal nie en daar was baie ander, veel mooier vrouens.”
“Ek twyfel.”
“Luister, Neil,” sê sy en leun vorentoe, albei haar hande om haar beker koffie. “Belowe my een ding. Dis baie belangrik, ek wil hê jy moet my in die oë kyk en belowe.”
“Wat?” vra hy laggend. “Ek wil eers hoor wat dit is.”
“Belowe my jy sal nie verlief raak nie.”
“Op wie? Op jou? Dis klaar te laat om dit te belowe.”
Ontsteld sit sy terug. “Ag nee, jy terg net.”
“Ek spot nie,” sê hy ernstig. “Hoe kan jy my vra om so iets te belowe?”
Sy lyk ongemaklik. “Dit gaan net alles bederf. Kompliseer.”
“Nie noodwendig nie. Ek is ’n geduldige man. Maar sê my . . . ” Dis nou sy beurt om vorentoe te leun, haar intens aan te kyk. “Wat van jou? Raak jy nooit verlief nie?”
“Nee,” sê sy bot.
“Nooit nie?”
“Nee.”
Hy kyk haar deur skrefiesoë aan. “Ek glo dit nie.”
“Wel, dis waar. En kan ons nou oor iets anders praat?”
“Wat het gebeur?” vra hy. “Iets moet gebeur het om jou so te maak. Vertel my daarvan.”
Sy spring op, tel die fles met koffie op en skroef dit oop. “Hou op. Jy is ’n rekenmeester, nie ’n sielkundige nie.” Sy lyk gevaarlik, hy kan sien sy bedoel wat sy sê. Toe hy ’n ruk later vertrek, wend hy ook geen poging aan om haar te soen nie.
Die volgende oggend slaap sy laat, maak haar woonstel skoon, was wasgoed en gooi potplante nat. Teen die middag trek sy haar sweetpak en hardloopskoene aan, besluit om uit die stad te ry en baie ver te gaan draf, maar eers moet sy met Kurt gaan praat. Sy is teleurgesteld om te sien Hendrik se bed is leeg en sy skakel dadelik die radio aan en sit die oorfone reg.
“Ek is jammer, Kurt,” sê sy. “Jou kamermaat is al weer weg en niemand het vir jou musiek gespeel nie. Dis een rede waarom jy nou moet gesond word: jou kamermaats verlaat die hospitaal een vir een en jy bly elke keer agter.” Sy hou aan met praat en voel opgebeur toe hy keer op keer haar hand druk. Dit word egter laat en sy wil nog gaan hardloop, dus kyk sy die kassette deur, kies een om vir hom te speel en wil net die oorfone om sy kop sit, toe sy dokter Hofmeyr sien inkom.
“A,” sê hy en kyk haar op en af. “Waarheen en saam met wie is ons vandag op pad?”
“Ek gaan nou hardloop,” sê sy kortaf. “Ek hardloop elke dag.”
Teen sy sin lyk hy beïndruk. “Is dit so?”
“En ek hardloop alleen,” voeg sy katterig by.
“Ek ook,” verras hy haar. “Maar dis nie veilig vir ’n meisie om alleen te hardloop nie. Neem een van jou talle mansvriende saam.”
Sy byt op haar tande, maar bly kalm. “Hoeveel mansvriende ek het, het regtig niks met jou te doen nie.”
“Dis waar,” sê hy en buig oor Kurt. “Ek bewonder net jou kapasiteit.”
“Wat is dit veronderstel om te beteken?” vra sy kwaad.
“Niks nie, niks nie. Het Kurt weer vandag gereageer?”
“Ja,” sê sy stug. “Ek het nie besef oom Hendrik gaan so vinnig ontslaan word nie. Niemand het dus vanoggend vir hom musiek gespeel nie.”
“Oom Hendrik is nie ontslaan nie,” sê hy gelykmatig. “Hy is gisteraand oorlede, kort ná jy hier weg is.”
Sy staar na hom, haar mond gaan oop en toe. “Dis nie waar nie,” fluister sy. “Hy was nie ernstig siek of so iets nie. Hy was al op die been na die operasie en alles.”
“Ek weet. Dit was baie onverwags. Hartaanval.”
Sy kyk na die leë bed, die skoon bedkassie, alles net soos dit gelyk het nadat Dennis weg is. “Nee,” sê sy. “Hy was so . . . ” Sy druk haar hand teen haar mond terwyl trane oor haar wange loop.
“Ek is jammer,” sê hy simpatiek.
Verblind deur trane vroetel sy met die oorfone, skakel die radio aan en draai weg. “Ek gaan nou hardloop,” sê sy gesmoord.
Hy vat haar aan die skouer. “Wag vir my. Ek is nou klaar. Net agter my huis is ’n groot park waar ek altyd hardloop. Ons kan saam draf. Ek het dit ook nodig.”
“Nee,” sê sy verdwaas. “Hoekom moet ek . . . ”
“Omdat ek so sê.” Sy stem is ferm en hy stap reeds saam met haar by die deur uit. “Ry agter my aan.”
“Maar . . . ” Sy vee oor haar wange met die agterkant van haar hand. “Jy’s nie aangetrek nie.”
“Weet jy hoe vinnig kan ek aantrek?”
Sy moet erken hy is reg. Sy ry agter hom aan tot by ’n huis in ’n té digbegroeide tuin. Hy vra vir haar of sy wil inkom, maar sy wys dit van die hand en letterlik vyf minute later kom hy weer uit, geklee in ’n sweetpak en hardloopskoene nes hare.
“Kom,” sê hy beslis. “Sluit jou motor.”
Sy blaas haar neus, druk haar sleutels in haar sak en begin langs hom draf.
Die eerste tien minute is sy nie van veel bewus nie behalwe die geluid van hulle klappende skoensole en die gehyg van hulle asem. Hoe kon dit gebeur het? herhaal dit oor en oor in haar kop. Gister was hy nog gesond. Gister het hy nog grappe gemaak, vertel wat hy alles gaan doen as hy eers by die huis is, met Kurt gepraat, die verpleegsters geterg. Hoe kan soveel energie net ophou bestaan?
“Kom,” sê dokter Hofmeyr streng langs haar. “Moenie begin voete sleep nie. Hardloop!”
“Ek sleep nie my voete nie,” sê sy en versnel haar pas. Haar hare swiep oor haar gesig, in die hardloop soek sy in haar sak na die sweetband wat sy altyd om haar voorkop skuif en sit dit aan. Ten spyte van die koue, droë winterlug voel sy hoe sweet die trane op haar gesig vervang, hoe haar kop leeg word van troebel gedagtes.
Toe hulle ná byna ’n halfuur