Christine le Roux Omnibus 5. Christine le Roux
lê,” mompel sy.
Hy loop agter haar aan, staan en kyk hoe sy onder die hoop komberse – bo-op die duvet gestapel – inkruip. “Jy is siek,” merk hy op.
“Net ’n verkoue,” mompel sy. “Wat wou jy vertel van Kurt?”
“Hy het vanoggend sy oë oopgemaak. Ek het verwag om jou vanmiddag langs sy bed te sien, maar die suster vertel my jy was Saterdag laas daar.”
“Ek is jammer,” sê sy tussen haar klapperende tande deur. “Onder die omstandighede het ek gedink dis dalk nie ’n goeie plan om my verkouekieme oor hom te blaas nie.”
“Kry jy koud?” vra hy en kyk krities af na die verwarmer. “Dis soos ’n hoogoond hierbinne.”
“Een oomblik kry ek koud, dan weer warm.”
Hy staan nader, bekyk die botteltjie pille langs die bed. “Is dit al wat jou dokter voorgeskryf het?”
“Ek het nie ’n dokter nie. Die apteker het dit gegee.”
Hy lyk ontevrede. “Wat bedoel jy jy het nie ’n dokter nie?”
“Ek word nooit siek nie, wat moet ek met ’n dokter maak?” Sy begin weer warm kry en stoot die beddegoed effens weg. “Vertel my van Kurt. Dis mos ’n goeie teken, is dit nie?”
“Baie goed. Ek is tevrede.” Hy buk oor haar en hou sy hand vlugtig teen haar voorkop. “Jy brand van die koors. Dis nie net ’n verkoue nie.”
Sy knik. “Ek het self so begin dink, ja. Ek sal maar môre ’n dokter soek.”
“Ek is nou hier.”
Sy lek oor haar droë lippe en steek haar hand uit na die glas water op die bedkassie. “Jy’s nie ’n huisdokter nie en ook nie myne nie.”
Hy antwoord nie dadelik nie; dis asof hy nadink oor wat sy pas gesê het. “Al het ek in ’n ander rigting gespesialiseer, het ek dieselfde basiese mediese kennis,” sê hy dan. “Glo my, ek weet wat ek doen.”
“Ek wil net slaap,” sug sy.
Hy buk weer af en met sy vingers betas hy die kliere agter haar ore en in haar nek. “H’m,” sê hy. “My tassie is nog in die motor. Ek het nie besef dit gaan ’n professionele besoek wees nie. Ek is nou weer terug.”
“Los my,” kla sy. “Ek sal môre dokter toe gaan.”
“Die Hippokratiese eed wat ek afgelê het, verhoed my om sommer weg te loop van ’n siek persoon,” sê hy koel.
Terwyl hy weg is, sluimer sy in. Sy is te koorsig en deurmekaar om regtig te weet wat sy voel en sy kan nie stry dat sy dankbaar is nie. Die man het haar al baie kwaad gemaak, maar wat sy op die oomblik nodig het, is ’n dokter en dis wat hy is.
Toe hy terugkom, is hy baie professioneel. “Lê soontoe,” gebied hy haar, “dat ek op die rand van die bed kan sit. Dis nie ’n hospitaalbed nie, my rug sal ingee as ek so gebukkend moet staan.”
“Dis my huis,” sê sy gebelg, maar skuif nietemin dieper in. “Jy kan my nie hier hiet en gebied nie.”
“Hou op praat.” Hy druk ’n koorspen onder haar tong in en tel haar pols tussen sy vingers op.
Sy moet noodgedwonge stilbly en sy moet erken: sy mooi, koel vingers op haar pols is ’n vertroosting. Hy frons toe hy die koorspen uithaal en lees.
“Dis gevaarlik om ’n hoë koors sommer net sy gang te laat gaan,” sê hy berispend. “Jy moes lankal by ’n dokter gewees het.”
“Hoe moes ek weet hoe hoog dit is? Ek besit nie ’n koorspen nie.”
“Een van jou vriende?” vra hy. “Een van jou talle vriende het sekerlik so iets.”
Sy vererg haar op die plek weer. “Sal jy ophou om te impliseer dat ek –”
“Maak jou mond wyd oop,” sê hy koel. “Ek wil in jou keel kyk.” Hy lig met sy flitsie in haar keel en klik sy tong. “Baie onverantwoordelik,” sê hy streng. “En dit van iemand wat altyd so beterweterig is. Was jou keel nie seer nie?”
“Natuurlik,” sê sy en druk haar hand teen haar keel. “En ek weet nie wie jy is om my te beskuldig van beterweterigheid nie. Jy is die onplesierigste dokter wat ek nog ooit geken het.”
“Ek dog jy ken geen dokters nie.”
“Oe!” Sy kners op haar tande en ruk die komberse weer tot onder haar ken. “Jy het nou jou diagnose gemaak, jy kan maar loop.”
“Ek is nog nie klaar nie.”
Dis meteens te veel vir haar. Dit grief haar diep dat sy so swak is, maar sy voel so miserabel dat al haar parmantigheid daarmee heen is. Sonder dat sy dit kan keer, rol warm trane oor haar gesig. “Loop!” sê sy gesmoord.
“Ek is jammer,” sê hy meteens op ’n heel ander stemtoon. “Ek is regtig jammer. Ons sal verder baklei wanneer jy weer gesond is.” Hy haal sy stetoskoop uit en begin haar nagklere voor oopknoop.
“Wat doen jy nou?” vra sy ontsteld en klou die voorpante vas.
“Ek moet na jou hart en longe luister,” sê hy redelik.
“Nee! Jy kan nie.”
Hy sit terug. “Hoekom nie?”
“Jy is nie . . . dis nie asof jy my dokter . . . ”
“Ja?” moedig hy haar aan. “As ek nie jou dokter is nie, wat is ek dan?”
Sy bly stil, want sy weet regtig nie wat om daarop te antwoord nie.
“Kom, juffrou Kruger,” sê hy. “Jy is nie ’n blosende tiener nie en jy was seer sekerlik al in jou lewe by ’n dokter.”
Sy gee die stryd gewonne, knyp net haar oë styf toe, maar toe die koue metaal van die stetoskoop teen haar bors raak, gil sy.
“Wat is dit nou?” vra hy. “Ek maak jou tog nie seer nie?”
“Dis koud!”
Hy lig die stetoskoop op en vryf die metaalskyf tussen sy hande warm. “Jammer. Is dit beter so?” Die volgende paar minute praat hy nie, vra haar net om diep asem te haal, op haar maag te draai, te hoes. “Ek is klaar,” sê hy dan. “Knoop maar toe.”
Sy doen dit, so oorhaastig dat sy sukkel met die knope. Hy is oor sy tassie gebuig en toe sy weer sien, hou hy ’n inspuitingnaald in sy hand. “Wat nou?” vra sy ontsteld.
“Nou gaan ek jou ’n inspuiting gee. Draai op jou sy en laat ons asseblief nie dit ook in ’n driebedryfdrama verander nie.”
Sy is te oorstelp om te protesteer, sy gil net weer toe sy die naald voel.
“Ek het kleuters wat makliker pasiënte is as jy,” merk hy op toe dit verby is. Hy haal ’n boekie uit sy binnesak, kyk daarin en tel die telefoon se handstuk langs haar bed op. Hy rammel iets af wat vir haar onverstaanbaar is en sit weer die handstuk neer. “Die apteek sal die antibiotika stuur,” sê hy. “Ek sal hier wag tot dit kom.”
“Dis nie nodig nie, ek kan loop tot by die voordeur.”
“Ek het niks beters om nou te doen nie,” sê hy kalm. “Dink jy ek kan vir ons gaan tee maak?”
“Gaan jou gang. Alles is in die kombuis.” Nadat hy weg is, lê sy en wroeg aan haar onstuimige gedagtes. Daar moet iets verkeerd wees, dink sy verward. Sy moet sieker wees as wat sy dink, want hoe anders kan sy verklaar hoe sy voel? Warm elektriese strome wat tot in haar tone skiet wanneer ’n dokter aan haar bors raak, is totaal onaanvaarbaar. Dit moet die koors wees. Sy ken nie sulke gevoelens nie, dis emosies wat sy twaalf jaar gelede diep begrawe het. Dis ou sensasies van jare gelede wat begin wakker word en sy sal dit nie toelaat nie. Onder geen omstandighede nie!
Hy kom terug met twee koppies tee en sit hare langs die bed neer. “Hoekom lyk jy so beangs?” vra hy. “Die