Christine le Roux Omnibus 5. Christine le Roux
hoor voetstappe knars op die teer en swaai om. Peter kom na hulle toe aangestap met ’n vreemde uitdrukking op sy gesig. Sy retireer vinnig terug na haar motor toe.
“Middag, Pa,” sê hy en skud sy pa se hand. “Ek is jammer ek het jou so laat wag.” Maar terwyl hy praat, gly sy oë skerp van Nicoline na die ouer man.
“Jy kon langer weggebly het,” verseker sy pa hom. “Ek en juffrou Kruger het baie lekker gesels.”
“Julle het mekaar ontmoet?”
Sy sluit haar motor oop, gooi haar handsak in en tree vorentoe om die ouer man se hand te skud. “Tot siens,” sê sy vinnig voordat nog vrae gevra kan word. “Geniet u aand.” Sy skuif agter die stuurwiel in en wens hulle wil nie vir haar kyk nie, want om haar lang bene in te vou, is ’n kuns.
“Dis die mooiste meisiekind wat ek in baie jare gesien het,” sê die ouer dokter Hofmeyr en kyk sy seun ondersoekend aan. “Sy laat selfs ’n ou wewenaar soos ek goed voel.”
Peter maak vir sy pa die motordeur oop. “Sy het ten minste ’n dosyn mansvriende,” sê hy kortaf. “As dit besonder druk gaan oor ’n naweek moet sy hulle skeduleer sodat sy twee per aand kan inpas. Kom, ons moet ry.”
Nicoline ry huis toe en besluit dat sy haar lippe moet toewerk en haar gedrag verander. Sy praat te veel, sy vertel te veel, sy maak te gou vriende. Peter Hofmeyr se dunk van haar is klaar so laag, sy moes dadelik gery het toe sy uitgevind het dat die ouer man sy pa is. Dan haal sy haar skouers op. “Wat maak dit saak?” sê sy hardop. Hy is nie belangrik nie en sy is laat. Sy sal moet wikkel om reg te wees wanneer Neil kom.
Sy trek ’n nuwe uitrusting aan. ’n Liggeel gebreide pakkie, die rompie kort, die bostuk lank. Sy dink sy lyk mooi en toe sy Neil se gesig sien, weet sy hy dink ook so.
“Hoe gaan dit?” vra hy. “Jy lyk pragtig.”
“Dankie.”
Hy neem haar na ’n restaurant waar hulle lank en lekker eet. Sy geniet dit, soos sy altyd alles saam met hom geniet.
Dis nog betreklik vroeg toe hy haar terugneem huis toe en sy nooi hom in vir koffie en skakel die verwarmer aan. Toe die sitkamer warm word, trek hy sy baadjie uit en nooi haar om langs hom op die bank te kom sit. Sy weifel eers, besluit dan dat sy dit sal doen. Sedert die aand toe sy so siek was, het sy baie gedink. Sy voel steeds skaam oor die onbeheerste sensasies waarvan sy daardie aand bewus geword het, sensasies wat sy vir altyd dood gewaan het, maar dit het iets wakker gemaak. ’n Rusteloosheid, ’n vergete verlange na aanraking.
“Moenie so ver weg sit nie,” sê hy.
Sy skuif effens nader, nog op haar hoede. “Is jou koffie reg?”
“Soos altyd.” Hy steek sy hand uit, speel met die glansende hare in haar nek. “Is jy nou weer heeltemal gesond?”
“O ja,” verseker sy hom. “Ek is jammer ek het ons afspraak verlede naweek gekanselleer, maar ek het nog bietjie pap gevoel. Ek sou nie goeie geselskap gewees het nie.”
“Dit maak nie saak nie. Ek het saam met my neef gekuier.” Hy noem nie dat hy tog seergemaak was omdat sy hom so summier weggewys het nie. Hy wou kom kuier, al was sy siek. Juis omdat sy siek was. Hy sit sy arm om haar skouer en trek haar effens nader, versigtig om nie te vinnig te beweeg nie. Hy kan nie help om soos ’n skoolseun te voel nie. ’n Skoolseun wat vir die eerste keer sy meisie bioskoop toe neem en met hart en siel hoop sy gaan hom toelaat om haar hand vas te hou.
Nicoline bly sit. Haar eerste reaksie was om sy hand weg te stoot, maar aangesien sy besluit het om haar verharde emosies ’n kans te gee, byt sy op haar tande en bied geen weerstand nie. Sy tel nietemin haar koppie op en drink eers ’n slukkie.
“Nicoline,” sê hy intens. “Sit jou koppie neer en kyk na my.”
Sy gehoorsaam, draai haar kop en kyk hom vraend aan.
“Mag ek jou soen?”
Sy knik gelate. Hy trek haar nog nader, laat sak sy kop en soen haar. Sy wag dat iets moet gebeur, sy wil weer die warm, skokkende strome in haar lyf voel, maar niks gebeur nie, haar lippe bly onbeweeglik onder syne.
“Wil jy my nie terugsoen nie?” vra hy gekrenk.
Sy onderdruk ’n klein suggie en probeer weer, maar sy kan dit eenvoudig nie doen nie. Sy kan nie passie opwek waar daar niks is nie. As sy egter gehoop het hy sal daarin berus, het sy dit mis. Hy trek haar ru nader en begin haar soen met ’n hartstog wat haar verskrik. Sy probeer loskom, maar hy hou haar styf vas, sy soekende hande nou orals oor haar lyf.
“Nee!” hyg sy en ruk los. “Moenie dit doen nie!” Sy spring van die bank af op en bly in die middel van die kamer staan.
Hy leun terug op die bank en met sy een hand vee hy sy hare van sy voorkop weg. “Hoekom nie, Nicoline? Jy weet mos ek is lief vir jou.”
“Nee,” sê sy weer. “Ek het jou gewaarsku. Moenie dit doen nie. Moenie vir my lief word nie.”
“Wat is verkeerd met jou?” vra hy heftig, nie meer die broederlike man by wie sy so veilig voel nie. “Liewe aarde, hoe oud is jy? Byna dertig. Ons is volwassenes, Nicoline! Ons is nie twee lomp tieners op die agterste sitplek by die inry nie.”
“Niks is verkeerd met my nie,” sê sy koud. “Ek dink jy moet miskien nou huis toe gaan.”
“Nie voor ons hierdie ding uitgepraat het nie.”
“Wat is jou idee van uitpraat?” vra sy. “Om my teen my wil vas te trek?”
“Nee!” kreun hy en vee oor sy gesig. “Ek is jammer, maar jy is besonder naïef vir iemand van jou ouderdom.”
“Hou op om van my ouderdom te praat. Daar bestaan geen reëls wat sê wat ’n mens op ’n sekere ouderdom moet doen nie!”
“Hoe kan jy dan so naïef wees?” vra hy hard. “Ek is lief vir jou, ek wil jou hê. Ons is volwasse, ons weet wat ons doen.”
“Ek is nie so seker daarvan nie,” sê sy en haar stem bly koud.
Sy is nie net vir hom kwaad nie, sy is ook teleurgesteld in haar eie reaksies. Sy het gehoop hy gaan iets in haar wakker maak en dit het nie gebeur nie.
Hy tel sy koudgeworde koffie op en drink dit in een teug op. Sy kyk na hom, gaan dan versigtig oorkant hom sit. “Ek is jammer, Neil,” sê sy dan sagter. “Ek wou nie ons verhouding bederf nie.”
“En om my te soen, sal dit bederf?”
Sy knik. “Ja.”
“En jy beskou dit nie as onnatuurlik nie?”
Sy haal haar skouers op. “Ek kan dit nie help nie. Ek kan nie help as ek so reageer nie of so voel nie. Jy moet dit net verstaan.”
“Ek probeer,” sug hy. “Die hemel weet, ek probeer al baie lank.”
“Wat verwag jy dan?” vra sy. “Wil jy hê ek moet op my tande byt en toelaat dat jy doen wat jy wil?”
“Nee. Ek sou dit haat.”
“Gee my meer tyd. Gee my nog ’n kans. Ek hou van jou en ek geniet jou geselskap. Ons kan . . . ”
“Wat het gebeur, Nicoline?” vra hy sag. “Wat het gebeur om jou so te maak?”
Sy staan op, maak die koppies bymekaar en antwoord nie. “Dis laat,” sê sy. “Ek sal bly wees as jy nou ry. Dankie vir die lekker ete.” Sy bly staan totdat die deur agter hom toegeklik het. Toe druk sy haar hande oor haar oë en begin huil.
Dis nog skaars lig die volgende oggend toe is sy al wakker en trek haar sweetpak en hardloopskoene aan. Sy gryp haar motorsleutels en ry na die park toe naby Peter se huis. Dis nog baie koud en daar is bykans niemand in die park nie. Sy begin dadelik hardloop en teen die tyd dat sy die roete die derde keer omgaan, is dit asof haar kop begin ooptrek. Die swaar, dowwe gevoel van mislukking en tekortkoming begin lig, sy konsentreer op haar asemhaling, sy kyk na