Tryna du Toit-omnibus 8. Tryna du Toit
jy die naaste aan oom Jacob. Jy is ’n Lessing, sy eie broerskind. Miskien het hy besluit om hom geleidelik te onttrek …”
“Oom Jacob hom onttrek?” sê Tommie bitter. “Dan ken Ma die oubaas maar swak.”
“Dis tyd dat hy hom begin onttrek! In elk geval, ek is seker daar gaan interessante dinge gebeur wat net tot jou voordeel kan wees.”
As sy ma net kon weet! dink Tommie.
“Ek hoop Ma is reg,” sê hy swaar. “Ons sal maar wag en kyk wat gebeur. Ek hoop maar hy slag my nie lewendig af nie.”
Toe hulle opstaan van die tafel af, sê John vir Ansie: “Ek wil vanmiddag na die kloof gaan kyk. Wil jy nie saam met my ry nie?”
Ansie aarsel. “Wanneer wou jy gaan?”
“Sommer dadelik. Ouma Visser sê daar is ’n groot verskeidenheid wilde voëls. Ek wil my kamera en sketsboek neem.”
’n Oomblik weifel Ansie, maar dan skud sy haar kop.
“Die kloof is pragtig, en ek was van plan om nog soontoe te gaan. Maar ek kan nie nou gaan nie; daar is iets wat ek moet doen. Nee, moenie vir my wag nie. Ek weet nie hoe lank ek besig sal wees nie. Ry jy solank – jy sal die pad maklik kry. Ek sal miskien later kom. Neem jou swembroek saam – en natuurlik ’n verkyker. As jy belang stel, oom Jacob het pragtige boeke oor voëls. Kom, ek sal jou gaan wys.”
Sy neem hom na die studeerkamer en wys hom waar die boeke is.
John kyk na die titels van die boeke, haal een van hulle uit die rak en skud verwonderd sy kop.
“’n Merkwaardige oubaas!” Hy sit die boek terug in die rak en kyk op na die skildery wat bokant die kaggel hang. “Ek is bly ek het die voorreg gehad om hom te leer ken.”
’n Merkwaardige oubaas inderdaad, dink Ansie. Jammer dit het haar so lank geneem om dit uit te vind!
’n Paar minute later klop Ansie saggies aan Mercia se deur.
Mercia het ’n koel blou négligé aangetrek – die besondere blou wat haar so goed pas – en sy is besig om room aan haar gesig en nek te vryf. Oom Jacob, weet Ansie, is na die stalle toe. Dis al baie jare dat hy en Mercia afsonderlike slaapkamers het. As hy wil kom rus, sal hy na sy eie kamer toe gaan.
“Gaan jy slaap, of kan ek ’n bietjie gesels?” vra Ansie.
Mercia kyk vlugtig na haar.
“Die swem het my moeg gemaak en ek het effens hoofpyn. Ek wil graag ’n bietjie slaap. Waaroor wou jy gesels?”
“Ek wou sommer net gesels. Soos jy self gesê het, ons het die afgelope tyd min van mekaar gesien. Ek wil graag meer van jou toekomsplanne hoor en ek wil oor myself en my planne ook gesels.”
“Is dit Peet? Het jy besluit om met hom te trou?”
“Ek weet nie. Maar ek sal nou haas moet besluit! Ek kan Peet nie langer aan ’n lyntjie hou nie. Hy gaan Juniemaand Kaap toe – hy het ’n aanstelling by ’n hospitaal daar gekry – en hy wil hê ek moet saam met hom gaan.”
“Trou met Peet en gaan saam met hom,” sê Mercia. “Peet is ’n gawe jong man en sy ouers is welgesteld; hy sal seker eendag goed erf. Wat meer wil jy hê? Maar as jy nie omgee nie, ek het nie nou lus om te gesels nie. Dis warm en ek is moeg, ’n lekker ou slapie sal my goed doen. Ons gesels later weer.”
“Dis goed, ons kan later gesels. Ek wil net vir jou iets vra, dan sal ek dadelik gaan. Moenie die naweek met oom Jacob oor ’n egskeiding praat nie. Wag tot hy terugkom van Suid-Amerika af – dis tog net ’n paar weke …”
Mercia se gesig verhard.
“Ek is nie van plan om te wag tot Jacob terugkom nie. En dit help nie om te praat nie, Ansie, ek het klaar besluit. Ek weet nie waarom jy nou ewe skielik bekommerd is oor Jacob nie – ek verseker jou, hy het geen simpatie nodig nie. Toe, loop nou. Jy ontstel my net. Ek het jou gesê my kop is seer.”
Ergerlik pluk Mercia die gordyne toe om die kamer donker te maak. Wat sou met die kind aangaan? wonder sy. Al die jare het sy haar verset teen Jacob, nooit ’n goeie woord vir hom gehad nie. Waarom is sy nou skielik bekommerd oor hom? Wel, sy het geen plan om te wag nie! Jacob is oud, sy lewe is verby. Jacob het sy fabriek, sy sakebelange, sy werk is vir hom genoeg. Maar ’n vrou het liefde nodig, ’n man wat haar bemin, wat haar jonk en begeerlik laat voel.
Sy is nog jonk en sy weet sy is mooi, maar die tyd staan nie stil nie. Dis of die jare steeds vinniger verbygaan. Sy het Frank lief, sy het hom nodig. En as sy wag, is daar altyd die gevaar dat sy Frank verloor, dat hy iemand anders vind om haar plek in te neem.
Sy gaan badkamer toe en kyk in die helder middaglig na haar gesig in die spieël. Haar vel is nog verbasend sag en soepel, haar oë helder, en wanneer sy gegrimeer is, lyk sy nie ouer as Ansie nie. Haar lyf is soos ’n jong meisie s’n. Vitamines, hormoonpille, massering, dieet, al die middels wat die wetenskap tot sy beskikking het – dit help om die illusie van jeug en skoonheid te skep, maar dit kan nooit die tyd laat stilstaan nie. Elke dag as die son opkom, is jy ’n dag ouer en word dit moeiliker om die illusie van jeug en skoonheid te bewaar.
Wel, dis dan tot daarnatoe, dink Ansie toe sy na haar kamer toe stap. Sy kon maar net sowel saam met John gegaan het en haarself die moeite gespaar het. Sy kan nog saam met hom gaan as sy wil; hy is seker nog nie weg nie. Maar dis warm, die Bosveldson steek vandag genadeloos en sy het ’n behoefte om ’n bietjie alleen te wees, om na te dink oor haar gesprek met oom Jacob, oor alles wat die afgelope tyd gebeur het.
Ansie wag later die middag by die stal terwyl Nelson vir Cognac opsaal toe Tommie van die huis af oor die werf aangestap kom. Hy loop kop onderstebo, hande in die broeksak, en skop die los klippies venynig voor hom uit. Dit het blykbaar nie goed met sy onderhoud gegaan nie. Ansie aarsel, onseker of sy na hom toe moet gaan. Ouma Visser wou eers met haar gesels en dit het laat geword, die kloof lê reeds vol skaduwees. As sy wil ry, moet sy nou ry. Maar Tommie lyk so bekaf en verslae. Sy kan hom nie so los nie.
“Tommie!” roep sy, maar hy kyk nie op nie. Sy roep harder, maar hy maak of hy haar nie hoor nie. Moet sy hom maar uitlos sodat hy self tot bedaring kom? Maar iets in sy houding maak haar onrustig. As hy in so ’n bui is, moet hy liewer nie met die Ferrari ry nie.
Ansie hardloop na Tommie toe en roep weer na hom, maar hy steur hom nie aan haar nie. Sonder om die deur oop te maak, spring hy in die motor. Maar Ansie is dadelik by en voor hy besef wat sy doen, het sy die sleutel uitgetrek.
“Wat de duiwel doen jy? Gee hier my sleutel,” snou hy haar toe.
Ansie skrik toe sy Tommie se gesig sien. Die blou oë smeul, sy gesig is donker van woede, ’n spiertjie trek senuweeagtig in sy wang. Hy is in ’n verskriklike bui. Sy moet hom probeer kalmeer voor hy iets onbesonne aanvang.
“Wat gaan aan, Tommie?” vra sy dringend.
“Gee hier die sleutel,” sê hy boos.
“Ek het nie die minste plan om vir jou die sleutel te gee solank jy in so ’n bui is nie,” sê sy streng. “Wat het gebeur, Tommie? Waarom is jy so ontsteld?”
Hy bal sy vuiste saam op die stuurwiel.
“Ek haat hom! O, ek haat hom!” sê hy hartstogtelik. “Eendag sal ek hom nog vermoor!”
Nelson, wat intussen vir Cognac nader gebring het, staan ’n paar treë weg en kyk belangstellend toe. Daar is ’n sardoniese glimlag op sy gesig en Ansie is skielik self kwaad.
“Ruk jouself reg, Tommie,” sê sy koud. “En pas op wat jy sê.” Sy draai na Nelson toe. “Neem asseblief vir Cognac terug stalle toe. Ek sal haar netnou kom haal.”
Sy wag tot Nelson weg is, dan stap sy om en klim langs Tommie in die motor. ’n Rukkie sit sy stil langs hom. “Vertel my wat gebeur het,” sê sy. Haar stem is koel en gebiedend, en dis of hy na ’n rukkie verslap. Hy haal ’n slag diep asem, dan sê hy skor: “Ek is jammer. Ek het nie bedoel om my humeur so te verloor nie.”