Ena Murray Omnibus 39. Ena Murray
en so met dit bly hy werk uitdeel. Hy sou dit so gesê het, dink ek.”
“Ja. Dit klink nes Pa. Nou goed. Sluit af: beste groete en ek wag om te hoor hoe jy oor die saak voel en wat jy my aanraai om te doen. En dan sy naam.”
Die volgende dag in die skool is die tweeling besonder bedees, en hul klasonderwyseres kyk hulle agterdogtig aan. Hierdie skielike makheid vertrou sy glad nie. Of hulle het wel deeglik geskrik vir hul pa se dreigement. Aan die een kant is sy amper spyt om hulle skielik so voorbeeldig te sien. Dit sal haar beter pas as hulle liewer opgepak en weggestuur word kosskool toe.
Ook pouse is hulle skielik nie meer te sien tussen die bondel wat aan die speel is nie. Hulle sit eenkant onder ’n boom, elkeen met ’n pen in die hand. Langs hulle op die grond lê ’n stuk van ’n afgeskeurde brief met ’n handtekening daarop: Henk Beukes.
Bokkie se tong maak sulke slangkrulle by die hoek van haar mond uit soos sy konsentreer om daardie krul van Beukes reg te kry. “Ek weet ook nie vir wat moet Pa sy B so vol krulle maak nie. Is dit nodig?”
“Dis net een krul, maar ek kry daardie een draai nog net nie reg nie.”
“Haai, julle, kom speel saam!”
Hulle kyk gesteurd op en skud die koppe en ’n ander stem sê hoorbaar: “Ag, los hulle. Hulle is deesdae so otherwhaais.”
“Ons is g’n otherwhaais nie. Ons is besig.”
“Waarmee?”
“Dis ons saak. Los ons uit.”
“Kom ons speel. Hulle is vol groeipyne.”
Tokkie frons vererg. “Deksels, daar lui die klok al weer en ek het nog nie daardie krul reg nie.”
Op pad klaskamer toe kry Tokkie skielik ’n blink plan en stamp aan Bokkie. “Ek het dit nou!”
“Wat?” fluister Bokkie terug.
“Hoe om daardie naam presies soos Pa s’n te kry. Ons trek dit deur deurskynpapier af! Maklik!”
Die twee glimlag vir mekaar en trek dan weer hul gesigte sedig toe hulle die juffrou se blik op hulle gewaar. Toe maar, jong, vertel Tokkie haar stilswyend. Een van hierdie mooi dae gaan jy darem ’n ding sien! Wag maar!
Jy het verniet al jou lyf vetgesmeer vir ons pa. Weg is jy, pitjie, een van die dae! dink Bokkie vermakerig.
Daardie aand sluip hulle kaalvoet en in hul nagklere na hul pa se studeerkamer.
“Druk die deur goed toe, Bokkie. As tant An ons hier betrap ...”
“Sy sal nie wakker word nie. Sy snork dat die aarde dreun en gewoonlik slaap sy met haar dowe oor bo. Maak gou, jong. Netnou kom Pa vroeër huis toe as gewoonlik.”
Dis met een bewende voorvinger wat die belangrike brief getik word, en albei se hande voel sweterig toe dit eindelik klaar en uitgedruk is.
“Nou nog net vir die handtekening onderaan en dan kan ons dit gaan pos.” Die aftrekpapier waarop Henk Beukes se handtekening afgeneem is, word onderaan die brief vasgedruk en dan met ’n skerp potlood oorgetrek. Die merke van die potlood lê baie helder in die papier toe sy dit oplig en dis kinderspeletjies om die pen daarlangs te trek.
“Mag, dit lyk kompleet asof dit hy is wat daar geteken het,” spog Tokkie. Sy kan darem blink planne kry as dit moet!
“Ja, dit lyk goed. Kom nou, man. Tik die adres op die koevert dat ons hier kan uitkom.”
Toe alles klaar is, voel Tokkie hoe gouer die brief in die posbus is, hoe beter en veiliger. Jagershoek se strate is teen hierdie tyd van die aand reeds stil en hulle bereik die posbus veilig en ongesiens en kom ook so ongesiens weer in hul kamer terug. Daar kyk hulle mekaar breed glimlaggend aan soos twee oorwinnaars.
“Dink jy Pa sal daardie foto van hom mis?”
“Nee, ek hoop nie so nie. Hy het jare laas in die album rondgeblaai.”
Bokkie trek die beddegoed op. “Sjoe! As Pa ons moet betrap ...”
“Hy sal ons nie kosskool toe stuur nie. Hy sal ons China of Rusland toe stuur,” beaam Tokkie en trek dan haar skouers op. “Dit help nie om nou bang te word nie. Die brief is gepos.”
Bokkie lig haar op haar elmboog op. “Maar, Tokkie, hoe het jy dan gedink moet ons die twee by mekaar uitkry? Dit kan mos nie gebeur sonder dat Pa uitvind wat ons gedoen het nie.”
“Ja, ek weet, maar ... ek weet nog nie. Op die een of ander manier moet ons hulle by mekaar kry. Maar eers later. Terloops, onthou dat ons môre die kiekie saamvat en vir Sannie wys.”
5
Soos gewoonlik sit die twee skoonsusters buite op die stoep hul elfuurtee en drink, en Thelma merk op: “Die winter is aan die kom. ’n Mens kan al ’n byt in die luggie voel.”
Lara knik. “Ja. Ek het al gevoel dat die sonnetjie nie meer dieselfde krag as ’n paar weke gelede het nie.”
Vir ’n oomblik drink hulle in stilte, en Thelma merk op hoe die ander se oë telkens straataf dwaal. Sedert daardie brief gepos is, hou Lara die posbode fyn dop. Thelma kan elke keer die skaars bedekte spanning in die te skraal liggaam sien wanneer die posbode om die hoek kom en hul posbus nader. Elke keer kon sy ook die teleurstelling in die blou oë lees as daar dan niks is nie.
Ook nou sien sy hoe Lara na haar polshorlosie kyk. Dis duidelik wat sy dink. Die pos is laat vanoggend.
Sy voel ’n beklemming in haar saampak. Wat as daardie wewenaar van Wegdraai nie op Lara se brief antwoord nie? Dis belaglik om te dink dat ’n absolute vreemdeling se optrede so ’n invloed op ’n mens se lewe kan uitoefen, maar belaglik of nie, dis presies wat dit is. Sy weet nie wat hulle gaan doen as daardie man Lara nie antwoord nie.
Sedert daardie dag het daar ’n merkbare verandering ten goede by haar skoonsuster begin intree. Elke dag het sy stukkie vir stukkie meer tot die normale lewe teruggekeer. En hoewel Lara nie daaroor gepraat of daarna verwys het nie, het Thelma geweet: dis daardie advertensie, of hoe jy dit ook al noem, wat die keerpunt gebring het. Dis van daardie dag af dat Lara aanvaar het dat haar man en kinders dood is en dat sy alleen sal moet vorentoe. Maar dis ook van daardie dag af dat sy besef het ander het ook al die pad voor haar gestap en sy is nie alleen nie. Ander het al dieselfde vergruisende smart as sy ervaar ... en anderkant uitgekom.
Sy sit haar koppie neer, kyk ook straat toe, sien nog geen teken van die posbode nie en draai direk na die ander vrou.
“Lara ...”
“Ja?”
“Hoe voel jy deesdae? Ek bedoel nie liggaamlik nie, maar ... binnekant?” Dis nie eintlik wat sy wou sê nie. Sy wou haar skoonsuster waarsku om nie haar hart so op hierdie nuwe korrespondent van haar te sit nie. Die man sou seker baie briewe ontvang het en het moontlik Lara se brief eenkant toe gegooi.
Lara staar nog ’n rukkie na die straat, en dan draai sy haar kop en glimlag. “Liewe Thel, moenie so bekommerd lyk nie! Dit gaan al heelwat beter, soos jy self sien. Ek dink ek moet vir my werk soek. Miskien is dit my ledigheid wat maak dat ek so lank neem om oor die ding te kom.”
Thelma knik. Dis waar. Vir ’n gebroke hart is daar net een medisyne: harde werk. Maar Lara kon nie gouer gaan werk het nie, want hoewel haar beserings nie permanente skade berokken het nie, was dit ’n langsame pad na herstel. Sy is nou nog nie wat sy moet wees nie, maar liggaamlik skort daar eintlik niks met haar nie. Dis net haar gestel wat baie af is en wat tyd sal verg om reg te kom.
“Dis ’n goeie gedagte, maar ek dink jy is nog ’n bietjie te haastig daarmee. Jy gaan jou ooreis. Wag nog hierdie kwartaal en sterk eers heeltemal aan. Dan kan ons weer praat.”
Weer glimlag Lara haar glimlaggie wat so seldsaam die afgelope maande gesien is, en die oë wat na Thelma keer, blink dankbaar. “Hoe sal ek jou en Bert ooit kan bedank of vergoed vir jul bystand die afgelope maande? Julle was so dierbaar vir my. As julle nie daar was nie ...”
“Maar