Satyn Omnibus 3. Helena Hugo
sy plan is, tree hy rats vorentoe en kry haar om die lyf beet in ’n greep wat haar hulpeloos laat. Hy druk haar teen die bank vas terwyl sy hande oor haar lyf dwaal en na die gordel van haar japon reik. Saam met die bierwalm slaan ’n sweetreuk in haar neus op wat haar naar maak.
“ ’n Man is net ’n man, van vlees en bloed gemaak . . .” hyg sy nat mond teen hare. “ ’n Meisie soos jy maak ’n man mal! Ek is lus vir jou en ek wil jou hê . . .”
“Nee! Los my! Gee pad hier uit!”
Cecilia stoei en veg met al haar krag. Sy beur agteroor, ruk haar kop weg en stamp sy hande van haar af. Maar hy is ’n groot man en te sterk vir haar. Sy dagoud baard rasper ’n brandpyn teen haar keel. Sy arms pen haar op die rugleuning vas en sy vingers voel warm en sweterig onder haar japon in.
Sy klap sy hand weg, skop en soek wanhopig na ’n wapen om haar mee te verdedig. Sy is vaagweg bewus van materiaal wat skeur, terwyl sy spartel om weg te rol en onder sy swaar lyf uit te kom. Haar arm voel asof dit uit lit gerek word, maar met nog ’n sentimeter se strek en beur, tas haar vingers die kleipot op die koffietafel raak. Sy mors nie tyd om eers die gedroogde blomme en sade uit te gooi nie, gryp die boonste rand van die pot stewig vas en swaai dit in ’n boog deur die lug.
Sy is skraal gebou, maar daar is ’n seningrige krag in haar, wat sy alles ingesteek het agter daardie wye, swaaiende boog. Die swaar kleipot tref Leonardo teen die agterkop, in ’n ontploffing van skerwe, gedroogde agapante en tamboekiegras wat in alle rigtings vlieg.
Leonardo kantel dwars en val agteroor, bo van die bank af. Sy kop klap teen die hoek van die koffietafel en hy land met ’n plofslag op die teëlvloer. Sy oë kyk oormekaar. Sy een voet in die Bosveldstewel ruk-ruk ’n slag en dan lê hy stil.
Cecilia is spierwit geskrik en staar verbyster na die slap figuur. Daar is bloed teen sy slaap en dit lyk nie of hy asemhaal nie. Haar eerste gedagte is dat hy dood is, maar sy is te bang om na ’n pols of hartklop te voel.
Sy vou haar geskeurde japon oormekaar, klim bo-oor hom en steier ’n ent weg. Moet sy die polisie of ’n ambulans bel? Kunsmatige asemhaling toepas en hom probeer lawe? Sy wil nie aan hom raak nie. Aan die een kant is sy bang hy kom by en aan die ander kant bang hy is dood, of in ’n koma en herwin nooit weer sy bewussyn nie. Dit was selfverdediging, maar sal dit in ’n hof as versagtende omstandighede dien?
Toe sy hardloop om water en ’n nat handdoek te kry, hoor sy vanuit die badkamer hoe hy kreun. Sy bly staan, blaas haar asem in rukkerige stote uit en bid ’n dankiesê-gebedjie. Dan loer sy behoedsaam om die kosyn, onseker wat om te verwag. Die man gaan buite homself wees. Dalk nog steeds wellustig en nou ook vol wraak. Haar blik meet die grootte van die badkamervenster, maar daar is diefwering aan en sy sal nie kan uitkom nie.
“Suzy?” roep Leonardo krakerig uit die sitkamer.
Cecilia glip by die kombuis in. Sy gryp ’n swaar koperboompan vir ’n wapen en maak die agterdeur oop as ontsnaproete.
Sy loop sitkamer toe. “Ek sien jy leef . . . Moet ek ’n dokter kry?” vra sy kil.
Sy kop draai in haar rigting. Hy vryf oor sy gesig en swets onderlangs – iets van ’n feeks en ’n bleddie bitch en ’n klomp erger skelname – terwyl hy wankelrig op sy voete kom. Hy steier voordeur toe, maar bly staan om haar met rooi oë aan te gluur.
“Moenie dink jy gaan hiermee wegkom nie, jou cheap floozy! As ek dit nie kon doen nie, sal my prokureur dit doen – jou kaal uittrek! Jou hof toe vat vir elke sent wat jy het! Jy sal nog terugkruip na my toe . . . Op jou knieë voor my krúip!” Met dié laaste dreigement slinger hy uit en slaan die voordeur met ’n dawerende slag agter hom toe.
Noudat dit verby is en die dronk skepsel weg is, is dit asof ’n vertraagde skokreaksie Cecilia tref. Sy bewe soos ’n riet en haar knieë is lam. Sy sit die pan neer en druk haar gesig in haar hande terwyl haar skouers begin ruk.
Is dit haar skuld omdat sy te vriendelik was? Hom aanleiding gegee om te dink sy is ontvanklik vir sy ongure attensies? Dalk moes sy van die begin af fermer teenoor hom gewees het . . .
12
Haar selfoon lui. Cecilia se eerste impuls is om dit te los, maar plig kom eerste en uit die mag van die gewoonte steek sy haar hand uit om te antwoord.
“Hallo, daar!” groet Melt se diep stem. “Jammer dat ek nou eers bel. Ek het tot laat vir jou by die Impala gewag, maar toe kry al twintig katte skielik weer kleintjies – almal tegelyk. Sal ons vanaand weer probeer vir daardie ete?”
Sy sluk pynlik. “Ekskuus?”
“Het jy geslaap?”
“Nee . . .”
“Cecilia?” sê-vra hy. “Hoe klink jou stem so vreemd?”
“Ek’s oukei . . .”
“Jy klink nie oukei nie. Wat gaan aan?”
Sy sukkel kombuis toe en probeer om met een hand ’n glas water te tap. “Niks nie . . . ek makeer niks nie.”
“Dit klink nie so nie. Waar’s jy?”
“Hierso . . .”
“By die huis?”
Sy sluk ’n mond vol water onder die kraan en ruk haar reg. “By my chalet,” antwoord sy, maar Melt het reeds afgelui.
Seker weer sy blieper of ’n noodgeval waaraan hy moes aandag gee, dink sy en drink nog ’n bietjie water vir haar keel. Dan besef sy haar keel is nie net droog nie, dis seer ook. En nie net binne nie, buitekant ook. Dis rou geskaaf en geswel. Môre gaan haar nek en lyf vol bloukolle wees. Dit was traumaties, maar sy was gelukkig, dit kon soveel erger gewees het. Aaklige skepsel . . . Sy gril by die herinnering aan sy suur sweetreuk en drankasem.
Buite stop ’n voertuig. ’n Deur klap toe en voetstappe weerklink op die patio. Sy verstar en pluk die geskeurde kraag van haar japon toe. Is dit Leonardo wat teruggekom het? Sy was in so ’n toestand, sy kan nie onthou of sy die voordeur agter hom gesluit het nie.
Daar is ’n klop aan die deur en ’n stem wat na haar roep. Sy skrik en hardloop in die gang op – vas in ’n donker figuur op pad deur die sitkamer. In die skemer kan sy nie behoorlik sien nie, net aan die buitelyne uitmaak dis ’n man. Iemand groot . . . Sy skree en swaai wild met haar arms om hom te probeer afweer.
Sterk hande vat haar vas. Een arm pen haar arms vas en die ander een haar bolyf om haar te probeer beheer. “Hokaai! Stadig nou! Dis ek.”
Hoewel haar brein registreer, is haar lyf nog vol adrenalien. Sy ruk weg, rem en spartel teen die hand wat haar gewrigte vasdruk. Totdat iets aan die skouers en die hemp opeens vir haar bekend is. En sy die vae muskusgeur ruik . . . Toe verslap sy.
“Ekskuus dat ek sommer ingestap het, maar ek het gedink iets het gebeur,” sê Melt.
Sy knyp haar oë toe, staan doodstil en laat ná ’n paar oomblikke met ’n sidderende sug haar kop teen sy bors rus.
Sy arms wat om haar vou, word sag en beskermend. “So ja . . . dis beter. Wat het gebeur? Wat gaan aan?”
Cecilia kan nie ’n woord uitkry nie, net teen hom leun terwyl verligting in ’n vloedgolf oor haar spoel.
“Wie het jy gedink is dit?” probeer Melt weer.
Sy moet eers sluk voordat sy die naam kan uitkry. “Leo.”
’n Frons laat trek sy wenkbroue saam. “Leonardo? Hoekom hý?”
Sy was lank genoeg dapper en selfstandig. Dis ’n verligting om haar nagmerrie-ervaring op sy skouers af te laai: Leo se sweterige, vroetelende hande, die gestoei op die bank, die blompot, haar angs en skok. Dis ’n saligheid om veilig en beskut in sy arms te wees, wetend daar is geen ander plek op aarde waar sy op hierdie oomblik liewer sou wou wees nie.
Melt hou haar ’n armlengte weg om in haar gesig af te kyk. “Leo, hier in jou chalet?” vra hy skerp. “Die vuilgoed! Ek gaan sy kop van sy lyf af donner!”
Skielik,