Rooi malvas. Tryna du Toit
eendjie? Het sy hom gekies omdat hy, van al die jong mans wat sy ken, haar die nodigste het?
Greta soen haar pa. Dan, met ’n liefdevolle glimlag, gee sy Pierre haar hand. Die liefde en bewondering in sy blik laat Tina ontroerd wegkyk.
Johan is reeds op die preekstoel. Kalm en bedaard wag hy dat Isabel die bruid se sluier regtrek. Nuuskierig kyk Tina na hom. Hy het ouer geword, dink sy. Ouer, ernstiger en meer volwasse. Hy lyk baie na sy pa. Hardwerkend en pligsgetrou, iemand wat vertroue inboesem, wat soos sy pa sy lewe in diens van sy medemens stel.
Johan het net begin toe Ellen en Tim die kerk haastig binnekom. Ellen het ’n ou blou rokkie aan, met voorverlede jaar se hoed wat sy met ’n swart blom nuwe lewe probeer gee het. Sy lyk moeg en gespanne. Daar is ’n nukkerige uitdrukking op Tim se aantreklike gesig, en Tina wonder of hy en Ellen op pad na die kerk weer rusie gemaak het.
Arme Ellen. Sy het dit seker nie so maklik nie. As sy geweet het wat voorlê, sou sy destyds anders opgetree het?
En dan vergeet sy van Ellen en Tim en almal, en luister met aandag na die mooi woorde van die huweliksformulier: “Belowe jy om hom lief te hê, hom getrou by te staan . . .”
Sal sy ooit die voorreg hê om saam met die man wat sy liefhet voor die kansel te staan en ewige trou aan hom te sweer? Die kanse is maar skraal. Solank sy vrou hom nodig het, sal Hein nooit van haar af weggaan nie. En dit kan nog baie jare duur.
Arme Hein, dink Tina met deernis en verlange. Hoe wreed kan die lewe wees. Hoe onverbiddelik. As sy net weet wat om te doen! As sy net met tannie Marie of iemand kon gesels! Maar sy durf dit nie doen nie. Dis iets waaroor sy self moet besluit, niemand anders kan vir haar besluit nie. Sy moet in haar eie hart en gemoed sekerheid hê. Want as sy eers haar voete op daardie pad gesit het, is daar geen omdraaikans nie.
Die plegtigheid is verby, die jong bruid en bruidegom kniel saam, en asof dit ’n gebed is wat uit hulle harte kom, sing die gehoor hulle toe: “Laat, Heer, u seën op hul daal . . .”
Buite die kerk heers daar heeltemal ’n ander atmosfeer. Konfetti vlieg deur die lug, daar word foto’s geneem en almal lag en skerts. Greta is stralend en die jong bruidegom lyk minder gespanne.
Tina en tannie Marie groet vir Johan en Tessa en die ander familie, en hulle gesels opgewonde. Dis heerlik om almal weer te sien.
Toe hulle in die motor sit, sê tannie Marie: “Wel, dis gedaan. Wat ’n pragtige diens, nè, so innig en opreg. Ek word oud, Tina. Verbeel jou, klein Greta ook al ’n getroude vrou.”
“Wat dan van my?” sê Tina liggies. “Maar dis die verloop van die wêreld. Die kinders word groot en raak verlief en trou. Of hulle is verstandig en kies vir hulle ’n interessante loopbaan en geniet die lewe soos tannie en ek. Of hoe?”
Marie van Velden kyk tersluiks na Tina. “Dis ’n interessante onderwerp wat ek graag later met jou sal bespreek. Om die waarheid te sê, ek wil lankal ’n bietjie met jou gesels.”
“Dit klink soos ’n dreigement,” sê Tina liggies. Sou tannie Marie iets gehoor het? wonder sy onrustig.
“Dit is nie so bedoel nie. Tensy jy natuurlik ’n skuldige gewete het.” Voor Tina kan antwoord, sê sy: “Ek mis jou ma.”
“Ek mis Mamma ook. Maar dokter sê sy is nog nie sterk genoeg om die reis aan te pak nie.”
“Ek wil hê sy moet vir my kom kuier sodra sy sterk genoeg is.”
“Dit sal wonderlik wees as tannie haar kan ompraat, maar ek twyfel of sy sonder Pappa sal kom.” Sy aarsel, dan sê sy sag: “Boet se dood was vir haar ’n groot skok.”
’n Oomblik is hulle stil terwyl hulle albei dink aan Tina se broer, Arnold, wat agttien maande gelede op ’n koue, nat winternag in ’n motorongeluk dood is.
Dan sê tannie Marie: “Greta se rok is pragtig. Ek het nie geweet wat om te verwag nie. Frances het sulke moderne idees.”
’n Glimlag verjaag die erns van Tina se gesig. “Frances is ’n genie. Het tannie geweet dat sy een van die dae ’n boetiek in een van die nuwe deurlope in die stad open? Fran’s Boutique.”
“Ek het nie geweet nie,” sê tannie Marie verras. “Fran’s Boutique? Ek hou van die naam. Jammer ouma Christina kon dit nie beleef nie. Het jy geweet dat sy op haar dag self ’n voorslag met ’n naald was?”
“Ek het nie geweet nie. Ouma Christina was ’n vrou van baie talente!”
Tina was omtrent twaalf toe sy dood is, maar sy onthou haar ouma met haar silwerwit hare en mooi regop houding nog goed. Sy kon die interessantste stories vertel en was nooit te besig om met hulle te gesels of te speel nie.
Daar is al heelwat motors by die saal waar die onthaal gehou word, en Tina trek haar motortjie in die koelte van ’n boom so ’n entjie weg. Daar is nie ’n wolkie in die lug nie, en die warm somerson brand op hulle neer. Die jong klomp drom voor die saal se deur saam, maar Tina en haar tannie groet net, wissel ’n paar woorde en stap dan in.
Die saal is pragtig versier met blomme en struike en die tafels keurig gedek. Op die bruidstafel, op tannie Lena se kosbare kanttafeldoek wat al by soveel familiegeleenthede diens gedoen het, pryk tannie Issie van oom Markus se silwerkandelare. Oral op die tafels is klein frangipani-ruikers wat die saal met hulle soet geur vul. Dit is dalk ’n klein, intieme troue, maar as tannie Lena betrokke is by die reëlings sal alles tot in die fynste besonderhede beplan wees.
Hulle stap na die tafel net langs die hooftafel waar van die familie reeds sit. Sy sien oom Markus met sy silwerwit hare en rysige gestalte, ’n gedistingeerde figuur. Langs hom sit sy vrou, tannie Issie. Sy het ’n brons verehoed op wat heen en weer beweeg soos sy die mense nuuskierig betrag, en sy lyk vir Tina soos ’n kwaai ou leeuwyfie. Die neefs en niggies hou nie baie van tannie Issie nie. Haar blou oë is te krities en sy het altyd vir iedereen ’n sedeprekie. Dis moeilik om te glo dat die stywe, preutse tannie Issie die ma is van ’n briljante, gesofistikeerde dogter soos Frances.
Maar Frances is natuurlik oom Markus se dogter. Frances se broer, Ben, is net so begaafd soos sy. Hy is ’n ingenieur wat by een van die groot mynmaatskappye werk en is op die oomblik met ’n beurs in Amerika. Die jongste seun, Jack, is sy ma se liefling: ’n vaal, ernstige jong man wat hoop om eendag in sy pa se voetspore in die regte te volg. Hy het egter nóg sy pa se helder verstand nóg sy persoonlikheid, en Tina dink dat dit by drome sal bly.
Die familie groet opgewek en almal lag en praat tegelyk. Dan sien Tina dat haar neef Albert besig is om nader te kom. Hy het ’n pak aangetrek vir die geleentheid, maar die broek is gekreukel en daar is ’n vetkol op die baadjie. Hy het ’n groen hemp met ’n opvallende das aan en sy hare is lank. Sy donker baard laat hom nog groter lyk as wat hy is.
“A! Hier is ons kunstenaar ook,” sê tannie Issie terwyl sy met swak bedekte misnoeë na Albert kyk. “Ek het jou nie in die kerk gesien nie, Albert.”
“Ek was nie daar nie, tannie Issie. Dis soveel jare dat ek laas in die kerk was, ek is bang ek sal nie weet hoe om my te gedra nie.”
In die effens geskokte stilte wat op sy woorde volg, draai hy na Tina.
“Wel, Tina,” sê hy nadat hy haar gegroet het en na haar ma verneem het, “jy moet darem nou opskud, hartjie. Die familie raak bekommerd oor jou.” Hy kyk na tannie Marie en grinnik: “Een oujongnooi in die familie – hoe sjarmant ook al – is genoeg.”
Tina glimlag. “As dit in die sterre geskryf staan dat dit my lot is om ’n oujongnooi te wees, is daar niks wat ek aan die saak kan doen nie.”
Hy lag. “Hoe beskeie is my mooi niggie weer vandag. Sê maar as ek kan help. Ek ken ’n paar ouens wat nogal moontlikhede het. Jy weet, as ’n meisie hier na dertig se kant toe staan, kan sy nie meer bekostig om te uitsoekerig te wees nie.”
“Dis gaaf van jou, Albert,” sê Tina liefies. “En jy dink jy sal iemand kan kry wat . . . e . . . gewillig sal wees?”
“Alte seker!” Albert se donker oë is blink,