Rooi malvas. Tryna du Toit
kandidate bring as jy belang stel. Maar wag, ek het net kom groet. My meisie wag daar anderkant vir my.”
“‘My meisie’!” sê tannie Issie bitsig. “Ek is bly hy waag dit nie om haar aan die familie voor te stel nie! Wat ’n onaangename vent! ’n Mens skaam jou werklik as jy dink dat hy ook ’n Van Velden is.”
“Tannie Issie moenie vir Albert te ernstig opneem nie,” probeer Tina paai. “Hy sê baie dinge net om mense te skok. Ons sal dalk nog eendag trots wees op Albert. Hy werk hard, en sy werk verbeter steeds. Twee van sy beeldjies is onlangs aan ’n bekende versamelaar verkoop.”
“Daardie gedrogte! Ek wil die goed nie present hê nie! Ek kry sy arme ma jammer. Al die geld bestee om vir hom ’n goeie geleerdheid te gee en dit is wat hy van sy lewe maak.”
Tina kyk haar neef peinsend agterna. Albert is regtig onmoontlik. Hy hou nie van tannie Issie nie en skep groot behae daarin om dinge te sê wat haar sal skok en vererg. Hy steur hom maar min aan die familie, tog hou sy self van hom. Hy en haar broer, Arnold, was baie lief vir mekaar, en in die ou dae kon hulle drie lekker stry en argumenteer.
Sy glo dat Albert regtig talent het – in sy rigting seker net soveel talent soos Frances of Ben – en dat hy nog eendag naam vir homself sal maak. Die laaste tyd sien sy maar min van hom. Vroeër het sy gedink sy boheemse leefwyse – sy losbandigheid soos tannie Issie dit noem – is skilderagtig en interessant. Deesdae sien sy eerste die spinnerakke en vuil mure en ongewaste skottelgoed raak. Sy vind sy langhaarvriende met hulle verset teen alle wet en orde onvolwasse, en sy vriendinne laat haar ongemaklik voel. Dis seker meer as ’n jaar dat sy laas by Albert se ateljee was.
Tannie Marie begin taktvol oor iets anders praat, en na ’n rukkie gesels almal weer vrolik. Die kelner bring sjampanje en Tina gee vir tannie Issie ’n glas aan.
“Nee, dankie, julle weet dit maak my siek. Ek sal van die vrugtesap neem.”
Sonder ’n woord skink Tina vir haar ’n glasie vrugtesap in. Tannie Issie word ’n regte ou suurpruim. As sy in so ’n bui is, is dit maar die beste om haar uit te los. Sy is natuurlik omgekrap omdat vandag haar herinner aan haar eie dogter, Frances, se mislukte huwelik.
Frances kom net toe die saal binne en Tina wink haar om by hulle te kom sit. Glimlaggend en op haar gemak baan sy haar weg deur die mense, en Tina dink weer hoe mooi sy is met haar swart hare, blou oë en roomwit vel.
Frances groet en kom sit langs Tina.
“So ja, nou kan ek ook ontspan. Jy sê julle hou van Greta se rok? Jy lyk self baie mooi, Tina. Ek hou van jou hoed!”
Tina glimlag. Nadat sy die turkoois pakkie gekoop het, het Frances haar persoonlik na ’n eksklusiewe klein hoedwinkeltjie geneem en dié hoed vir haar uitgesoek. Sy het eers teëgestribbel: dis ’n sonde om so ’n prys te betaal vir ’n hand vol blomme, ’n paar repies strooi en ’n stukkie lint, maar Frances was reg. Die hoed pas haar goed en is net reg by die pakkie.
Die bruid en bruidegom kom ook in. Greta is stralend, maar Pierre lyk steeds gespanne. Oom Markus stel die heildronk in. Hy is ’n onderhoudende spreker en die staaltjies wat hy van die familie vertel, laat almal skaterlag. Selfs Pierre lyk minder senuweeagtig.
Ewe moedig staan hy later op om sy eie toesprakie te maak, en die genadelose gespot en geterg van sy vriende bring hom nie van stryk nie. Met ’n paar gepaste woorde sê hy sy sê en gaan sit.
Ná ete is Tina en Ellen besig om te gesels toe Frances bykom. Sy kyk na Ellen en sê: “En toe trek jy maar weer die ou blou rokkie aan!”
Ellen bloos effens. Met ’n glimlag sê sy: “Ek was van plan om vir my ’n nuwe rok te maak, maar toe kry Sonja weer mangelontsteking en ek het net nooit sover gekom nie.”
“As jy my gebel het, kon ek vir jou ’n paar rokke op sig gestuur het.”
Ellen skud haar kop. “Jy weet baie goed ek kan nie een van jou rokke bekostig nie. Buitendien, wat makeer die rok wat ek aanhet? Op sy dag het dit nogal baie geld gekos.”
“Op sy dag, ja. Maar sy dag is verby. En rokke word deesdae op of bokant die knie gedra, nie ’n paar duim onderkant die knie nie.”
Ellen lag ’n bietjie verleë. “Ek het nie besef my rok is so lank nie. Ek het seker ’n bietjie maerder geword.”
Frances kyk krities na haar. “Jy het nog nie ’n ons gewig verloor nie. Jy weeg nog ten minste tien pond te swaar.”
“Los vir Ellen, Frances,” sê Tina. “Sy het op die oomblik belangriker dinge as klere om aan te dink. En met haar mooi vel en hare maak dit nie saak as sy so ’n paar pond te veel weeg nie.”
“Frances is reg,” sug Ellen. “Ek weet ek is hopeloos te vet. Maar dis van pure frustrasie dat ek te veel eet.” Sy draai na Isabel wat by hulle aangesluit het en sê warm: “Hallo, ek is so bly jy het gekom. Ek hoop jy is nie van plan om sommer dadelik weer terug te gaan nie.”
Isabel is ’n paar jaar ouer as Tina, skraal en goudbruin gebrand.
“Ek gaan ’n paar dae saam met Mammie-hulle huis toe. Ek dink sy sal ’n bietjie opbeuring nodig hê. Hoe gaan dit met jou kleinspan, Ellen? Jy kon hulle gerus maar vandag saamgebring het. Hulle het seker grootgeword, nè?”
Tina sien hoe Ellen se gesig versag terwyl sy van klein Sonja en Careltjie vertel. Isabel luister belangstellend, haar gesig ’n mooi, glimlaggende masker.
Ook vir Isabel het die huwelik nie die geluk en vervulling gebring waarop sy gehoop het nie. Na nege jaar is sy en Jan nog steeds kinderloos en hoewel hulle al verskeie spesialiste geraadpleeg het, lyk dit nie asof daar iets is wat aan die saak gedoen kan word nie. Isabel speel goed tennis en die familie kritiseer haar dikwels omdat sy so baie tyd op die tennisbaan deurbring. Hulle besef nie sy vlug maar net weg van haar stil, leë huis en haar eie ongelukkige gedagtes nie. Isabel is ’n trotse mens en sy sal dit seker nie erken nie, maar Tina weet haar prestasies op die tennisbaan kan nooit vergoed vir die groot gemis in haar en Jan se lewe nie.
’n Rukkie later raak iemand aan Tina se arm.
“Tina Louw? Ek wonder of jy my nog onthou?”
Nuuskierig kyk Tina na die vreemde man wat langs haar staan. Hy is sowat dertig jaar oud, lank, skraal en valerig, met diepblou oë wat glimlaggend na haar afkyk. Daar is iets vaagweg bekend aan hom, maar sy kan nie dink wie hy is nie.
“Toe ek jou laas gesien het, het jy twee vlegsels gehad en was daar sproete op jou neus,” probeer hy help.
Sy skud haar kop. “Vlegsels en sproete? Dit moes in ’n vorige inkarnasie gewees het.”
“Nee,” sê hy. “Dit was lank gelede, maar darem nie so lank gelede nie. Ek sien ek sal jou moet help. Dit was op Nelspruit – jou pa was die landdros daar. Ons het in die huis net langs julle gewoon.”
Tina se gesig verhelder. “Philip Serfontein – nou onthou ek! Maar dit wás darem lank gelede.”
“Vyftien jaar.”
Tina knik.
Haar pa se werk in die staatsdiens het hom na baie dele van die land geneem. Sy het gewoonlik net tuis begin voel op ’n plek, dan moes hulle weer oppak en weggaan. Hulle was vier jaar op Nelspruit, die langste wat hulle ooit op een plek gebly het, en dié jare was van die gelukkigste in Tina se lewe. Oom Jim en tannie Joan het daar gewoon, en buiten Isabel, Johan en Greta het hulle baie maats gehad. Die Serfonteins was lekker bure en Philip en Arnold was boesemvriende. Hulle was in dieselfde klas; hulle het saam geleer, saam rugby gespeel, saam in die berge gekamp en saam die meisies se siele versondig. Philip was net so tuis in hulle huis as in sy eie. Sou hy van Arnold se dood weet?
Hy sien die skaduwee op haar gesig en sê sag: “Ek was drie jaar in Engeland en Amerika – ek het maar ’n paar weke gelede eers teruggekom. Ek was baie geskok om van Arnold se dood te hoor. My innige simpatie. Ek sal graag aan jou ouers wil skryf as jy vir my hulle adres gee.”
“Dankie. Hulle sal dit baie waardeer.”