Tahiti, verre land. Ena Murray
in haar loopbaan al met baie mense te doen gekry en geleer om haar by elke persoonlikheid en omstandigheid aan te pas.
Sy en hierdie mense gaan egter ’n hele paar weke lank saamgehok wees in die beperkte ruimte van ’n skip, en dit kan dalk op die lange duur aan ’n mens begin krap. Sy is egter spesifiek vir mademoiselle Levaux se gerief aangestel, en dié is glo haar ouderdom. Sy hoop maar net dat hulle mekaar sal vind. Tot dusver het sy haar nog nie ontmoet nie, want Eugenie Levaux het nie die paar dae wat die boot in die hawe lê aan wal gekom nie.
Daar volg ook ’n besige paar uur saam met Marina in die winkels. Sy het ’n paar goedjies nodig, veral vir die tropiese klimaat, maar Marina gaan so roekeloos te kere dat Weda later verplig is om te protesteer: “Net ’n oomblik, vriendin! Jy moet darem weet dis met my geld wat jy so rojaal aangaan. Ek het nie al hierdie goed nodig nie, Marina. Dit lyk soos ’n bruidsuitrusting.”
Marina lag egter haar besware weg. “Natuurlik is dit ’n bruidsuitrusting! Hier in my hart het ek die geheime droom dat jy ’n miljoenêr gaan nader trek gedurende hierdie Tahiti-tussenspel van jou. En dan hoop ek jy onthou jy het ’n brandarm vriendin agtergelaat!”
“Marina, jy is regtig laf,” verweer Weda laggend. “Wat moet ek met ’n miljoenêr maak?”
“Hemel, kind, gee hom vir my as jy nie weet nie!” Dan versober haar gesig. “Nee, Weda, kry nou vir jou mooi goedjies. Moenie dat daardie ou madame haar neus vir jou optrek nie. Wat meer is, daar is ’n lewendige sosiale lewe op so ’n bootreis, en jy sal tog nie die hele tyd jou pasiënt se hand hoef vas te hou nie. Jy was agt maande lank tussen vier mure vasgekluister. Gaan en geniet nou elke oomblik van hierdie reis. Wanneer jy terugkom, kan jy weer begin spaar. As jy dan nie met ’n miljoenêr terugkeer nie, sorg net dat jy nie met ’n gebroke hartjie terugkom nie. ’n Mens kan glo nie anders as om op daardie eiland verlief te raak nie.”
“Wie sê so?”
“Ek. En dis ook hoog tyd. Al drie en twintig en het nog nie eens ’n kêrel nie! Suster, jy sal hierdie geleentheid moet aangryp, of jy gaan nog op die rak bly sit.”
Weda lag maar, en haar vriendin kyk haar ’n oomblik ernstig aan. Skielik is daar ’n beklemming om haar hart. Met grap gaan jy na bed, sê die ou spreekwoord. Sê nou maar Weda raak werklik tydens hierdie reis verlief en sy sien haar vriendin nooit weer nie?
“Luister, Weda, ek speel maar, hoor? Jy moenie gaan staan en verlief raak daar in die vreemde nie. Jy kom terug en kom vat vir jou ’n boerseun.”
Dis nou Weda se beurt om te terg. “Hoe praat jy dan nou? Ek het net begin dink jy het ’n puik gedagte beet!”
“Moenie stuitig wees nie! Weda, jy kan g’n aan die ander kant van die aardbol wil bly nie! Ek sal sterf van verlange.”
“Maar jy kan mos vir my kom kuier. As ek nou regtig ’n miljoenêr nader gehaak kry, kan hy mos jou passaat speel-speel betaal!”
“En jy sal hom sommer maklik nader gehaak kry met daardie blinkbruin krulle en oulike lyfie van jou.” Marina lyk nou behoorlik bekommerd. “Weda, maatjie, jy moenie met vuur gaan speel nie. Dis die trope daardie en in daardie klimaat … Dis ’n gevaarlike klimaat. Alles is warmer daar … ook die bloed. Moenie gaan kop verloor nie, nog minder jou hart. Moenie –”
Weda gooi haar hande laggend in die lug. “Hokaai! Hokaai!”
Marina druk haar maat ’n oomblik styf teen haar vas. “O, ek gaan my doodverlang en sal die hele tyd wil sterf van nuuskierigheid. Maar ek bedoel wat ek sê, Weda. Wees maar versigtig. Tahiti is ver om jou hart op agter te laat.”
Weda glimlag nou terwyl sy by die dekreling staan en sien hoe haar land se kuslyn al meer verswelg word deur die stygende kim.
Nog steeds is dit of die werklikheid nie ten volle tot haar wil deurdring nie, asof dit maar net ’n droom is.
Tog … sy is werklik besig om weg te vaar na ’n droomeiland, na ’n spikkeltjie op die wêreldkaart, ’n klein kolletjie aan die ander kant van die aardbol, ’n idilliese stukkie aarde in die onmeetlike Stille Oseaan.
Dit sal maar ’n kort tussenspel wees in die gang van haar gewone lewe, maar ’n tussenspel waarop sy nie gehoop, nooit van gedroom het nie. Weliswaar het sy, soos die meeste ander mense, ’n vae hunkering na veraf, vreemde plekke in haar hart gekoester. Maar sy is ’n nugter mens wat nie die vreugde van die alledaagse lewe met onmoontlike drome vertroebel nie.
Dit was net soms, veral wanneer sy by die reisagentskapkantore verbygestap het en die kleurryke brosjures haar oog getrek het, dat sy bewus geword het van die feit dat sy ook hier diep binne-in haar geheime droompies koester. Dit was in sulke oomblikke dat sy van ’n vae roering in haar bewus geword het, ’n skaars herkenbare begeerte om net een keer in haar lewe daardie plekke met haar eie oë te aanskou, die eksotiese atmosfeer van ’n tropiese eiland te smaak.
Dan het sy met ’n byna onhoorbare sug weggedraai en verder gestap. Daardie soort ding is nie vir mense soos Weda Henkel bedoel nie. Tot ’n paar dae gelede toe dit skielik moontlik geword het in matrone Olivier se kantoor.
En nou is sy op pad, werklik op pad na die droomeiland van die Suidsee, en sal sy alles met haar eie oë aanskou.
Sy glimlag nou weer. Geen wonder Marina het skielik ’n ander deuntjie begin sing nadat hulle die brosjures gelees het nie! Dis voorwaar die eiland vir liefde – Tahiti: Le pays de l’amour – die land van liefde, soos daar boaan gedruk staan.
Eindelik skeur Weda haar los van die reling en keer terug na die kajuit van haar pasiënt.
Sy het Eugenie Levaux maar pas ontmoet toe sy aan boord gekom het, en was verbaas oor die besondere tengerigheid van die Franse meisie in die rolstoel. Sy het ’n rugbesering in die motorongeluk opgedoen, en hoewel sy nie verlam is nie, het haar dokters haar aangeraai om haar, aanvanklik altans, nie te ooreis nie, en liewer ’n rolstoel te gebruik.
Die Franse meisie se houding is nie hooghartig soos dié van haar ma nie, maar eerder belangeloos en verveeld.
Weda se verbasing is dus eg toe sy die kajuit binnekom en die jong meisie ontevrede vra: “Waar was jy so lank? Het jy ’n kêrel weggesien?”
Weda se oë vernou effens. Dié soort pasiënt ken sy ook, die bedorwe brokkies wat hand en voet bedien moet word en al die aandag wil hê. Haar stem is egter egalig, selfs vriendelik toe sy antwoord. “Ek is jammer. Ek het seker te lank by die reling versuim. Ek het gestaan en kyk hoe my land verdwyn. Dis die eerste keer dat ek dit sien, weet jy? Is daar iets wat ek vir jou kan doen?”
“My rug is seer. Ek sit al ure lank in hierdie stoel,” sê sy bot. “Ek wil ’n bietjie gaan lê.”
Geduldig help Weda haar nuwe pasiënt uit die stoel in die bed. “Draai op jou maag, dan masseer ek jou rug ’n bietjie.”
Terwyl Weda se geoefende vingers oor die skraal rug gly, voel sy die spanning in die spiere en besef dadelik dat die grootste oorsaak van Eugenie se pyn juis in hierdie spierspanning setel. Sy werk geoefend terwyl sy die jong gesiggie bestudeer wat sywaarts op die kussing gedraai is. Daar is donker skaduwees onder die oë en fyn trekkies om die jong mond wat nog nie daar behoort te wees nie. Weda ken nie die besonderhede van die motorongeluk nie, maar aan die operasiemerke kan sy raai dat Eugenie ’n moeilike tydjie agter die rug het. Tog is daar iets ongerymds in haar toestand. Eugenie is nog jonk. Sy behoort al oor die ergste te wees; sy behoort beslis nie meer in ’n rolstoel te sit nie.
“Beter?” vra sy na ’n rukkie en die eerste keer sien Weda ’n glimlag om Eugenie se mond.
“Hm. Dis heerlik. Moenie ophou nie.”
Weda glimlag en gaan voort. Eugenie, kom sy agter, is soos ’n stout meisietjie wat met die grootste gemak van die een bui na die ander oorskakel. Wanneer dinge nie na haar sin verloop nie, of as sy verveeld is, kan sy baie onaangenaam en selfs onredelik wees. Maar sodra sy aandag kry, is die wêreld reg.
Hoewel hulle ewe oud is, voel dit vir Weda asof sy tog heelwat ouer is. Dis seker maar as gevolg van die verskil in