Tahiti, verre land. Ena Murray
kan jy ook hier sien – haarsalonne, reisagentskappe, apteke, supermarkte en, oorheersend oor alles, die een luukse hotel op die ander. Sy gewaar selfs ’n verkeerskonstabel, ’n fris Polinesiër in uniform, wat sy bes doen om die stroom voertuie op die kleurryke esplanade, die Quai Bir Hacheim, te reël.
Sy is nie bewus daarvan dat die teleurstelling so duidelik in haar oë weerkaats lê nie. Sy weet ook nie dat ’n paar donker oë elke gesigsuitdrukking van haar in die truspieëltjie dophou en opsom nie. Sy kom dit eers agter toe daar ’n oomblik van verposing in madame Levaux se gebabbel kom.
“Jy is teleurgesteld in Tahiti, mam’selle? Maar jy moenie so gou ’n oordeel vel nie. Dis verkeerd om sommer met die eerste oogopslag op sigwaarde te oordeel.”
Daar is iets in die blik wat hare ’n oomblik in die spieëltjie gevange hou, wat haar vertel dat hy nie net van haar indrukke van Tahiti praat nie. “Wat jy hier sien, is nie Tahiti nie. Dit is die Riviera van die Suidsee. Tahiti lê verder aan. Jy sal nou sien.”
’n Rukkie later, toe die Riviera van die Suidsee, soos hierdie deel van Papeete deur die ryk toeriste gedoop is, agter hulle lê, kronkel die pad verder, hoër en eindelik begin dit lyk soos Weda dit in haar drome gesien het en hoe die reisbrosjures dit aan reisigers voorstel.
In swyende bewondering en respek vir die tuin wat die Skepper hier tot stand laat kom het, kyk sy toe en sonder dat sy dit agterkom, verminder haar gasheer spoed. Weer is daar tonele van belaaide frangipani; rooi, geel en papierwit hibiskus; hangende bougainvillea van alle kleure, skarlaken opuhi; wit en geel jasmyn – asof die Skepper ’n hand vol saad oorgehad het nadat Hy die res van die wêreld geskape en dit toe hier uitgestrooi het. En tussendeur, in tropiese baldadigheid, groei die kokosneutpalms, broodbome, mango’s, avokado’s, ysterhout, die donker Tahitiaanse kastaiings, die stekelrige skroefpalm, tamarisk en boomvaring. Die aarde is oortrek met die kleur van blaar en blom, die mos hang soos lang, groen trane aan die takke van die ysterhoutbome, die rankplante slinger van die een boom na die ander soos geweefde gordyne.
Voor hul oë sprei ’n vallei oop met ’n roerlose, blouselblou meer, terwyl duiselingwekkende basaltpieke waghou oor al die paradysweelde aan hul voete, hul kruine nog steeds omhul deur mis asof die eeue oue geheime van die voorvaderlike Polinesiërs so teen vreemde oë bewaar word.
“Hierdie vallei heet Fautauna, en daardie pieke, die hoogste by die twee duisend vyf honderd meter, word Orofena genoem, en Aorai met die skerp punt en die laer een, Diademe. Papeete lê nou agter ons.”
Skielik verrys daar uit die tropiese lower ’n gebou wat Weda spontaan laat uitroep. Madame gee ook haar volle aandag, want hierdie plek, hoop sy, is haar dogter se – en dan ook haar eie – toekomstige tuiste. Dis ’n indrukwekkende dubbelverdiepinghuis, spierwit teen die groen lower wat tot teen die mure in natuurlike vryheid groei, feitlik oortrek met pers bougainvillea. Dis volgens die Victoriaanse styl gebou.
“Welkom by my tuiste,” sê hul gasheer. “Ek hoop jy sal hier volkome herstel, Eugenie.”
Sy glimlag net bewerig terug en dis Madame wat vinnig sê: “Maar natuurlik sal sy. O, Louis, elke keer dat ek jou huis sien, gryp dit my opnuut aan. Dis darem net iets fantasties!”
Hy glimlag en hou die deur oop; kyk ondersoekend na Weda. “En jy, mam’selle? Jy het nog niks gesê nie.”
Weda ontwyk die donker blik, haar oë stip op die huis voor haar gerig. Sy sal vir hierdie man moet oppas. Daardie donker oë kyk vinnig en diep. Hy moet iets in haar oë gelees het, iets van die gedagtes wat deur haar gegaan het – die vae jaloesie teenoor Eugenie wat in hierdie idilliese plek kan kom bly, eendag die heerseres hier sal wees. Sy betig haarself onmiddellik. Moenie verspot wees nie, Weda Henkel, hierdie soort lewe was nog nooit vir jou bedoel nie. ’n Ou Victoriaanse huis op ’n droomeiland, verbeel jou. Dis belaglik om selfs net vaag jaloers te wees. Jy het reeds meer ontvang as wat jy ooit van kon droom. Moet nou nie na die onmoontlike begin verlang nie. Maar tog … ’n Oomblik laat Weda haarself toe om te wonder … te wonder hoe dit moet voel om in só ’n huis te bly, om elke dag hierdie uitsig van ’n potblou meer, hemelreikende basaltpieke en baldadige natuurweelde om jou te hê en … en dit alles te kan deel met ’n man soos … Louis de Bougainville. Want hoewel sy nie van hom hou nie – natuurlik hou sy nie van hom nie – is en bly hy ’n baie aantreklike man.
Sy lig haar blik op en kyk hom vas aan. “Dit pas perfek in my droombeeld in, m’sieur.”
Sy wenkbroue lig. “Droombeeld? Maar soms raak droombeelde werklikheid, mam’selle.”
Sy skud haar kop laggend en klim uit toe hy die deur vir haar oophou. “Nie vir mense soos ek nie. Ek sal nog skaars besef dat ek hier was, dan vertrek ek al weer.”
Hy frons. “Ek begryp nie. Is jy dan nie Eugenie se privaat verpleegster nie?”
“O ja. Maar dit was net vir die reis. Nou is sy veilig hier en ek is nie meer nodig nie.”
Sy draai direk na haar pasiënt wat baie fyn en delikaat in Louis de Bougainville se arms vertoon. Hy het haar uit die motor getel en dring daarop aan om haar huis toe te dra, aangesien sy vir hom bleek en swak lyk.
“Onthou dat ons so gou moontlik my plek bespreek, Eugenie. Hier doen mos darem gereeld vliegtuie aan, nie waar nie?”
Die donker kop knik en nog steeds fronsend kyk hy Weda stip oor Eugenie se kop aan.
“Ja. Ons is heeltemal by die res van die wêreld ingeskakel. Meer as twaalf verskillende rederye bedien Tahiti. Maar is daar rede vir soveel haas?”
Eugenie kyk Weda ook ontevrede aan. “Maar jy het belowe, Weda, jy sal ’n rukkie bly! Jy kan nie nou op jou woord teruggaan nie! Louis, praat met haar …”
Weda blik vererg na Eugenie. “My betrekking wag op my. Jy weet dit, Eugenie. En ek sien mos jy is in goeie hande. Ek is nie meer nodig nie.” Sy draai beslis om en begin dadelik aanstap huis toe, haar blik dwalend om haar.
Ja, sy moet liewer hier wegkom. Die plek sal ’n houvas op ’n mens kry. Sy sal later nie wil teruggaan nie. En sy het niks hier te soek nie. Sy het Eugenie veilig in haar toekomstige man se arms afgelewer, en hulle is ’n baie oulike paartjie, dit kan sy eerlik sê. Die lang, donker man met die fyn Franse meisie in sy arms. Geen wonder Madame lyk soos ’n kat wat op ’n kan room afgekom het nie.
Daar is ontsteltenis in Eugenie se oë terwyl sy Weda sien wegstap. Sy draai vinnig na die man wie se gesig net ’n paar sentimeter van hare verwyder is.
“Louis, ek is nie meer werklik siek nie, maar ek het nog haar hulp nodig. Ek kry nog pynaanvalle en dan weet sy presies wat om te doen. Asseblief, jy moet met haar praat en haar oorreed om nog ’n rukkie te bly.”
Hy kyk op die skraal gesiggie af, glimlag gerusstellend en begin met sy ligte vrag aanstap. “Moenie bekommerd wees nie, kleintjie. Weda sal vertrek wanneer ek so sê – nie voor die tyd nie.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.