Ultrasatyn 2 in 1. Elsa Winckler
moet soos ’n vrou lyk wat ’n man kan verlei. Nie een met kort rokkies en lae halse nie. Eerder soos ’n vrou wat tuis voel in haar vel en klere omdat sy weet wie sy is. Die tipe vrou wat Lukas Strauss se aandag sal trek omdat sy klas het. Nie omdat sy haar op ’n skinkbord vir hom aanbied nie.
Sy is besig om haar lang hare droog te blaas toe Karla laatmiddag op haar bed neerval. “Wat is die geleentheid?”
Leila skakel die haardroër af en trek haar grimeersakkie nader. “Ek gaan Lukas Strauss oor inligting vir ’n moontlike pos spreek.”
“In dié outfit?”
“Ek kan sekerlik nie in ’n kortbroek en plakkies gaan nie. Die man sal my huis toe stuur om te gaan grootword. Dis vir werk, suster.”
Leila draai voor die spieël teen die muur. Die roomkleurige linnebroek val sag tot by haar enkels. Die blou halternektoppie beklemtoon die kleur van haar oë en wys haar skraal skouers perfek af. Sy het moeite gedoen met haar ooggrimering en sy bekyk haar handewerk tevrede. Sy wil seker maak hy onthou haar oë vir die res van sy lewe. Vanmiddag gaan sy nie om Lukas Strauss met haar lyf te verlei nie, sy gaan om ’n indruk op hom te maak wat hy nooit sal vergeet nie.
Die dag waarop hy sy laaste asem uitblaas, moet hy haar oë en hopelik die res van haar nog voor sy geestesoog sien.
Karla sit skielik regop en kyk met meer aandag na Leila. “Nogal werk, nè? Nou hoekom trek hy jou so voor?”
“Ek word nie voorgetrek nie. Hy het die inligting seker ook vir die ander twee M-studente gegee. Vandag is blykbaar sy laaste dag hier op kampus.”
Karla fluit saggies. “Lucky devil. Ek sou ook in ’n outfit wat iets in hom roer gegaan het as ons ’n one-on-one gehad het. Maar nou ja, lyk my die geluksgodin is aan jou kant. Dit is gewone sterflinge nie beskore nie.”
“Ek moet nou gaan. Sien jou later.” Van pure opgewondenheid gee sy Karla sommer ’n klapsoen op haar wang.
Dis nou eers halfvyf, maar dalk is hy vroeër terug op kantoor, besluit sy toe sy na die fakulteit ry. As hy nog nie daar is nie, sal sy wag.
Die fakulteit is stil. Sy parkeer haar motor reg voor die ingang. Kyk vir oulaas in die truspieël voor sy uitklim en na die groot deure stap.
By die ingang word sy byna onderstebo geloop. Sy steier agteruit. Lukas se aktetas val op die grond toe hy na haar gryp. Sy warm aanraking doop haar lyf onmiddellik weer in erotiese afwagting.
Hy los haar en tel sy aktetas op. Toe kyk hy in haar oë en is sy verheug dat hy langer kyk as wat nodig is. “Leila. Middag.”
Sy glimlag skalks. “Hallo, doktor Strauss. Jammer ek is effens vroeg. Is jy op pad uit?”
Hy maak sy oë toe en vryf deur sy hare. Dit laat sy hare effens deurmekaar staan en sy wens sy kon haar vingers daardeur trek. Hy begin aanstap. “Ek het skoon vergeet. Daar is ’n krisis en ek is op pad om dit te gaan hanteer.”
Sy volg hom tot in die helder sonlig. Toe sy voor hom staan, gly sy donkergrys oë onbeskaamd oor haar en genoegdoening tintel oor haar vel.
Haar hare val oor haar skouer toe sy haar kop liggies skud.
“Klim in.” Hy beduie na die enigste ander voertuig wat ’n entjie verder voor die fakulteit geparkeer staan. “Ek is haastig. Ons kan praat terwyl ek ry.”
“Is jy seker? Ek wil nie in jou pad wees nie.”
“Dit sal hopelik nie lank duur om die probleem op te los nie.”
Sonder om daaroor te dink klim sy langs hom in die passasiersitplek van die silwerkleurige viertrek in.
Hy wag dat sy haar sitplekgordel vasmaak voor hy met ’n vaart wegtrek. Hulle praat nie. Hy jaag asof daar tien duiwels agter hom is. Ongemerk hou sy aan die sitplek vas.
By ’n rooi verkeerslig kom hulle met skreeuende bande tot stilstand. Hy swets en trommel met sy hande op die stuurwiel.
“Is daar fout?” vra sy. Haar stem is bekommerd en hy kyk opsommend na haar.
“Jammer, ek moes verduidelik het. Ons is op pad na my suster se huis. Ons is amper daar.”
“Oukei, het jou suster ’n probleem?”
Hy jaag by die oprit van ’n groot dubbelverdieping huis in. Druk die knoppie van die afstandbeheer en trap die versneller ongeduldig dieper terwyl die hek oopskuif.
“My nefie is outisties en die oppasser het hulp nodig.”
Onseker klim sy uit nadat hy stilgehou het. Hy du haar liggies in die rigting van die voordeur toe sy huiwer. Toe stap hy vooruit en volg sy hom vinnig.
“Wag hier op die stoep vir my, ek sal jou kom roep wanneer alles onder beheer is.”
Hy verdwyn die huis in en sy bly alleen op die stoep agter. Daar is ’n bankie langs die voordeur en sy gaan daarop sit.
Sy hoor stemme naderkom en staan verlig op. In die voordeur steek sy vas. Hulle kom nie om haar te roep nie, sien sy toe sy na binne loer. Lukas staan met sy rug na haar in die oopplankombuis. Die vrou kan sy nie sien nie, maar sy hoor haar stem. Dis seker die oppasser van wie hy gepraat het. Die kind by hulle skreeu aanhoudend sodat sy nie kan hoor wat gesê word nie. Die krete is histeries en sy stem is al hees van uitputting.
Toe buk Lukas en hy tel die skreeuende, stoeiende seuntjie op. Die kind spartel op ’n manier wat trane na Leila se oë bring. Lukas druk die lyfie ferm teen hom vas en loop teen die trap op terwyl hy paaiend praat. Die kind skreeu net harder.
Leila sluk aan die knop in haar keel.
“Nee! Nee! Ek wil nie … Nee! Nee!” weergalm die noodkrete tot by haar.
Sy word hoendervleis en sy byt op haar lip toe sy weer op die bankie gaan sit. Arme kind. Langsamerhand word die krete sagter. Leila blaas haar asem verlig uit. Sy kyk op toe ’n lang, skraal vrou eindelik by die voordeur uitkom.
Die vrou glimlag vir haar. Moeë lyne keep langs haar oë en mond en dit lyk of sy lanklaas geslaap het. Miskien is dit hoe emosionele uitputting lyk. Haar hare is in ’n lae poniestert agter in haar nek vasgemaak en haar klere is effens gekreukel.
“Lukas sê jy moet solank inkom. Kan ek iets vir jou aanbied om te drink terwyl jy wag?”
“Dankie, en nee dankie, dis nie nodig nie.”
Sy voel vreemd toe sy op ’n leunstoel in die groot woonvertrek gaan sit. Die vertrek en meubels getuig van goeie, duur smaak. Teen die een muur hang twee groot gesinsfoto’s. Die ouerpaar lag vir haar, maar die seuntjie se gesiggie is stroef. Al frons hy, het hy ’n interessante gesiggie en weer kry sy die kind innig jammer. Haar oë gaan na die gesigte van die ouers en herken iets van Lukas in die vrou. Miskien is dit dieselfde grys oë en donker hare.
Sy is nog besig om haar aan die foto’s te verkyk toe Lukas die vertrek binnekom.
“Jammer ek het jou buite gelos, maar as Gustav ontsteld is, is dit beter om die situasie so gou moontlik te probeer ontlont en vir ’n vreemdeling is dit nie altyd aangenaam om te aanskou nie. Hy het ’n hoogs funksionele tipe outisme, maar soms is daar iets klein wat aanleiding tot ’n uitbarsting gee. Volgens die oppasser het hulle blykbaar vandag van die normale roetine afgewyk en vermoed sy dit was die oorsaak.”
“Dis geen probleem nie, doktor Strauss. Ek sou jou gehelp het as ek kon.”
Hy glimlag en kom sit oorkant haar op die koffietafel. Haar hart spring in haar keel toe sy knie teen hare skuur. ’n Oomblik wat vir haar soos ’n ewigheid voel, kyk hy net na haar. Sy kyk nie weg nie, want daar is iets in sy oë wat die bloed warmer deur haar are laat stu.
“Jy is nie meer my student nie, Leila. Vandag was my laaste dag by die universiteit. My naam is Lukas, jy weet dit en ek verkies dat jy my so noem.”
Sy glimlag en verbeel haar sy oë rus net ’n fraksie te lank op haar lippe. Met mening skud sy die nou bekende gedagtes af wat dreig om haar denke oor te neem. Sy wil