Sarah du Pisanie Omnibus 10. Sarah du Pisanie
was nie. Sy vliegtuig vertrek môreoggend en hy het dalk kom groet.
Op haar tone stap sy na die kinders se kamer en trek die komberse stywer om hulle voordat sy hulle liggies op die slapende ogies soen.
Sies tog! Hulle verlang seker vreeslik baie na hul ma. Cynthia is ’n dierbare mens en Sarie wens dat sy die voorreg kon hê om haar beter te leer ken.
Traag stap sy kombuis toe. Die helderheid het uit die dag verdwyn. Sy voel seergemaak en onbeholpe. Maar dan is dit asof sy moeder Saartjie hoor sê dat sy mos ’n Suidwester is, en onbewus lig sy haar kop en begin sag ’n deuntjie neurie. Die wysie klink flou en hartseer in haar eie ore, maar sy hou moedig aan en dit laat haar tog beter voel.
Stiptelik halfnege lui sy die etensklokkie. Die mans en Alice kom al geselsend die eetkamer binne. Sy wag totdat hulle sit voordat sy die kos tafel toe bring en dan gaan staan sy eenkant en wag om vir hulle in te skep.
“En jy dan, Sarie?” Paul kyk fronsend na die tafel waar net drie plekke gedek is.
“Ek wil nie eet nie, dankie, meneer Kritzinger.”
“Ag nee, Sarie, hoekom is ek nou ewe skielik ‘meneer Kritzinger’? Ek is dan nog altyd Paul vir jou. Kom sit en eet saam met ons, toe, asseblief!” Paul trek liggies aan haar arm, maar Sarie maak asof sy hom nie voel nie en skep ongeërg vir Hugo, wat haar fronsend aankyk, kos in. Sy beweeg om die tafel en hou die bak effe skuins sodat Alice kan sien.
“Kan ek maar vir jou inskep?” vra Sarie beleef.
Alice knik styf en hervat haar gesprek met Hugo. Sarie is baie lus en skep die wit sampioensous bo-op haar kop sodat dit soos ’n nes in haar hoë kapsel kan lê.
Paul lyk ongemaklik en ongelukkig, maar dring nie verder by Sarie aan om saam te eet nie. Die geslote uitdrukking op haar skraal gesig ontneem hom dié vrymoedigheid.
Sy loop kombuis toe en gaan staan voor die kombuisvenster en wag dat hulle moet klaar eet, sodat sy vir hulle nagereg kan neem.
Die maanlig baai die groot grasperk in silwergrys en Sarie wens vuriglik dat sy haar jas kon aantrek en in die betowerende maanlig gaan stap. Sy moet hierdie saak wat so swaar op haar hart druk, gaan uitspook. Hier binnekant haar is ’n groot skroef los en sy het nog nie tyd gehad om dit uit te pluis nie. Sy moet gaan dink.
Dit is tyd dat sy Torrabaai toe gaan. Torrabaai! ’n Flou glimlaggie kom steek om haar lippe vas en verlange kom lê naak in haar oë.
Dit is ’n ou gesegde wat al jare in hul gesin kom nesskop het. ’n Vriend van die gesin het altyd, wanneer die lewe vir hom te veel geraak het, Torrabaai toe vertrek – ’n onherbergsame, onbewoonde stukkie kus waar hy dan gaan dink het. Só het hulle met hul probleme ook maar altyd Torrabaai toe gegaan – behalwe dat Torrabaai vir hulle enige plek was waar ’n mens alleen kon wees om ’n saak met jouself uit te maak.
Sy stap eetkamer toe en toe niemand meer steak of groente wil hê nie, bedien sy hulle met die heerlike gemmernagereg.
Sy hoor hulle ná ’n rukkie opstaan en sitkamer toe gaan, waar sy reeds die skinkbord met koffie neergesit het. Alice kan hulle verder bedien, sy sien nie kans om nog vyf minute in hul teenwoordigheid te wees nie.
Vinnig dek sy die tafel af en pak die eetgerei in die skottelgoedwasser. Sy dek vir haar ’n plekkie by die kombuistafel en gaan sit gemaklik met haar bord kos wat nog heerlik warm is.
Verskrik kyk sy op, die stukkie steak halfpad tussen haar mond en die bord, toe Hugo inkom en die deur sag agter hom toedruk.
“Hoekom wou jy nie saam met ons eet nie?”
Sy skud haar kop en kyk op haar bord. Hy trek vir hom ’n stoel uit en kom sit rustig langs die tafel.
“Ek sal maar by jou kom sit. Dit is mos nie lekker om alleen te eet nie.”
“Asseblief, meneer Kritzinger … gaan asseblief na u gaste toe. Netnou … netnou is daar onaangenaamheid.”
“Jy het by my kom sit toe ek nie alleen wou eet nie.”
“Maar ek gee nie om om alleen te eet nie, regtig nie!” Sarie is baie na aan trane en sit vinnig haar mes en vurk neer.
“Eet klaar, dan kom drink jy saam met ons koffie, asseblief!”
“Ek wil nie!” Sy kyk op haar bord, maar Hugo sien die blink traan stadig oor haar wang rol en stukkend spat tussen die ertjies.
“Sarie!”
“Meneer Kritzinger, ek … ek wil regtig nie, asseblief. Ek … ek sal nooit van u verleentheid gebruik maak om opdringerig te raak nie. Ek hoort nie daar nie …”
“Dan het jy gehoor? Ek het so gedink.”
Sy kyk nie op nie, wag net angstig dat hy moet opstaan en loop.
“Eet jou kos, toe!” Sy stem is so sag en vriendelik, so teer dat Sarie al haar wilskrag nodig het om nie in trane uit te bars nie.
Hy stoot ’n groot wit sakdoek stil oor die tafel na haar toe. Sy vat blindelings daarna en haar vingers raak aan syne, wat dan warm om haar skraal hand sluit.
“Vee af jou trane. Ons is dit nie werd nie, nie een van ons nie.
Ek gaan hier by jou sit totdat jy klaar geëet het.”
Sarie vee haar trane af en tel dan soos ’n soet kind haar mes en vurk op. Sy eet gedwee nog ’n paar happies, maar stoot dan beslis haar bord agtertoe.
Hugo vat haar stewig en baie beslis aan haar arm toe sy opstaan en stap saam met haar sitkamer toe. In die deur steek hy vas en kyk direk na Alice.
“Alice, ek was vanmiddag baie ongeskik en het jou nie aan Sarie Wessels voorgestel nie. Sy het ons uit ’n vreeslike verknorsing kom red. Ons is haar baie, baie dank verskuldig.”
Alice knik styf in haar rigting en nog voordat Hugo haar aan Sarie kan voorstel, begin sy ’n nuwe gesprek met Paul.
Paul tik uitnodigend langs hom op die bank en maak vir Sarie daar ’n plekkie. Dan steek hy sy hand uit en trek haar langs hom neer.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.