Sarah du Pisanie Omnibus 10. Sarah du Pisanie
Meneer Kritzinger verkeer in ’n ongemaklike posisie. Ek sal nooit daarvan droom om nou verlof te neem nie. Ek sal my morsdood bekommer oor die kinders.”
Sarie se kwaai stemmetjie klink duidelik in Hugo se ore waar hy skaamkwaad in die gang tot stilstand kom. Hy het haar sommer ingeklim, en dit net omdat hy kwaad en teleurgesteld is omdat sy saam met Anton wil uitgaan.
Verbaas skud Hugo sy kop. Nou hoekom sal hy nou teleurgesteld wees? Sy kan mos uitgaan met wie sy wil; dit skeel hóm nie. Vasberade stap hy na sy studeerkamer en skakel die hospitaal se nommer. Hy trommel ongeduldig met sy vingers op die lessenaar terwyl hulle vir Paul gaan roep.
“Paul! Hoe gaan dit daar?”
“Beter, dankie, Hugo. Is alles nog reg daar by die huis? Ek wou vanmiddag ’n bietjie wegsluip, maar Cynthia het so baie pyn gehad.”
“Sal jy vanaand vroeg terug wees?”
“Ek glo nie, Hugo. Ek sal liewer hier bly totdat sy slaap. Dit sal van volgende week af beter gaan, dan kan ek meer tyd aan die kinders bestee. Hoekom vra jy?”
“Nee, ek het gemeen ons behoort darem seker vir Sarie nou en dan ’n aand vry te gee. Maar dit is alles in die haak, ek kan my afspraak vanaand kanselleer en dan self na die kinders kyk.”
“Baie dankie, Hugo.”
“Alles in die haak. Ek sal dinge hier reël.” Hugo sug diep terwyl hy die gehoorbuis op die mikkie neersit. Dan druk hy die klokkie op sy lessenaar en wag ongeduldig totdat Sarie aan die deur klop. “Juffrou Wessels, jy kan vanaand vry kry. Paul kan ongelukkig nie vanaand hier wees nie, maar ek sal na die kinders kyk.”
“Meneer Kritzinger, ek is nie van plan om iewers heen te gaan nie. Baie dankie in elk geval, maar dit sal nie nodig wees nie.”
“Juffrou, ek voel dit is niks minder as regverdig nie. Ek het klaar gereël om vanaand hier te bly, so jy kan met ’n geruste hart uitgaan.”
Hy skuif ingedagte die papiere op sy lessenaar rond.
Sarie besef dat, wat hom aanbetref, hierdie gesprek nou afgehandel is. Kop onderstebo staan sy voor die lessenaar. Sy weet nie wat om te sê nie.
“Dit is al, juffrou.”
“Maar ek wil nie gaan nie, verstaan u dan nie?”
“Ek dink jy wil, maar jy het net nie die moed gehad om self te vra nie; daarom het Anton dit namens jou gedoen.”
Sarie sug en draai om. Sy het lus en gaan huil saggies in haar kamer omdat hy so onbeholpe en verlore lyk. In haar hart verwens sy vir Anton. Sy wil regtig nie vanaand uitgaan nie. Dit is baie geselliger hier … hier saam met hom en Paul voor die kaggelvuur, al gesels hy nooit direk met haar nie.
“Iets verkeerd, Sarie?” Anton trek haar aan haar arm by die eetkamer in.
“Nee, daar skort niks nie –”
“Ek sal hom trompop die waarheid vertel as hy jou beledig het. Wat het hy nou weer gesê?”
“Ag, Anton, hy het niks gesê nie. Hy het net voorgestel dat ek vanaand uitgaan. Hy … hy het sy afspraak afgestel.”
Sy kyk verbaas op toe Anton haar skielik uitgelate aan die arms gryp en in die rondte draai.
“Wel, nou aanvaar ek nie weer nee vir ’n antwoord nie. Jy trek jou mooiste rokkie aan en vanaand neem ons die Kaap op horings.” Vinnig druk hy ’n soen op haar verbaasde lippe.
Hugo merk die beweging uit die hoek van sy oog toe hy by die studeerkamer uitkom. Is dit al so ver? Die mannetjie druk en soen nou al, en dit hier in sy huis. Vererg klap hy die voordeur agter hom toe en kort daarna hoor hulle sy kragtige motor brul.
Sarie voel leeg en moedeloos. Sy weet nie wat haar vandag makeer nie. Sy het ook nie nou meer lus om die stryd met Anton van voor af aan te knoop nie. Miskien sal dit haar goed doen om so ’n bietjie uit te kom.
Sy doen spesiale moeite met die kos sodat dit buitengewoon lekker kan wees en bad die kinders vroeër as gewoonlik sodat alles gedoen en rustig kan wees voordat sy uitgaan.
Die moegheid het die afgelope week stadig maar seker in haar ledemate kom kruip. Dit is vreemd om soggens so vroeg op te staan en heeldag aan die gang te wees.
Sy maak gewoonlik soggens vir Hugo ontbyt voordat hy werk toe gaan en as gevolg daarvan staan sy ’n goeie uur vroeër as gewoonlik op. Sy sien darem nie kans daarvoor dat hy op ’n leë maag gaan werk nie. Die nuwe sekretaresse sal mos nie daaraan dink om vir hom koffie en beskuit te gee nie!
Die kinders is vanaand besonder moeilik. Hulle is huilerig en baklei kort-kort.
Sarie druk vir Annemie styf teen haar vas. Die armpies knel om haar nek en die kleintjie klou soos ’n bobbejaantjie aan Sarie vas.
“Wat is dit vanaand, liefding? Hoekom is jy so huilerig? Is tannie se poplappie dan siek?”
Haar koppie voel nie warm nie en Sarie kyk met onbegrip na die klein mensie wat so angstig aan haar vasklou. Die kinders kan aanvoel dat sy vanaand wil uitgaan.
“Kom, tannie gaan gee vir julle kos en dan kom sing ek vir julle ’n mooi slaapliedjie.”
Dit stel hulle tevrede en ewe soet en gedwee eet hulle hul aandete.
“Julle kan solank ’n bietjie op my bed sit en speel. Ek gaan net gou bad en my aantrek en dan kom sing ek vir julle ’n liedjie.”
Sarie trek ’n wit wolrok aan en drapeer ’n helderrooi serp om haar nek wat dadelik kleur aan die wit uitrusting verleen en haar gesig sag en geheimsinnig laat lyk. Haar hare kam sy in ’n Franse rol agter haar kop. Sy beskou haarself van alle kante, maar dit laat haar styf en onvroulik lyk. Vinnig trek sy die haarnaalde uit en borsel haar hare uit sodat dit sag en los op haar skouers hang.
“Tannie lyk mooi.” Karltjie beskou haar aandagtig.
Annemie begin huil en Sarie tel haar op. Die ou stemmetjie is so klein en verlore dat Sarie baie lus het om die wit rok uit te trek en net hier te bly.
“Kom, ek gaan sing gou vir julle twee liedjies. Een van die muis en een van die …” Sarie dink kastig diep.
“Die trein! Die trein!”
“Ai, Karltjie, ’n mens kan mos nie aan die slaap raak van die treinliedjie nie. Ek sal vir julle van die lammetjie sing.”
Sarie sit die kinders in die bed nadat hulle hul gebedjies opgesê het en druk die komberse styf om hulle vas. Met die kitaar in haar hande kom sit sy op Annemie se bedjie en saggies sing sy vir hulle die liedjie van die muis wat vir niks bang is nie.
Annemie loer met groot ogies onder die komberse uit, maar Sarie kan sien dat sy hulle behoorlik moet rek om hulle oop te hou.
Haar stem raak sagter en sy sing die een wiegeliedjie ná die ander.
Hugo staan stil voor die kamerdeur, vasgevang in die sagte melodie van haar mooi, soet stem. Dan draai hy die deur baie saggies oop en loer in. Die kinders is vas aan die slaap en Sarie beduie met haar vinger dat hy moet stilbly.
Haar stem word nog sagter, maar sy hou nie op met sing nie. Die kitaar hang slap in haar hande toe sy versigtig opstaan en voetjie vir voetjie uitsluip terwyl sy nog steeds baie saggies sing.
Sy skakel die lig al singend af en sluip dan met haar kaal voete na die deur. Hugo staan opsy sodat sy verby kan kom en sy druk die deur wyer oop toe hulle albei uit is.
“Ons moet liewer die deur oop los. Ek is bang u hoor hulle dalk nie as hulle roep nie.”
Hugo kyk af in die blosende, onskuldige gesiggie en sê: “Ek sal nie gaan slaap voordat jy tuis is nie, ek slaap te vas.”
“Dankie, meneer Kritzinger, ek sal nie laat wees nie.” Verleë draai sy by haar kamerdeur in. “Ek moet net gou my skoene gaan aantrek en my jas kry.”
Toe sy uitkom, staan Hugo nog steeds in die gang vir haar en wag.
“Kan