Sarah du Pisanie Omnibus 10. Sarah du Pisanie
nie.
Die voordeurklokkie skril deur die stil huis en Hugo stap vinnig vooruit om die deur oop te maak.
Anton staan glimlaggend in die voordeur en kyk bewonderend na Sarie, wat ongemaklik langs Hugo kom staan.
“Jy lyk pragtig, Sarie. Kom ons gaan neem die Kaap op horings.”
Hy help haar haar jas aantrek en Sarie draai na Hugo, wat hulle nog steeds opsommend staan en aankyk.
“Sal meneer nou regkom … e … met die kinders?”
“Ek sal regkom. Ek is nie so hulpeloos nie.”
“Tot siens, meneer Kritzinger.”
“Tot siens.”
Die eetplek waarheen Anton haar neem, is intiem en gesellig. Die kos is smaaklik en hulle dans heerlik saam. Sarie is egter die hele aand stil en teruggetrokke. Sy is bekommerd oor die kinders. Hulle was vanaand so huilerig en lastig.
Hugo se ontevrede gesig bly voor haar. Hy het so baie probleme. Sy weet hoe sukkel hy met die nuwe sekretaresse. En dan is Cynthia ook siek, en die kinders …
Anton hou haar styf vas en liggies wieg hulle op die maat van die dromerige wals.
“Sarie, ek wil nie weggaan van jou af nie.”
“Verskuif jou fabriek Kaap toe.”
“Ongevoelige meisiekind!”
Hy trek haar nog stywer in sy arms en fluister sag in haar oor: “Ek gaan weer vir jou kom kuier, sommer gou ook.”
“Ek hoop ek sal dan nog hier wees, Anton. Ek bly net ’n jaar, dan gaan ek terug huis toe.”
“Wag daar iemand vir jou?”
“Nee, net my ma en pa en broers en … en my land!” Sy sug en haar oë raak dromerig. “O, Anton, ek verlang huis toe! Jy moet eendag vir ons kom kuier. My mense is so anders; so … so naby God, so lief vir die dinge wat die Skepper gemaak het.”
“Ek sal my nie twee keer laat nooi nie, Sarie. Jy sien my dalk gouer as wat jy dink.”
“Onthou dit, hoor! Kom haal volgende winter jou biltong.”
“Kan ek nie iets anders kom haal nie? Iets soos die jawoord?”
“Verspotte ding!”
“Nee, ek is nie verspot nie, net verlief.”
“Ag, Anton, jy ken my skaars.”
“ ’n Mens het mos nie nodig om iemand jare te ken om te weet nie. Ek is al ’n man van ses en twintig en jy is die eerste meisie wat my voete skoon onder my lyf kon uitslaan.”
“Jy verbeel jou sommer, Anton.”
“Sarie!” Anton se stem is skielik ongewoon ernstig. “Voel jy nie ook die sterk band tussen ons nie?”
Stil staar sy hom aan en Anton kreun saggies, want wat hy in daardie oë lees, is suiwer vriendskap.
Hulle drink nog koffie, maar dan is Sarie skielik haastig. “Anton, dit was ’n heerlike aand, maar ek is onrustig oor die kinders. Meneer Kritzinger … Hugo is baie onhandig met hulle, en hulle was reeds vanaand so huilerig.”
“Dit is dan nou eers tienuur, meisiekind!”
“Ek is onrustig, Anton.” Sarie tel haar handsakkie beslis op en trek haar jas aan. “Ek sal graag wil gaan. Dit is en bly nog my werk, ek kry ’n salaris daarvoor.”
“Nou goed.”
Anton is stil en dikmond toe hulle terugry. By die huis probeer hy haar soen, maar Sarie ontwyk hom vinnig en glip by die deur in sonder om hom in te nooi.
“Nag, Anton, en baie dankie.”
Die voordeur klik toe en ’n paar sekondes later hoor sy Anton se motor vinnig wegtrek.
Anton het haar vandag in ’n moeilike situasie laat beland en sy is skaam dat sy haar so laat oorrompel het. Sy ken tog Hugo se omstandighede en weet hoe baie werk hy het. Dit moes seker vir hom ’n groot opoffering gewees het om vanaand na die kinders te kyk sodat sy kon uitgaan. Die ergste van alles is dat sy dit nie regtig geniet het nie.
Die sitkamerlig is nog aan, maar daar is niemand nie en Sarie draf vinnig met die trap op. Sy is skaars halfpad toe hoor sy hoe huil albei kinders.
Haar skoene strem haar en sy pluk hulle uit om kaalvoet met die trap op te hardloop. Sy storm deur haar kamer en gooi sommer haar jas en skoene in die verbygaan op haar bed neer, voordat sy deur die middeldeur in die kinders se kamer instorm.
Hugo staan met Annemie, wat vreesbevange aan hom vasklou, in sy een arm, en die ander is beskermend om Karltjie wat bo-op die bed staan en hom vasklem.
“Wat is dit?” Sarie neem vir Annemie by Hugo. Die kleinding rem weg en huil harder, maar toe dit tot haar deurdring dat dit Sarie is, gaan haar armpies styf om haar nek.
“Toemaar, liefie. Hier is ek nou by jou … Kyk, dit is ek, tannie Sarie.” Sy sus die warm lyfie heen en weer en geleidelik bedaar die snikke.
Hugo sak dankbaar op die bed neer en trek vir Karl op sy skoot. Hy druk die kind se donker koppie lomp teen sy bors vas.
Sarie sak met Annemie nog styf in haar arms langs Hugo op die bed neer en vryf liggies oor Karltjie se hare.
“Wat is dit dan, ou grote?”
In die dowwe lig van die bedlampie lyk Hugo so verlore en onbeholpe dat Sarie die drang om sag oor sy wang te streel met mening moet onderdruk.
“Is tannie nie weg nie?” Karltjie se sin eindig in ’n droë, verlate snikkie.
“Natuurlik nie! Hier is ek dan.”
Hugo kyk oor Karl se kop na haar. “Annemie het wakker geword en wou blykbaar by jou gaan lê, maar toe is jy nie daar nie. Haar gehuil het vir Karl wakker gemaak en hulle wou hulle net nie laat troos nie.”
“Sies tog! Ek moes nooit uitgegaan het nie …” Die selfverwyt maak haar oë groot en sy kyk ontsteld na Hugo.
“Kom klim in jul bedjies. Tannie sal julle toemaak en dan gaan julle lekker slaap.”
Sy gee vir elkeen ’n bietjie water en druk die komberse styf om hulle vas. Op Annemie se bedjie sak sy eers weer neer en vryf saggies die blonde haartjies totdat die blou ogies stadig toeval.
Hugo staan met sy hande in sy sakke en sy skouer rus liggies teen die kosyn. Sarie wens dat hy liewer wil loop. Hy ontsenu haar. Sy druk ’n soentjie op Karl se voorkop, wat darem nou flouerig met haar glimlag, en skakel die bedlampie af.
“Tannie gaan net gou vir oom Hugo koffie maak omdat hy so moes sukkel en dan kom ek ook slaap. Jy moenie weer bang wees nie.”
“Nee, as tannie hier is, sal ons nie bang wees nie.”
Hugo wag galant vir haar om eerste uit te gaan en stap dan stil agter haar aan.
“Ek … ek is jammer, meneer Kritzinger. Ek sal nie weer die kinders alleen laat nie.”
Hugo antwoord haar nie. Hy kyk ontevrede op sy horlosie en Sarie sien die trek van verbasing wat oor sy gesig flits toe hy sien dat dit knap ná tienuur is.
“Waar is Anton?”
“Hy het gery. Ek was onrustig oor die kinders en wou nie langer bly nie.”
“Dit was glad nie nodig om soveel opofferinge te maak nie.
Ek sou reggekom het.”
Sarie loer onderlangs na hom. Met ’n pa en vier broers herken sy die tekens. Hy is nou dikmond. In haar hart bedank sy die kinders omdat hulle vanaand moeilik was. Nou kan hy darem sien dat dit nie kinderspeletjies is om na twee woelige, ontwrigte kleutertjies te kyk nie.
“Ek gaan gou ’n bietjie koffie maak. Ek sal dit sitkamer toe bring. Of … of is meneer in