Sarah du Pisanie Omnibus 10. Sarah du Pisanie
en nie meer so baie by jou kom inkruip nie.” Hugo lag saggies.
Sarie bloos liggies. Hoe sal hy nou weet dat klein Annemie omtrent elke nag by haar kom slaap?
Hugo betaal vir die aankope, en met die yslike pak goed en die twee opgewonde kinders stap hulle terug motor toe.
Die middag word ’n heerlike, ontspanne tydjie. Hugo is eers met hulle dieretuin toe en daarna gaan drink hulle koeldrank.
Teen die tyd dat hulle huiswaarts keer, is die kinders moeg en vaak, maar tevrede en gelukkig.
Sarie skuif haar gemaklik teen die sagte bekleedsel van die motor terwyl Annemie styf teen haar bors aanleun.
“Baie dankie, meneer Kritzinger, dit was ’n baie aangename middag. Ek het nog nie ’n dag in die Kaap so geniet soos vandag nie.”
“Dit is ek wat moet dankie sê, Sarie.”
Sarie kyk vinnig na hom. Dit is die eerste keer dat hy haar so spontaan op haar naam noem en sy voel hoe haar wange skielik warmer word.
By die huis gaan bad Sarie dadelik die kinders, want haar hele program is vanaand ’n deurmekaarspul. Al is dit Saterdagaand, verwag Hugo seker ’n ordentlike ete en Paul kom reeds vanaand vroeg huis toe.
Sy sal vanaand sommer steak, aartappelskyfies en ’n lekker slaai maak. Sy prakseer vinnig ’n poeding wat sy in die oond kan steek om gaar te word terwyl sy met die kinders besig is.
Die klokkie lui skril in die kombuis en Sarie stap vinnig sitkamer toe. In die deur kom sy verbaas tot stilstand. Hugo staan glimlaggend voor die drankkabinet en in een van die gemakstoele sit die befaamde blonde meisie in die gondel sowaar met haar lang bene netjies voor haar uitgestrek.
“Sarie, kan ons asseblief nog ’n bietjie ys kry?” Hugo hou die ysbak na haar toe uit.
Sy kyk na die lang donkerkop, maar toe Hugo geen aanstaltes maak om hulle aan mekaar voor te stel nie, neem sy net die bak by hom en stap kombuis toe.
Vererg gooi sy die ys in die bak. Sy het nogal vanmiddag gedink hy ontdooi so ’n bietjie, maar nou is hier mos weer gesofistikeerde gaste, en is sy weer Sarie van die kombuis, Sarie wat nie goed genoeg is om aan die gaste voorgestel te word nie.
“Ongeskikte buffel!” Sy sis die woorde hardop uit.
“Tannie Sarie, sal jy vir ons die liedjie van die buffel sing?”
Sarie vergeet haar gramskap en lag skaterend. “Ek sal, Karltjie, ek sal. Ek moet net nog vir hierdie liedjie woorde maak.” Vinnig stap sy terug sitkamer toe, die ene gedienstigheid, en Hugo loer half ongemaklik na haar kant toe. Hy weet regtig nie hoe om hierdie situasie te hanteer nie. Alice sal dink hy is van sy wysie af as hy een van sy werknemers aan haar voorstel en dan vir ’n drankie ook nog nooi.
Die kinders kom holderstebolder by die sitkamer ingehardloop. Karl jaag vir Annemie en hulle gil dit uit van plesier.
Sarie sien hoe Alice haar wenkbroue liggies optrek en sy kry lekker tot in haar tone. Sy wens die kinders raas haar heeltemal deurmekaar. Sy skaam haar vir haar onvleiende gedagtes, maar die skraal vrou straal soveel openlike antagonisme uit dat sy dit met al die wilskrag in die wêreld nie kan onderdruk nie.
Die kinders verstar toe hulle in die ontevrede oë van die swartkopvrou kyk en kom klou aan Sarie vas.
“Is dit Paul se kinders?”
“Ja. Karl, Annemie! Kom groet vir tannie Alice. Sy het gehoor dat Mamma in die hospitaal is en was so vriendelik om hiernatoe te kom om ’n bietjie na julle te kom kyk.”
Die kinders maak asof hulle hom nie hoor nie en klou net stywer aan Sarie vas. Sy probeer hul handjies loskry sodat sy kan ontsnap.
“Gaan groet die tannie. Ek moet nou eers kombuis toe gaan.” Sy fluister vir Karl, maar hy skud net baie beslis sy kop. Dan maak sy Karl se handjies beslis los en tel vir Annemie op. “Verskoon my, asseblief.”
Karl hardloop vinnig agter haar aan kombuis toe en maak asof Alice glad nie bestaan nie.
“Tannie Sarie, gaan jy dan weg?” Karl se swart ogies is vol trane. “Ek gaan nie by daardie kwaai tannie bly nie. Sy … lyk soos die geel heks.”
“Karltjie! Jy moenie sulke dinge sê nie. Die tannie is baie mooi en haar geel rok is baie deftig.”
“Is nie! Jy is baie mooier. Sy het sulke lelike, swart hare soos die geel heks wat altyd vir Liewe Heksie wil vang.”
Die kinders is nou omgekrap en bang dat sy dalk weggaan en Sarie besef dat sy haar hande gaan vol hê om hulle tot bedaring te bring.
Sy wonder skielik of die geel heks ook vanaand hier eet, en sy bid woordeloos vir krag.
“Kom sit julle tweetjies hier by die tafel, dan vertel ek vir julle ’n storie terwyl ek gou vir ons kos maak.”
“Nee! Sing liewer vir ons.”
“Karltjie, moenie nou verspot wees nie. Ek kan mos nie hier staan en sing wanneer daar mense in die sitkamer is nie! Oom Hugo sal my nek omdraai. Ons mag nie so raas nie.”
“Oom Hugo sal mos nie haar nek omdraai nie, nè, oom Hugo?”
Sarie spring verskrik om, net om Hugo lewensgroot in die deur te sien staan, sy wenkbroue geamuseer gelig.
“Alice eet vanaand hier, juffrou … e … Sarie. Sal dit in die haak wees?”
“Ja … ja, sekerlik!”
Hy draai ongemaklik rond en Karl spring op en gaan staan styf teen sy been.
“Gaan tannie Sarie dan weg? Ek … ek gaan nie by die geel heks bly nie!” Groot trane dam in die bruin ogies op en laat die seuntjie verlore en eensaam lyk.
Sarie is verleë en weet nie waar om te kyk nie. Maar diep in haar hart neem sy haar voor om nie hierdie kinders in die steek te laat nie, al moet sy hulle ook na haar woonstel neem en daar vir hulle sorg.
Hugo sien die kenmerkende wip van haar ken en hy verkneukel hom daarin, want hy het ’n baie goeie idee waaraan dié bruinkop nou dink.
“As tannie Sarie hier wil bly, sal ons baie bly wees. Tannie Alice sal nie sulke lekker kos kan kook soos sy nie.”
“Jippie!” Karl los Hugo se been en storm op Sarie af.
“Sarie, Alice het ’n paar dae lank kom kuier. Sy was onder die indruk dat sy dalk van hulp kan wees met die kinders. Sy weet egter nog nie van mevrou Visser nie. Ek …” Hugo lag verleë. “Ek is bevrees sy sal nie van veel hulp in die kombuis óf met die kinders kan wees nie. Sy is nie gewoond aan sulke werk nie …”
“Dit is alles in die haak, meneer. Ons is nie almal houthakkers en waterdraers nie. Dít is net bedoel vir die Saries van hierdie lewe.”
“Moet ek nie vir jou nog hulp kry nie? Sal jy regkom? Ek … ek is jammer vir die ekstra werk, maar ek sal jou vergoed …” Hugo kan aan die flits in Sarie se oë sien dat hy nou die verkeerde ding gesê het en ongemaklik bly hy stil.
“Ekstra hulp is nie nodig nie, meneer Kritzinger. Dit is nie moeite om een persoon meer te voed nie.” Sy draai vererg haar rug op hom en buk by die kas om ’n bak uit te haal. Sonder om weer in sy rigting te kyk, praat sy verder: “Hoe laat wil u eet?”
“So halfnege.”
“Die ete sal gereed wees.” Sarie gooi die beslag in die bak en skraap die skotteltjie skoon terwyl Hugo haar dophou. Sy ignoreer hom egter en steek die poeding in die oond voordat sy na die kinders draai.
“Kom, julle twee moet gaan slaap. Dit was ’n lang dag.”
Sonder om Hugo in die oë te kyk, praat sy weer met hom: “Is dit hul pa wat nou gekom het?”
“Ja.”
“Gaan sê dan net eers gou vir Pappa nag en kom dan dat ek julle in die bed gaan sit. Ek gaan solank jul bedjies regmaak en vanaand lees ons uit die