Sarah du Pisanie Omnibus 10. Sarah du Pisanie
ja.”
“Ag, jy is verspot. Meneer Kritzinger het my nodig gehad, en ek het gekom. Dit is al! Ek gaan nie nou, omdat ek weet hy is verleë oor iemand om na die kinders te kyk en kos te kook, allerhande eise aan hom stel nie. Wat word dan van die kinders?”
“Al wat ek vra, Sarie-lief, is een aand in jou geselskap, een aand om jou net vir myself te hê. Ek moet oor twee dae teruggaan Johannesburg toe en ek sien nie kans om jou hier te los nie. Hierdie twee groot lummels sal jou onder hul voete vertrap.”
“Dit is nie waar nie, Anton, en jy weet dit. Paul is baie dankbaar vir alles wat ek vir die kinders doen.”
“Paul, ja! Maar jou dierbare meneer Kritzinger dink hy het jou gekoop – kaart en transport, die lot!”
“Ou Antontjie, laat ek jou ’n geheim vertel: dit is baie lekkerder om kos te kook en met die kinders op hierdie groot grasperk te speel as wat dit is om agter ’n tikmasjien te sit en swoeg.”
Anton lag en Sarie verwonder haar weer eens aan sy pragtige, spierwit tande wat so helder afsteek teen sy songebrande vel.
“Ek het juis gisteraand gehoor toe Hugo vir Paul vertel hoe hy met sy nuwe sekretaresse sukkel. Hy het haar glo al gegooi met ’n brief wat sowaar drié tikfoute in gehad het.”
“Arme sekretaresse …” Sarie frons bekommerd. Sy wonder of hy baie sukkel. Die arme man! Al die teëspoed tref hom nou ook tegelyk. Dit is seker ook die rede waarom hy so nors en onvriendelik is.
“Tannie Sarie!” Karltjie loer om die agterdeur. “Kom sit buite by ons in die sonnetjie, dan speel jy vir ons op jou kitaar, toe!”
“Goed, ek is nou-nou klaar. Ek maak net gou vir ons tee, dan kan ons dit sommer daar buite drink.”
Anton slenter na buite en gaan sit solank by die kinders terwyl sy tee maak.
’n Sagte glimlaggie huiwer om haar mond toe sy daaraan dink dat Hugo toe sy woord gestand gedoen het en die vorige middag vroeg huis toe gekom het. Hy het haar en die kinders in sy groot motor gelaai en eers by haar woonstel stilgehou sodat sy gou die kitaar kon kry. Daarna het hy aangekondig dat hulle vir tannie Visser in die hospitaal moet gaan kuier.
Tannie Visser is ’n dierbare, moederlike vroutjie wat Sarie se hand in hare vasgegryp het en toe die hele middag vasgehou het.
Die kinders was bly om haar te sien, maar net nadat hulle klaar gegroet het, het hulle styf teen Sarie gaan sit. Annemie het later op haar skoot geklim en haar koppie rustig en tevrede teen haar skouer genestel.
Hierdie gebaartjie van die kinders het tannie Visser meer gerusgestel as al die woorde en goeie wense.
“Ek is so dankbaar dat die Hemelvader jou op meneer Kritzinger se pad gestuur het, Sarie, anders weet ek nie wat van die arme bloedjies sou geword het nie …”
Sarie gaan haal eers haar kitaar en dra dan die tee na buite.
Die kinders gun haar nie tyd om haar koppie leeg te drink nie. Sy tel dus maar die kitaar op en tokkel liggies op die snare.
Sy sing vir hulle op Karl se versoek van Sannie wat sewe sakke sout sleep, en Karl kraai van die lag.
Anton se blik rus hunkerend op haar. Vandat hy haar die eerste oggend gesien het, het die pragtige mensie met die groot blou oë baie diep in sy hart gekruip. Daar is ’n rustigheid en vrede in haar wat ’n mens net by iemand met ’n skoon en ongebonde innerlike sal kry.
Sarie sit ’n oomblikkie doodstil, die kitaar vergete in haar hande. Sy kyk dromerig na die geel voëltjie wat astrant op die gras kom sit en krummels oppik.
Asof vanself, tokkel haar vingers ’n wysie en sy sing sag en met oorgawe van haar geliefde Suidwes. “Hard soos kameeldoringhout is onse land …”Anton se oë is smagtend gerig op die skoon gesiggie en die bruin haartjies wat deur die wind losgeruk is en nou veersag oor haar wange streel.
Haar stem is soet en teer wanneer sy van haar land sing – van die droë riviere en die son wat die gras en klippe verbrand; van die liefde wat haar ewig aan dié land bind.
Hugo staan stil in die kombuisdeur na die pragtige prentjie en kyk: die kinders wat in ademlose bewondering vasgevang is en Anton wat met sy hart in sy oë na die meisie met die kitaar sit en kyk.
Hy het vandag spesiaal vroeg huis toe gekom om te hoor of hulle nie vir Cynthia kan gaan kuier nie, al kan hulle net vir haar die kinders deur die glasvenster wys. Daarna kan hulle na ’n pretpark of na die dieretuin gaan.
Sarie herhaal die koor op Duits en met die akkoorde van die laaste reël – “Ich liebe Südwest!” – kyk sy op, vas in Hugo se peinsende oë.
Sy speel die laaste note ongeërg klaar en sit dan die kitaar langs haar op die gras neer. “Goeiemiddag, meneer Kritzinger. U is vroeg vandag.”
“Ja. Ek … e … ek het iets by die huis vergeet.”
Sarie staan vinnig op en stap kombuis toe, terwyl Anton ongeërg agternaslenter.
“Wil u nie dalk gou ’n koppie koffie drink voordat u teruggaan nie?”
Anton druk by Sarie verby en gaan staan reg voor Hugo. “Hugo, ek wil jou ’n guns vra. Ek en Sarie wil vanaand gaa uiteet. Kan sy maar jul kos in die louoond laat? Paul sal mos by die huis wees om na sy eie kinders te kyk vir ’n verandering.”
Hugo frons en kyk na Sarie, wat openlik vererg haar kop vir Anton skud. Stil draai Hugo om en gaan sit eenkant by die tafel. “ ’n Koppie koffie sal lekker smaak, dankie … e … Sarie.”
Die ongemaklike rooi blos vlam oor haar wange en sy draai vinnig om om vir hom koffie te skink. Net om haar besig te hou totdat sy haarself onder beheer het, haal sy ’n paar beskuite uit ’n blik en sit dit in ’n bakkie.
Hugo vat een van die beskuite en Sarie sien die flikkering van ’n glimlag in sy oë.
“Van ons liewe moeder Saartjie s’n?”
Sarie lag ongemaklik. Wat wil hy nou hier voor Anton voorgee? Dat hulle op ’n baie intieme, vriendskaplike voet verkeer?
“Ja, ek het nou die dag ’n blik vol saamgebring, maar die Kaapse weer is nie baie bevorderlik vir beskuit nie – dit word klam as dit te lank staan.”
“Hugo!” Anton is ongeduldig. “Ek het jou ’n vraag gevra.”
“Ek het jou gehoor, Anton. As Sarie voel sy kan die kinders alleen los, kan sy maar gaan.”
“Ek sal nooit daaraan dink om die kinders alleen te laat nie, meneer Kritzinger. Anton, asseblief!” Sarie keer vinnig toe Anton iets wil sê. “Ek wil nie gaan nie.”
“Maar ék wil, en ek wil saam met jóú gaan.” Anton is nou sommer omgekrap. “Ek dink regtig jy behoort vir Sarie ’n bietjie vrye tyd te gun. Sy is darem nie ’n slaaf wat jy gekoop het nie, Hugo. Jy behoort daarop aan te dring … Dit is darem ’n guns wat sy julle bewys, nie haar plig nie.”
Hugo staan vinnig op en sy oë blits. “Is dit hoe jy daaroor voel, juffrou? Ek sal reël dat jy elke week ’n vry dag het. Of wil jy ’n vry naweek hê? Dit … dit is net dat ek in ’n baie ongemaklike posisie verkeer en nou buit jy dit uit.”
“Meneer Kritzinger, ek het geen eise aan enigiemand gestel nie en ek wil geen vry naweke hê nie.”
Hugo is onredelik kwaad, maar hy weet nie vir wie nie. Sarie is nie die een wat eise stel nie, maar hy is sommer vir haar ook kwaad, en van Anton het hy nog nooit veel gehou nie – hy is sommer ’n vrouejagter!
Woedend stap Hugo by die middeldeur uit. Toe sy rug om die deur verdwyn, spring Sarie op en haar oë blits.
“Ek het jou uitdruklik gesê ek wil nie gaan nie, Anton. Kyk nou net wat het jy aangevang!”
“Ag, hy is sommer ’n verstokte oujongkêrel! Hy gun niemand ’n bietjie plesier nie. Ek sê jou, Sarie, hy waardeer niks wat jy hier doen nie. Hy dink hy