Rabbedoe en rissiepit. Ettie Bierman
gou op hol geraak en kop verloor. “Hy het baie duidelik gereed gemaak om te storm,” sê sy verdedigend.
“Beeste maak meer op hul reuksintuig as hul gesig staat. Die wind waai seker van die verkeerde kant, daarom kon hy nie ruik nie en moes op sy oë vertrou. Hy het sy kop laat sak om beter te kan sien, nie noodwendig omdat hy wou storm nie.”
“En sy oë wat so rooi gegloei het, soos twee vurige kole?” vra Nell, nog onoortuig.
Dewald kyk na die Volkswagen waarvan een lig nog skeef die lug in wys. “Die weerkaatsing van jou ligte, plus jou oorvrugbare verbeelding. Het jy nog nooit ’n haas of ’n ystervark se oë in jou motorligte sien blink nie?”
“Nee,” erken Nell. Die modderbad en die verraderlike bul het veroorsaak dat sy die eerste twee rondes teen die alwetende vent verloor het. Maar van die derde een is sy seker. Dié ronde is hare …
“Jonatan?” vra sy. “Behoort die bees aan jou?”
Dewald knik. Hy is haastig om van sy nat klere en die meisiekind ontslae te raak.
“Weet jy nie dat loslopende diere op ’n openbare pad lewensgevaarlik is nie?” wil Nell weet. “Het jy nog nie van drade en omheinings gehoor nie?”
Dewald frons. “’n Watse pad?”
“’n Publieke pad. Dis teen die wet om jou beeste nie in kampe te hou nie. Ek kan ’n eis van skadevergoeding teen jou instel.”
Dewald is ergerlik. “Juffrou, as jy jou oë oopgemaak het, het jy die twee hekke gesien waardeur jy soos ’n besetene gejaag het. Jy is nie op Kyalami of ’n nasionale snelweg nie. Nie eens ’n pad nie, hetsy openbaar of publiek. Dis mý plaas. Om presies te wees, ’n beeskamp, deeglik omhein.”
“O …” Daar is niks anders om te sê nie. Nell is skaam en verleë.
Sy het een skoen verloor. Sy buk af om daarna te soek sodat sy ’n verskoning het om nie op te kyk nie.
“Jy gaan siek word in daardie nat klere en ontsteking in die wond kry,” sê Dewald ongeduldig. “Kom! My huis is hier naby.”
Toe dit lyk asof sy weer wil teëpraat, kry hy haar onseremonieel aan haar hempskraag en die naat van haar langbroek beet en sleep haar uit die modder tot op droër grond. Met sy hand stewig om haar elmboog begin hy aantap huis toe.
Nell loop mank en sukkel om by te hou, maar dit lyk nie asof hy hom daaraan steur nie. Hy het nie rede om simpatiek teenoor haar te wees nie, dink sy. Hy sou haar seker eerder vir Jonatan se aandete gelos het.
“Ek is jammer oor die bees … bul,” hakkel sy uitasem. “Is hy beseer?”
Dewald stap vinniger, verby ’n dam en met ’n laning op, onder twee rye jakarandabome deur. “Nee, nie te erg nie.”
“Ek het verdwaal,” probeer Nell verduidelik. “Iewers het ek verkeerd afgedraai en toe sien ek ’n storm is op pad. Dalk het ek ’n bietjie vinnig gery, maar ek het nie gejaag nie. Ek is ’n goeie bestuurder en gewoonlik ryk ek baie versigtig.”
Dewald sê nie wat hy wil sê nie. “Waarheen was jy op pad?”
“Na Kuilvlei.”
“Jy het heeltemal in die verkeerde rigting gery. Die dorp lê suid.”
“O …” sê Nell weer. Sy waag dit nie om te vra hoe ver suid nie. Nou eers sien sy die huis – ’n dubbelverdiepinggrasdak, omring deur digte bome en tropiese plante. In die donker lyk dit soos ’n park. In die verte blink ’n swembad en daaragter is ’n tennisbaan. Die boer is klaarblyklik welgesteld.
Waarom gaan hy dan so te kere oor een simpel bees? Hy kan seker nog baie ander koop. Maar waarmee gaan sý ’n ander motor koop? Of is die Volksie nog rybaar? Sy sal oupa Tewis se insleeptrok leen en die motor in haar vrye tyd probeer herstel. Sodra sy geleer het hóé dit gedoen word.
Dewald neem Nell oor die breë stoep, by ’n indrukwekkende tambotiehout-voordeur in en in ’n gang af tot in die kombuis.
“Sit!” beveel hy.
Nell neem op die randjie van ’n riempiestoel plaas. Terwyl hy weg is om salf, pleister en verbande te gaan haal, het sy tyd om om haar rond te kyk. Die kombuis is skoon en netjies, goed georganiseerd en elke ding op sy plek. Dit lyk nie soos ’n kombuis wat aan ’n alleenlopende man behoort nie. Het hy ’n vrou? Dit het nie so geklink nie. Hy het tog gesê hy stel nie in haar of haar geslagsgenote se bates belang nie. Lankal nie meer nie. Is hy dalk geskei? “Lankal” klink asof hy stokoud is. Hoe oud is hy? Nell raai tussen vyf-en- twintig en dertig. Dalk is hy ’n oujongkêrel. Niemand kan sê die ou is lelik nie. Inteendeel, as sy gesig nie die hele tyd soos ’n donderwolk lyk nie, hoort hy nogal aantreklik te wees. Hoewel hy breë skouers het, is die res van hom skraal. Nee, eerder lenig, besluit sy. Sy oë is … bruin? Blou? Sy kon nie sien nie. Miskien ’n groenerige bruin of …
“… of is jou nek seer?” vra Dewald.
Nell het hom nie hoor inkom nie. Sê nou hy kon agterkom waaraan sy dink? Sy voel ’n warm blos van haar hals af in haar gesig opstoot. Liewe land, dink sy, ek is mos nie meer sestien nie.
Wat het van haar voorneme geword om die manne van die Laeveld te wys sy is net so prakties en bekwaam soos hulle? Sy kan ’n beter werktuigkundige as enigeen van hulle wees? Dit lyk nie so nie. Nie as sy die eerste keer dat sy een van hulle ontmoet, in drome versink en soos ’n bakvissie bloos nie.
“Ee … Ekskuus?” stamel sy verleë.
Hy staan met ’n skottel stomende water en watte voor haar.
“Ek vra of jy jou kop kan oplig, Juffrou. Of is jou nek seer?”
“Nee. Nee, dis nie seer nie.” Nell sit penorent asof sy ’n besemstok ingesluk het en vee die hare van haar voorkop weg sodat hulle nie oor die wond hang nie. Sy hou haar oë vasgenael op sy vyfde hempsknoop wat vlak voor haar gesig sit en sit roerloos, al brand die warm water en ontsmettingsmiddel in die sny. Toe hy weg draai om die buis salf op die tafel by te kom, druk sy heup per ongeluk teen haar arm. Deur sy broek kan sy die hitte van sy lyf voel deurslaan.
Sy probeer desperaat aan iets dink om die ongemaklike stilte te verbreek, maar haar brein voel afgestomp.
“D … Dankie,” hakkel sy. Ook dit klink verspot.
Dewald plaas gaasverband op die wond, en ’n pleister bo-oor. Al het dit baie gebloei, is die sny nie diep nie. Hy glo nie steke sal nodig wees nie. Die skouer lyk ook nie te erg nie. Waarskynlik net ’n verrekte spier wat binne ’n dag of twee sal reg wees.
“Wat kom jy op Kuilvlei doen?” wil hy weet.
“Werk.”
“Wérk?”
Nell waag ’n vlugtige blik na sy gesig. Sy wenkbroue is saamgetrek asof hy haar nie glo nie. Bruin, sien sy, sy oë is donkerbruin met groen vlekkies om die iris.
“Ek is my oupa se nuwe motorwerktuigkundige.” Hoekom klink sy so op die verdediging? So asof sy vooraf verskoning maak. “Die man wat hy voorheen gehad het, het hom in die steek gelaat,” gaan sy voort. “Hy het sommer een nag sy goed gevat en verdwyn, sonder ’n verduideliking.”
“Piet Booysen, ja.” Dewald kyk haar ondersoekend op en af. “Is jy Nellie?”
“Nell,” korrigeer sy. “Net oupa Tewis noem my nog Nellie, soos toe ek klein was.”
Sy is nie nou juis groot nie, dink Dewald. Of meer volwasse nie. Motorwerktuigkundige? Dié enetjie? Dan was selfs ou skelm Piet ’n beter belegging. Oupa Tewis raak op sy oudag seniel. Hy moet sy kop laat lees of aftree. Hy kan jare al nie meer die werk behartig nie. Dewald glo nie hierdie klein snip sal hoegenaamd ’n bydrae kan lewer om Strydom Motors weer ’n winsgewende onderneming te maak nie. Oupa Tewis moet op pensioen gaan, daardie bosveldplasie koop. Daar sal hy minder probleme hê as by die motorhawe, veral as sy kleindogter teruggaan van waar sy kom.
“Ken jy my oupa?” vra Nell.